Η περιοχή “Ελληνορώσσων” είναι μια μικρή μακρόστενη λωρίδα η οποία ξεκινά από τα σύνορα του Δήμου Φιλοθέης-Ψυχικού κατά μήκος του άξονα που ενώνει τη λεωφόρο Κηφισίας με τη λεωφόρο Μεσογείων, στο ύψος που θα δεις την πινακίδα “Αθήναι” στη γέφυρα της Κατεχάκη και τελειώνει στην περιοχή του Ερυθρού Σταυρού, δηλαδή ευρύτερα των Αμπελοκήπων. Απλή γεωγραφία; Όχι ακριβώς. Η ψυχοσύνθεση των ανθρώπων σε αυτή την περιοχή δε μοιάζει με την κλισέ των υπολοίπων που ζουν στα Βόρεια Προάστια.
Ουσιαστικά εκεί που τελειώνουν τα Βόρεια Προάστια, στέκουν οι Ελληνορωσσιώτες: Στο κατώφλι του Δήμου Αθηναίων.
Ανέκαθεν, σε αυτή την περιοχή άνθιζε μια γοητευτική και γνήσια αλητεία, το γνωρίζω γιατί στο περιβόητο “παρκάκι” ακριβώς δίπλα στο γήπεδο του ‘Εθνικού Ελληνορώσσων’ όπου διαδραματίζεται και η θεατρική παράσταση πέρασα την εφηβεία μου, προσπαθώντας να ξεφύγω από τον βαρετό καθωσπρεπισμό του Ψυχικού. Τα παιδιά που σύχναζαν εκεί αγαπούσαν την περιπέτεια και το περιθώριο, προέρχονταν από λαϊκές οικογένειες, είχαν έντονες ανησυχίες και ανεπτυγμένη ταξική συνείδηση.
Όταν παρακολούθησα την παράσταση και έβλεπα έναν έναν τους χαρακτήρες των έξι πρωταγωνιστών, συνειδητοποίησα ότι και οι έξι, θα μπορούσαν να είναι σήμερα οι από τότε φίλοι μου: Όντως εικοσιπέντε χρόνια μετά, τα αγόρια που έκανα παρέα τότε, είναι γύρω στα 40, με παρόμοιες δουλειές, έχουν περίπου τις ίδιες οικογενειακές ζωές με αυτές των πρωταγωνιστών και τραβούν πάνω κάτω κοινά ζόρια.
Στην παράσταση ‘Εθνικός Ελληνορώσσων’ δυο πράγματα είναι σίγουρα: Oι γυναίκες θα καταλάβουν τι περίπου συζητούν οι άντρες όταν μαζεύονται τα απογεύματα να παίξουν μπασκετάκι μετά τη δουλειά και οι άντρες αν και κατά πόσον υπάρχει η περιβόητη ανδρική φιλία.
Α, κι ένα ακόμα: O σεναριογράφος πρέπει όντως να γνωρίζει αυτή τη γειτονιά, αφού στους διαλόγους συμπεριλαμβάνεται ελαφρώς παραφρασμένο μέχρι και το επικό σουβλατζήδικο της εν λόγω περιοχής.
Βέβαια τα νοήματα είναι πολλά περισσότερα: Θα δεις στο σενάριο, από τον αιώνια καψούρη με μια γκόμενα που πλέον περιμένει το παιδί ενός άλλου μέχρι τον τύπο που δεχόνταν δώδεκα χρόνια bullying για μια τυρόπιτα. Κάπου μέσα σε όλους αυτούς θα βρεις ένα φίλο σου, ή ακόμα κι εσένα προσωπικά.
Η παράσταση ανεβαίνει στο “Από Μηχανής Θέατρο” για δεύτερη σεζόν και είναι σχεδόν κάθε φορά sold out. Μόλις την παρακολουθήσεις θα καταλάβεις το γιατί. Μέχρι τότε, το μόνο που θα αποκαλύψω είναι ότι εκτός των άλλων θα δεις old school μπασκετάκι, θα γελάσεις πολύ και θα αναθεωρήσεις αρκετά τις φιλίες από τα παλιά. Ίσως κι αυτές, όπως και τα αδικήματα, να πρέπει να παραγράφονται 20 χρόνια μετά.
