Αν και το επάγγελμα του ηθοποιού ενέχει την ανασφάλεια, η Ειρήνη Φαναριώτη ήταν από τους τυχερούς που πάντα είχε κάποια δουλειά που θα ακολουθούσε. Αυτή τη φορά έγινε η απόλυτη ανατροπή: η παράσταση που έπαιζε διακόπηκε και δεν υπάρχει τίποτα στα σκαριά. Κι αυτό γιατί δεν ξέρει κανείς ακόμα, λόγω της πανδημίας, πότε ακριβώς θα επιστρέψουμε σε κανονικούς ρυθμούς.
Η παράσταση “Υπόθεση Λάραμι” στην οποία πρωταγωνιστούσε είχε μόλις λίγες ημέρες που έκανε πρεμιέρα, στο θέατρο Σφενδόνη, όταν αποφασίστηκε ότι στο πλαίσιο των μέτρων πρόληψης για τον κορωνοϊό θα κλείσουν όλα τα θέατρα. Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις της μετά την ανακοίνωση; Πώς διατηρεί τώρα την αισιοδοξία της; Πώς είναι η καραντίνα με τις δύο γάτες της; Έχει ανησυχία για τους γονείς της που είναι μακριά;
Η Ειρήνη Φαναριώτη μοιράζεται τις σκέψεις της με το Marie Claire και μας ανακοινώνει και μια πρωτοβουλία που έχει πάρει για τα αδέσποτα που πάντα είναι στο μυαλό της, ειδικά αυτές τις μέρες του #μενουμεσπιτι.
Ποιες ήταν ο πρώτες σκέψεις που έκανες όταν άκουσες ότι κλείνουν τα θέατρα;
Το πρώτο πράγμα που είπα στον εαυτό μου όταν έμαθα ότι θα κλείσουν τα θέατρα ήταν “ψυχραιμία”. Δεν ήθελα να πανικοβληθώ γιατί τρέμω τον πανικό και την καταστροφολογία. Προσπάθησα να μείνω μακριά από πηγαδάκια του τύπου “τι θα κάνουμε τώρα” και τα λοιπά. Να σκεφτείς ότι δεν είχα ακόμη προλάβει να χαρώ την παράστασή μας, που μόλις είχε κάνει πρεμιέρα. Αλλά υπήρχαν φίλοι και συνάδελφοι που σταμάτησαν τις πρόβες ή λίγες μέρες ή και ώρες πριν την πρεμιέρα τους. Αυτό το θεωρώ ακόμη πιο ψυχοφθόρο. Τελικά, μέσα σε όλο αυτό, εκείνη τη στιγμή υπερίσχυσε η αγάπη μου και η “ανησυχία” μου για τους δικούς μου ανθρώπους. Κι όχι μόνο τους δικούς μου “δικούς” μου αλλά και τους ανθρώπους των φίλων μου και τους ανθρώπους των γνωστών μου. Δεν ήθελα -και δεν θέλω- να ακούσω για κανέναν κάτι άσχημο. Θα σου πω λοιπόν τι σκέφτομαι τώρα. Σκέφτομαι πόσο πολύ εκτίμησα τη ζωή μου αλλά και τη ζωή, τον ήλιο, τα γέλια και τις αγκαλιές. Θέλω να αγκαλιάσω πολύ κόσμο!
Οι πρώτες μέρες της καραντίνας πώς έχουν κυλήσει για σένα;
Με τα πάνω τους και τα κάτω τους. Κάποιες μέρες ξυπνάω με αισιοδοξία, ακολουθώ το πρόγραμμα που έχω φτιάξει για να κρατάω έναν μπούσουλα και να μη χαώνομαι μέσα στη μέρα. Κι άλλες μέρες δεν θέλω καν να σηκωθώ από το κρεβάτι. Χάνω την υπομονή μου και θέλω να περάσουν γρήγορα. Ευτυχώς, με τα ζώα στο σπίτι και να θες να παραιτηθείς δεν προλαβαίνεις! Αυτές τις μέρες αποφεύγω σίγουρα το facebook..
Για τους δικούς σου που ζουν μακριά αγχώνεσαι παραπάνω ή σε καθησυχάζει το ότι είναι στην επαρχία;
Δε νομίζω ότι παίζει ρόλο το αν είναι κάποιος στην επαρχία ή στην Αθήνα. Δυστυχώς όπως είδαμε κι εδώ αλλά και στις άλλες χώρες ο ιός πάει παντού. Ακόμη και στο πιο απομονωμένο χωριό ή νησί, αν δεν προσέξεις μπορεί να σε βρει. Δεν με καθησυχάζει, λοιπόν, το ότι βρίσκονται στο Αγρίνιο που τυγχάνει αυτή τη στιγμή να μην έχει κρούσματα, ή τουλάχιστον διαπιστωμένα. Με καθησυχάζει όμως το ότι το έχουν πάρει σοβαρά και προσέχουν τους εαυτούς τους. Δεν μετακινούνται παρά μόνο για τα απαραίτητα. Σίγουρα θα ήθελα να είμαι μαζί τους αλλά επέλεξα την απόσταση για να μπορώ να είμαι αργότερα και για πολύ καιρό μαζί τους. Όπως και να έχει όμως, σίγουρα, δεν σου κρύβω, ότι πέρασα μια φάση τρελής αγωνίας και άγχους μην πάθουν κάτι. Είναι στο μεταξύ τόσο “γονείς”! Τους παίρνω για να τους ρωτήσω κάθε μέρα πώς είναι και μου λένε “εσύ κοίταξε εκεί μην αρρωστήσεις, μη βγαίνεις, είναι επικίνδυνο για τους νέους, μην κάνεις την έξυπνη”.
Καταφέρνεις να διατηρήσεις την αισιοδοξία σου;
Ναι ναι, το πιο μεγάλο διάστημα τα καταφέρνω πιστεύω.
Με ποιο τρόπο το κάνεις;
Λοιπόν, κάνω πολλά πράγματα! Καταρχάς την πρώτη περίοδο του φόβου και της ανησυχίας την καταπολέμησα με τα ανθοιάματα που παίρνω. Είναι αποστάγματα από άνθη φυτών που μπορεί να πάρει κανείς ανάλογα με τα συναισθήματα που έχει την κάθε περίοδο της ζωής του. Τα έπαιρνα από πιο πριν καθώς η αδερφή μου είναι πλέον ανθοθεραπεύτρια και τα συνεχίζω και τώρα, αλλάζοντας -ή και όχι-σχεδόν κάθε 1,5 μήνα την θεραπεία μου. Επίσης κάνω γυμναστική τουλάχιστον μισή με 1 ώρα την ημέρα. Συνεχίζω την περιποίηση του προσώπου και του σώματός μου κι ας μην βγαίνω. Ακούω αρκετή μουσική και κάνω τουλάχιστον 1 βιντεοκλήση την ημέρα με ανθρώπους που έχω καιρό να δω. Όχι μόνο εξαιτίας της καραντίνας αλλά και λόγω της δουλειάς μου. Και λέγοντας δουλειά, έχω τη χαρά να βλέπω και να συμμετέχω σε παραστάσεις που είναι διαθέσιμες δωρεάν αυτή την περίοδο στο διαδίκτυο, όπως η Μεγάλη Χίμαιρα που έπαιζα 3 χρόνια και δεν την είχα δει ποτέ αλλά και οι “Χοηφόροι” που είναι μια παράσταση που σκηνοθέτησα πέρυσι στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Και τέλος περνάω πολύ χρόνο με τις γάτες μου, δεν υπάρχει πιο χαλαρωτικό στο τέλος της ημέρας.
https://www.youtube.com/watch?v=akPA1KdqSHs&feature=emb_title
Ενημερώνεσαι συνεχώς ή προτιμάς να διαβάζεις μια φορά τη μέρα τα νέα;
Προτιμώ μία φορά την ημέρα ή και μία φορά στις δύο ημέρες. Αποφεύγω όπως σου είπα το facebook αλλά και την τηλεόραση και διαβάζω συνήθως άρθρα από site που μου αρέσουν κι εμπιστεύομαι.
Με τα ζώα στο σπίτι πόσο δύσκολο είναι να είσαι σε καραντίνα;
Είναι πανεύκολο. Είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Τα ζώα στο σπίτι κάνουν τις μέρες της καραντίνας να περνούν πάρα πολύ γρήγορα. Είναι περίεργο γιατί ποτέ μου δεν είχα περάσει τόσο χρόνο στο σπίτι μαζί τους. Δεν είχα ιδέα πως περνάει η μέρα τους, όλη η μέρα τους. Είναι το ίδιο περίεργο και για εκείνες βέβαια.Ένα παιχνίδι που είχα πάρει στις γάτες πριν 1 χρόνο τώρα έβγαλε τα λεφτά του! (Γέλια.) Παίζουν άπειρα μεταξύ τους και με τσιγκλάνε κι εμένα, εννοείται. Κάνουν πολλούς πρωτόγνωρους ήχους, είναι εξαιρετικά ομιλητικές και καταλαβαίνουν ακριβώς αυτό που τους λέω. Η αγάπη μας πια είναι σε άλλο επίπεδο. Η Τζίνη, που είναι μια γάτα πολύ περίεργη και απόμακρη, έχει γίνει βούτυρο! Κι όταν χαλαρώνουν είναι το πιο όμορφο θέαμα. Χαλαρώνεις κι εσύ με τα γουρ γουρ και τη ζεστασιά. Μιλάω πιο πολύ για τις γάτες γιατί η Δόμνα (σ.σ. το σκυλί της) πρόλαβε να πάει στους γονείς μου κι έτσι έχουν κι αυτοί την παρέα τους και την αφορμή για βόλτα βέβαια! Εγώ πηγαίνω για τρέξιμο! Ωστόσο, για τους σκύλους είναι σημαντική και η δική τους υγιεινή μετά τη βόλτα. Καθαρίζουμε σχολαστικά τα πατουσάκια, όπως και τα χεράκια μας!
Σίγουρα η σκέψη σου γυρνάει αυτές τις μέρες και στα αδέσποτα.
Ισχύει. Αυτή η σκέψη δεν σταματά. Αν και πιστεύω ότι έχει υπάρξει οργάνωση αρκετή από τον κόσμο που φρόντιζε και συνεχίζει να φροντίζει. Κι εγώ, στη βόλτα που θα κάνω, αφήνω πάντα φαγητό στα σημεία που ξέρω πως περνάνε. Αλλά δυστυχώς το τραγικό είναι ότι ο κόσμος εγκαταλείπει. Εγκατέλειπε και συνεχίζει να εγκαταλείπει. Εμένα αυτό το πράγμα δεν το χωράει το μυαλό μου. Πολύ πρόσφατα, πριν δύο ημέρες για την ακρίβεια, μου τηλεφώνησε ένας κύριος από την Γλυφάδα που είχε υιοθετήσει με τον γιο του ένα κουταβάκι που είχα βρει και μου είπε ότι δεν μπορούν να την κρατήσουν άλλο.Έγινα έξαλλη, όπως καταλαβαίνεις. Τα είπα νομίζω πολύ χύμα, αλλά δε γινόταν. Στο πλαίσιο αυτή της “ανησυχίας” μου δημιούργησα πρόσφατα ένα κανάλι στο YouTube, το Stray Stories, στο οποίο, συμπεριλαμβανομένων κι άλλων, έχω ξεκινήσει κάποια βίντεο με φίλου ηθοποιούς που έχουν κι αυτοί υιοθετήσει ή διασώσει αδεσποτάκι, όπως η Βίκυ Βολιώτη, ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης κι άλλοι.
Στο πρώτο επεισόδιο που τρέχει τώρα, είμαι με την Άνδρη Θεοδότου. Αυτό, λοιπόν, το εγχείρημα είναι κάτι που μου δίνει πολλή χαρά και λόγω της ανταπόκρισης των ανθρώπων που έχουν ζώα αλλά κυρίως αυτών που δεν έχουν. Και θέλω να σου πω εδώ ότι αυτή η δράση έγινε με δικούς μου πόρους και με πολλή προσωπική δουλειά και αφοσίωση με μοναδικό σκοπό ένα καλύτερο μέλλον για αυτά τα πλάσματα.
Αυτές οι μέρες σε βοηθούν να είσαι παραγωγική και να οργανώνεις τα επόμενα βήματά σου;
Με βοηθούν πολύ να ακούσω τον εαυτό μου. Τις ανάγκες μου και τα θέλω μου. Τα όνειρά μου και τους στόχους μου. Αυτή η απομόνωση όσο τρομακτική έμοιαζε στην αρχή τελικά για μένα -ως τώρα τουλάχιστον- ήταν αναγκαία. Μπορώ να πω ειλικρινά πως μέσα στο τρέξιμο, στην αγωνία και το άγχος της δουλειάς αυτής και της επόμενης και της επόμενης, κάπου χάθηκα. Και τώρα έχω το χρόνο να με ξαναβρώ. Άρχισα να διαβάζω ξανά λογοτεχνία που τη λατρεύω, άρχισα να διαβάζω έργα και να σκέφτομαι πως θέλω στο μέλλον να παίξω ωραίους ρόλους. Άρχισα να σκέφτομαι κι άλλους τρόπους που μπορώ να γίνω ακόμη πιο ενεργή φιλόζωη, να μιλάω για αυτό χωρίς να φοβάμαι μη με πουν γραφική. Τι να κάνω; Αυτή είμαι. Κι άρχισα να με δέχομαι. Κάπως. Και τέλος, καταλαβαίνω πως μου έχει λείψει εδώ και πολύ καιρό το ανθρώπινο στοιχείο από τους ανθρώπους. Και θέλω, όταν με το καλό βγω πάλι στον κόσμο, να το βρω.
Το πρώτο πράγμα που θα κάνεις μόλις μπορούμε να βγούμε ελεύθερα στην Αθήνα, ποιο θα είναι;
Το πρώτο είναι να πάω να δω τους γονείς μου. Το δεύτερο, να κάνω ένα μεγάλο πάρτι.
