“Nina/Where are you my de@r”, ονομάζεται ο μονόλογος, που είναι φτιαγμένος από μία γυναίκα και αφιερωμένος σε όλους τους ανθρώπους -ανεξαρτήτως φύλου- που έρχονται αντιμέτωποι με τους φόβους τους και προσπαθούν να διατηρήσουν την αυθεντικότητά τους μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο στερεότυπα.
Πρόκειται για την πρώτη εξ ολοκλήρου δημιουργία της Ειρήνης Φαναριώτη, η οποία σκηνοθετεί, γράφει και πρωταγωνιστεί στον μονολόγο. Η Ειρήνη Φαναριώτη έχει ήδη σκηνοθετήσει αρκετές παραστάσεις ως τώρα, ενώ ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τους Δ. Τάρλοου, Α. Λάσκο, Ν. Μιλιβόγιεβιτς, Β. Θεοδωρόπουλο, Θ. Μοσχόπουλο, Θ. Τοκάκη, Κ. Τσικιρέλη, Α. Αντύπα και Γ. Χουβαρδά. Έχει, επίσης, διαγράψει μια αξιόλογη πορεία στον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Το “Nina/Where are you my de@r” ακολουθεί την ιστορία μιας γυναίκας που προσπαθεί να υπερασπιστεί τη διαφορετικότητά της, ερχόμενη αντιμέτωπη με κοινωνικά στερεότυπα και εξαντλητικούς κοινωνικούς ρυθμούς.
«Η Στέλλα, είναι μία κοπέλα που μένει χωρίς δουλειά και πλέον συνεργάζεται εθελοντικά με ένα καταφύγιο άγριας ζωής. Στο καταφύγιο, συνδέεται συμβολικά με ένα ελάφι, τη Νίνα. Το ελάφι είναι το ζώο που συμβολίζει τη γονιμότητα, αλλά και τον περιορισμό που μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος ή μία γυναίκα σε ένα περιβάλλον ανδροκρατούμενο, εργασιακό, συντροφικό, οικογενειακό ή κοινωνικό.
Με αφορμή ένα συμβάν στην εργασία του συντρόφου της, που τον καθιστά αγνοούμενο, ξεκινά ένα flashback στο μυαλό της Στέλλας, βασικών γεγονότων της ζωής της, τα οποία τη συνδέουν με τον φόβο της απώλειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Βλέπουμε, δηλαδή, πόσο αυτή η γυναίκα προσπαθεί να είναι αρεστή είτε για να μην είναι μόνη της είτε για να μην προδώσει τις προσδοκίες των άλλων για εκείνη.
Όλα είναι σκέψεις και έκφραση συναισθημάτων. Μπορεί να είναι όλα εκείνα που σκεφτόμαστε όταν πλένουμε τα πιάτα ή βγάζουμε βόλτα τον σκύλο μας ή οδηγούμε. Και αναρωτιόμαστε “γιατί δεν είπα αυτό που σκεφτόμουν;” ή “γιατί δεν απάντησα όπως ήθελα” ή “γιατί το άφησα να συμβεί αυτό”», λέει στην κουβέντα που είχαμε μαζί της η Ειρήνη Φαναριώτη.
Η παράσταση έκανε πρεμιέρα το Σάββατο, 25 Νοεμβρίου, Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Αφορμή στάθηκαν ορισμένα προσωπικά βιώματα της Ειρήνης, τα οποία την έκαναν να αισθανθεί άβολα και για τα οποία δεν μπόρεσε εξ αρχής να μιλήσει ή να εκφραστεί όπως θα ήθελε.
«Είναι προσωπικά βιώματα, αλλά και βιώματα άλλων όπως μου τα έχουν διηγηθεί ή τα έχω ακούσει. Ουσιαστικά ένα μίγμα εμπειριών προσωπικών, κατά κύριο λόγο, που με έκαναν να νιώσω άβολα. Δεν είναι ακραίες στιγμές, αλλά μικρές μορφές βίας που υφιστάμεθα στη διάρκεια της ζωής μας, κυρίως οι γυναίκες, αν και μπορούν και άλλοι άνθρωποι να ταυτιστούν.
Θεώρησα πως τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή για να εκφραστώ, δεδομένου και του ότι ορισμένες επαγγελματικές προτάσεις που είχα δεν με γέμιζαν. Το θεώρησα σημάδι να ακολουθήσω το ένστικτό μου και να αποτυπώσω – σε έναν βαθμό – την κοινωνική πραγματικότητα».
Ο μεγαλύτερος φόβος των γυναικών σήμερα
Στο σκηνοθετικό σημείωμα της παράστασης αναφέρει πως για τις γυναίκες «ο φόβος είναι παντού σε κάθε κίνηση και απόφαση» και όπως επισημαίνει στην κουβέντα μας θεωρεί πως σήμερα ο μεγαλύτερος φόβος των γυναικών είναι να μην τα καταφέρουν. «Παράλληλα, με τις διεκδικήσεις που κάνουν οι γυναίκες τους ασκείται μια κριτική για το αν τελικά αυτός ο αγώνας τους αξίζει. Αυτή η ανησυχία της αποτυχίας, ότι τελικά δεν άξιζε η διεκδίκησή τους. Θεωρώ πως οι γυναίκες σήμερα δίνουμε εξετάσεις καθημερινά για το αν είμαστε καλές σύζυγοι, μητέρες, επαγγελματίες, ερωτικοί σύντροφοι».
Η Στέλλα του έργου προσπαθεί να τα καταφέρει και αναζητά τρόπους για να ξεπεράσει τους φόβους της, ωστόσο, δεν είναι εύκολο – όπως δεν είναι εύκολο και στην πραγματικότητα. «Το σύστημα είναι μπερδεμένο. Έχει περάσει σχεδόν στο DNA μας η αντίληψη ότι οι γυναίκες μπορούν και πρέπει να μπορούν να τα κάνουν όλα. Δεν είναι έτσι. Θεωρώ ότι η οικογένεια παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτό, ενώ και οι ίδιοι οι άντρες δοκιμάζονται».
Τι μπορεί να γίνει για να αλλάξει αυτό;
«Χρειάζεται χρόνος, συζήτηση, επιμονή. Να μην υπάρχουν απόλυτες απόψεις. Δεν υπάρχουν “καλές γυναίκες” και “κακοί άνδρες”. Ο κάθε άνθρωπος και το κάθε φύλο έχει να αντιμετωπίσει τα δικά του στερεότυπα, τους δικούς του φόβους. Θεωρώ ότι όλα ξεκινούν από το πώς μεγαλώνει ένα παιδί. Και οι άνδρες δοκιμάζονται καθημερινά. Δεν έχει να κάνει με φύλο όλο αυτό, αλλά με προσωπικότητες. Η αποδοχή και η υπομονή είναι βασικά στοιχεία για την αλλαγή νοοτροπίας».
Η παράσταση “Where are you my de@r” ανεβαίνει κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Θέατρο 104. Η Ειρήνη Φαναριώτη αναγνωρίζει την πολύτιμη συμβολή της ομάδας της, “Terres de Semis”, αφού όπως λέει «χωρίς αυτούς δεν θα έκανα την παράσταση» και ευελπιστεί το κείμενό της να κάνει τον κόσμο να σκεφτεί.
«Δεν περιμένω κάτι. Θα ήθελα σίγουρα να έχει επιτυχία. Αλλά μεγάλη μου έννοια είναι να “ακουστώ”. Θεωρώ ότι το έργο “ακουμπά” πολύ κόσμο. Θα ήθελα να μάθω αν ταυτίζεται ο κόσμος. Θα ήθελα, ιδανικά, να υπάρξει ένας διάλογος μετά για να ακούσω όσα έχουν να πουν».
Πληροφορίες παράστασης
- Κείμενο – Σκηνοθεσία – Ερμηνεία : Ειρήνη Φαναριώτη
- Βοηθός Σκηνοθέτη: Θεοδώρα Γεωργακοπούλου
- Σκηνικά: Τίνα Τζόκα
- Κοστούμια: Χαράλαμπος Νικολάου
- Κίνηση: Κορίνα Κόκκαλη
- Μουσική Σύνθεση: Gary Salomon
- Βίντεο παράστασης : Βασίλης Αντωνόπουλος
- Παραγωγή: Terre de Semis Theatre Group
- Ακούγεται η φωνή του Παναγιώτη Γαβρέλα
Παραστάσεις: Σάββατο – Κυριακή, στις 21.15
Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Αθήνα
Βρείτε εισιτήρια εδώ.
