Ας ξεκινήσουμε με τα απλά. Αν έχετε δει ταινίες του Baz Lurhmann, υποψιάζεστε τι μπορεί να σας περιμένει. Αν δεν έχετε δει ταινίες του Baz Lurhmann, καλή τύχη, ελπίζουμε να γνωρίζετε λίγο την ιστορία του Elvis, διαφορετικά αυτή η ταινία είναι εδώ για να προκαλέσει ίλιγγο και δυσανεξία στο μοντάζ. Α,και ελπίζουμε να μην σας ενοχλεί και λίγη hip hop στο rock ‘n’n roll κοκτέιλ σας αφού ο Baz ήθελε μάλλον να συνομιλήσει και με το σήμερα.
Η ταινία είναι ένα κρεσέντο χρωμάτων και μουσικής. Ο Elvis μεγαλώνει σε μια γειτονιά μαύρων, έχει μαύρους φίλους, ακούει τα τραγούδια τους και δεν κρύβει την αγάπη του για το γκόσπελ. Οι γονείς του έχουν τα δικά τους προβλήματα, η μητέρα του αντιμετωπίζει τα άγχη της με λίγο αλκοόλ παραπάνω, όλα τα κλισέ για τον αμερικανικό Νότο δίνουν το παρών, ο Θεός, αλλά και ο νεκρός στη γέννα δίδυμος αδερφός του Elvis παρακολουθούν και συνδράμουν.
Την ιστορία διηγείται ο μάνατζερ του Elvis, ο άνθρωπος που τον εκμεταλλεύτηκε και τον καταπίεσε, ο αινιγματικός Τομ “συνταγματάρχης” Πάρκερ. Τον υποδύεται ο Tom Hanks με τρόπο που αγγίζει τα όρια της καρικατούρας. Τον αντιπαθείς πολύ πάντως, οπότε μάλλον κάτι κάνει καλά.
Η ιστορία δεν εξελίσσεται ακριβώς γραμμικά, η κάμερα του Baz χορεύει, το μοντάζ πάει μπρος πίσω, κλασικές μελωδίες γνωρίζουν νέες διασκευές, ο θρύλος μοιάζει να είναι πιο δυνατός από κάθε σεναριακή ατέλεια, τα τραγούδια που αγαπάς γεμίζουν όλα τα άβολα κενά. Κι έπειτα υπάρχει κι αυτός ο τύπος. “Hey, Austin Butler, how you doin’?”
Εκτός από τον νεαρό Καλιφορνέζο ηθοποιό που προσπαθεί και παραδίδει έναν συμπαθή Elvis, η Αυστραλέζα Olivia DeJonge ως Πρισίλα είναι λιγότερο πειστική και σίγουρα όχι τόσο όμορφη.
Κάποιοι θα παρακολουθήσουν την ταινία ευχάριστα, άλλοι ίσως δυσανασχετήσουν. Ίσως πάλι οι αιώνια ερωτευμένες με το μύθο του “βασιλιά” να δουν την ταινία με επιείκεια: μία απόπειρα να αιχμαλωτίσει κανείς για λίγο κάτι από τη μαγεία του Elvis 45 χρόνια μετά από το θάνατό του. Έμοιαζε και είναι αδύνατο. Στο φινάλε ο Lurhmann βάζει αυτογκόλ. Δείχνοντάς μας αυθεντικό υλικό με τον Elvis να τραγουδά στο Λας Βέγκας πετυχαίνει ίσως να συγκινήσει – γιατί δακρύζεις, δεν γίνεται αλλιώς- αλλά η σύγκριση είναι αμείλικτη.
Να πάτε να δείτε το Elvis στο σινεμά; Ε, μα ναι. Γιατί ακόμη και με καλειδοσκοπικό μοντάζ και αλλόκοτες ερμηνείες, αυτή είναι μία ταινία για τον Elvis Aaron Presley, που έβαλε το Τούπελο στο χάρτη, έφερε τα blues στα σαλόνια του λευκού κατεστημένου και κούνησε μέσα στα ίδια σαλόνια ανεπίτρεπτα τους γοφούς του επηρεάζοντας εκατομμύρια ανθρώπους. Για τις μελωδίες που αγαπάμε και είχαμε καιρό να ακούσουμε μαζεμένες σε ένα θερινό κινηματογράφο.
Και γιατί φεύγοντας από το σινεμά, όλο και a little less conversation, a little more action, μπορεί να προκύψει, please.
Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες στις 23 Ιουνίου.
