Η ζωή της Θάλειας Ματίκα μοιράζεται ανάμεσα σε Ελλάδα και Κύπρο. Πριν μπει στην καθημερινότητά μας η πανδημία, ταξίδευε σχεδόν κάθε εβδομάδα για τα γυρίσματα της σειράς “8 λέξεις” στην οποία πρωταγωνιστεί. Πλέον πηγαίνει δύο φορές το μήνα. Στην Αθήνα, πέρα από την όμορφη οικογένεια που έχει δημιουργήσει με τον Τάσο Ιορδανίδη, έχει και τις θεατρικές της υποχρεώσεις. Μαζί με τον σύζυγό της έχουν αναλάβει το ιστορικό θέατρο “Άλφα – Ληναίος, Φωτίου” και τους τελευταίους μήνες κάνουν δειλά δειλά πρόβες με την ελπίδα ότι θα καταφέρουν να κάνουν πρεμιέρα- με ένα έργο που γράφτηκε από την αρχή.
Το Marie Claire τη συνάντησε ένα απόγευμα, λίγο πριν ανοίξουν και πάλι τα θέατρα, στο σπίτι της στο Χαλάνδρι με την retro αισθητική. Η συνέντευξή μας είχε μικρές διακοπές από τα δύο παιδιά της, Δάνο και Νάγια που ήθελαν να ρωτήσουν που μπορούν να βρουν κάτι που έψαχναν ή απλά να τη χαιρετήσουν.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Την Θάλεια Ματίκα δεν θα την συναντήσεις ποτέ τυχαία σε ένα κομμωτήριο ή ένα κέντρο αισθητικής. Δεν της αρέσει να πηγαίνει να φτιάχνει τα μαλλιά της ή τα νύχια της. Είναι από τις γυναίκες που αγαπά την εικόνα της φυσική. “Με αγχώνει το ότι μεγαλώνω αλλά από την άλλη δεν πιστεύω στην παρέμβαση”, τονίζει στο Marie Claire. “Μου αρέσουν τα φυσικά πρόσωπα, μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν τρελαίνονται. Γιατί ζούμε σε μια εποχή μεγάλης τρέλας όσον αφορά την εικόνα, επειδή ακριβώς η εικόνα είναι και τελείως ψεύτικη πλέον. Έχεις όλα αυτά τα μέσα για να δημιουργήσεις την εικόνα του εαυτού σου που δεν είναι ο εαυτό σου, είναι κάτι άλλο, κι επειδή οι άνθρωποι έχουν στραφεί προς αυτό και κυρίως οι γυναίκες -όχι από το χώρο μας, γενικότερα- με τρομάζει πάρα πολύ όλο αυτό. Η μετάλλαξη των γυναικών. Βλέπω ανθρώπους που τους έχω δει σε φωτογραφία στο Instagram από κοντά και τρομάζω. Δεν θα ήθελα να το πάθω αυτό, να τρομάζω με τον εαυτό μου”, εξηγεί γελώντας.
“Δεν πιστεύω ότι γίνεσαι πιο όμορφος από όλα αυτά τα πράγματα. Στο τέλος της ημέρας, η φύση σε έχει προικίσει με ό,τι σε έχει προικίσει. Λέμε ότι οι γυναίκες τα κάνουν όλα αυτά για να αρέσουν στους άνδρες. Πιστεύω ότι δεν θα κερδίσεις έναν άνδρα έτσι. Γιατί θα σε δει κάποια στιγμή και αποκαθηλωμένη, θα σε δει χωρίς να είσαι χτενισμένη, χωρίς να είσαι βαμμένη, χωρίς να είσαι φτιαγμένη. Αγάπησε τον εαυτό σου, αγάπησε τη φάτσα σου, το σώμα σου, πορεύσου με αυτά, έχε αυτοπεποίθηση και τα πράματα θα κυλήσουν. Το να σε πιάσει αυτή η παράνοια δε νομίζω ότι έχει θετικά αποτελέσματα.”
Με τι συχνότητα ταξιδεύεις στην Κύπρο;
Πριν τον κορωνοϊό ταξίδευα σχεδόν κάθε εβδομάδα για γυρίσματα -εκτός από τις διακοπές Χριστουγέννων, Πάσχα κτλ- αλλά τώρα επειδή ακριβώς τα πράγματα είναι έτσι κι επειδή έχουμε τρέξει αρκετά τα γυρίσματα κι έχουμε υλικό μπροστά μας, πηγαίνω περίπου δύο φορές το μήνα.
Μένεις για μεγάλα διαστήματα;
Μένω 3-4 ημέρες. Φεύγω Δευτέρα και γυρίζω Πέμπτη.
Είναι αρκετές μέρες. Πώς διαχειρίζεσαι τον αποχωρισμό από την οικογένεια;
Δεν είναι εύκολο γιατί τα παιδιά μου είναι μικρά, με ζητάνε, δεν τους αρέσει καθόλου το ότι η μαμά φεύγει. Ευτυχώς έχω πίσω μου τον Τάσο και πάρα πολύ βοήθεια οπότε από το θέμα αυτό είμαι καλυμμένη. Από την άλλη, είναι ένας ξεριζωμός περίεργος. Δεν είμαι κι ένας άνθρωπος που φεύγει εύκολα από την εστία του για επαγγελματικούς λόγους. Δεν το αποζητώ, απλώς είχα πάρα πού καιρό να κάνω τηλεόραση. Ήταν πάρα πολύ δελεαστική η πρόταση της συγκεκριμένης εταιρίας και επίσης -εγώ δεν τους ήξερα καθόλου σαν εταιρία παρόλο που ήξερα τη δουλειά τους- είναι τόσο άψογοι ως εργοδότες και τόσο ως άνθρωποι που το αντισταθμίζει πάρα πολύ όλο αυτό το κομμάτι, ότι αναγκάζομαι να φύγω από το σπίτι. Συνάντησα ένα περιβάλλον πάρα πολύ υγιές που τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα είναι δύσκολο να το βρεις. Αισθάνομαι ότι μπορώ να στηριχτώ σε αυτούς τους ανθρώπους. Κάνουν πράγματα -κι όταν έγινε η καραντίνα- που εμένα με αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Είναι πάνω απ’ όλα άνθρωποι, δεν ξέρω πως να το περιγράψω. Είναι μια ιδανική συνθήκη τηλεοπτικής συνεργασίας που τα τελευταία χρόνια ακούς ότι δεν είναι ιδανικές οι συνθήκες εργασίες οι τηλεοπτικές και ποτέ δεν ήταν στην Ελλάδα. Εκεί, έχουν κάνει μια πάρα πολύ ωραία κατάσταση.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Θα το σκεφτόσουν να μείνεις για κάποιο διάστημα μόνιμα στην Κύπρο;
Όχι, η ζωή μου είναι στην Αθήνα. Κατ’ αρχάς έχουμε θέατρο στην Αθήνα και η βασική μας δουλειά ως ηθοποιοί είναι το θέατρο. Και μου αρέσει η Αθήνα, αγαπώ την πόλη μου πάρα πολύ. Δεν φεύγω από την πόλη μου με τίποτα.
Νιώθω ότι είσαι πολύ οργανωτικός άνθρωπος. Η επιστροφή σου στην τηλεόραση ήταν με χρονοδιάγραμμα, επέστρεψες όταν ήσουν έτοιμη να αφήσεις τα παιδιά. Υπάρχει και για το επόμενο βήμα σου πλάνο;
Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, δεν έχω βάλει τίποτα. Το μόνο που λέμε με τον Τάσο είναι “ευτυχώς που το έκανα”. Ευτυχώς που έκανα αυτό το βήμα και είπα ναι θα το κάνω γιατί ποιος περίμενε την ανατροπή αυτή που συνέβη; Αυτή τη στιγμή για να προγραμματίσεις ως ηθοποιός πρέπει να προγραμματίσεις με βάση το θέατρο. Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα στο θέατρο, με την αβεβαιότητα που υπάρχει, πραγματικά δεν μπορώ να κάνω κανένα σχέδιο. Αυτό με ξεπέρασε κι εμένα που είμαι, όπως λες, πολύ οργανωτικός άνθρωπος. Με ξεπέρασε και μας ξεπέρασε πραγματικά. δεν ξέρω ο κλάδος μας τι θα θεωρείται σε ένα χρόνο από τώρα. Αν θα είναι κλάδος, αν θα είναι ένα μάτσο δυστυχισμένοι άνθρωποι και απελπισμένοι.
Ποτέ δεν ήταν σε καλή κατάσταση πιστεύω.
Τώρα απέγινε και θεωρώ ότι κάθε χώρα που σέβεται τον εαυτό της και θέλει να υπάρχει ως κράτος και σοβαρή κοινότητα, ένα από τα πράγματα στα οποία πρέπει να επενδύει είναι ο πολιτισμός. Είναι κοινότοπο που το λέω αλλά πρέπει να ειπωθεί ξανά και ξανά. Παιδεία, υγεία, πολιτισμός. Με αυτή τη σειρά. Μπορεί να πουν κάποιοι η υγεία πάει πρώτη. Όχι, παιδεία πρώτα -να βγάλουμε σωστούς ανθρώπους- υγεία και πολιτισμός. Είναι πυλώνες ενός σοβαρού κράτους αυτά τα τρία.
Υπάρχουν κι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο πολιτισμός είναι δευτερεύον αγαθό.
Αυτοί που το λένε, δεν έλαβαν τη σωστή παιδεία στη χώρα που γεννήθηκαν. Από εκεί ξεκινάει και για αυτό και προτάσσω την παιδεία. Ο πολιτισμός θα έπρεπε να υπάρχει σε πού μεγάλο ποσοστό και μέσα στην παιδεία, στο εκπαιδευτικό μας σύστημα το οποίο δυστυχώς στην Ελλάδα βρίσκεται εκεί που βρίσκεται. Ο γιος μου πάει δευτέρα Δημοτικού και δεν του αρέσει καθόλου το σχολείο. Όταν μου λέει τα επιχειρήματά του πώς να τα αντικρούσω όταν έχει απόλυτο δίκιο σε αυτά που μου λέει. Έχει δίκιο όταν μου λέει το παιδί ότι είμαστε όλη μέρα σε ένα θρανίο κι ακούμε πράγματα. Όχι, έχουν προχωρήσει τα πράγματα. Τρέχουν. Τρέχει η ανθρωπότητα με γοργούς ρυθμούς, πρέπει να τρέξει και η παιδεία και να αλλάξει τελείως πρόσωπο πρόσωπο. Πρέπει να αλλάξουν τα βιβλία, να εκσυγχρονιστούν, να έρθουν κοντά στο παιδί. Να μπουν full τα καλλιτεχνικά πράγματα μπέσα στα σχολεία και γενικά αυτό το ανήσυχο παιδικό μυαλό που δέχεται όλη την ώρα ερεθίσματα από το ίντερνετ και από γύρω του, πρέπει και το σχολείο να το κρατά ανήσυχο με κάποιο μαγικό τρόπο.
Προσπαθείς να τους βάλεις το μικρόβιο; Βέβαια είναι και παιδιά που μεγαλώνουν με δύο γονείς καλλιτέχνες.
Εγώ προσπαθώ να μην τους το βάλω, το αντίθετο. Προσπαθώ να τους γειώνω και να παρουσιάζει τις δουλείες μας ως κάτι πάρα πολύ δύσκολο -που όντως είναι δύσκολη η δουλειά μας- αλλά μεγαλώνουν με δύο καλλιτέχνες. Υπάρχουν ψήγματα στα παιδιά. Επειδή βλέπουν το ωραίο κομμάτι μέχρι στιγμής, δεν έχουν την κριτική σκέψη να καταλάβουν, υπάρχει μέσα τους.
Σε αγχώνει αυτό;
Πολύ! (Γελάει.) Δε νομίζει ότι υπάρχει καλλιτέχνης που θα σου πει το αντίθετο: “ναι, θέλω τα παιδιά μου οπωσδήποτε να μπουν σε αυτό τον χώρο”. Από την άλλη, ευτυχισμένα να είναι.
Τι είναι αυτό σε κρατά αισιόδοξη;
Θεωρώ ότι όλο αυτό το πράγμα, τα τελευταία χρόνια, αυτή η πίεση να είσαι αισιόδοξος και καλά μονίμως και good vibes και δεν ξέρω κι εγώ τι, να διαλογίζεσαι και να είσαι κοντά στο σύμπαν κι όλο αυτό, εμένα με χαλάει πάρα πολύ. Θεωρώ ότι ένας άνθρωπος πρέπει αν είναι και απαισιόδοξος, πρέπει να είναι και στις μαύρες του. Έχει το δικαίωμα να πέφτει και να μη σηκώνεται και να σηκώνεται όποτε θέλει. Δεν είμαι ένας άνθρωπος που αισιοδοξεί γενικά. Είμαι ένας άνθρωπος που και μαυρίζω και μου αρέσει. Δεν έχω ιατρικό πρόβλημα μέχρι στιγμής, γιατί αυτό είναι πάρα πολύ σοβαρό και δεν το συζητώ, μου αρέσει όμως να βρίσκομαι στη μαυρίλα μου. Θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ εποικοδομητικό κι αυτό το κομμάτι. Όταν δεν έχεις λόγους να αισιοδοξείς, όταν τα πράγματα γύρω σου είναι άσχημα, έχεις το δικαίωμα να είσαι άσχημα και να μη ντρέπεσαι να το πεις. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την τάση του να σε ωθεί -και ειδικά το ίντερνετ, που είναι πλέον αυτή η πηγή πληροφορίας που δεχόμαστε όλοι- στην τέλεια ζωή συνεχώς, με όποιο τρόπο μπορεί να έχει ο καθένας την τέλεια ζωή, με τύψεις τελειότητας συνεχώς. Έχεις δικαίωμα να μαυρίσεις, να πέφτεις.
Και πάλι όμως, δεν πρέπει να έχεις κάτι να κρατιέσαι;
Για μένα δεν “πρέπει” τίποτα. Εγώ έχω υποχρέωση γιατί έχω δύο παιδιά. Τώρα, αν δεν είχα τα παιδιά θα σου μιλούσα τελείως διαφορετικά. Έχω υποχρέωση επειδή υπάρχουν δύο ψυχές οι οποίες δεν φταίνε σε τίποτα. Εγώ επέλεξα να τις φέρω στον κόσμο οπότε οφείλω να έχω δύναμη, να είμαι δίπλα τους και να βλέπουν ότι η μαμά και ο μπαμπάς είναι δυνατοί άνθρωποι και ότι αντέχουν. Από εκεί και πέρα, η βουτιά είναι βουτιά.
Χωράνε σε αυτή τη στάση ζωής όνειρα για το μέλλον;
Θέλει δε θέλει ο άνθρωπος, ονειρεύεται ούτως ή άλλως. Δεν πιστεύω τόσο στα όνειρα γιατί τα όνειρα είναι ένας χώρος στον οποίο μπορείς να σκεφτείς το οτιδήποτε και μη πραγματοποιήσιμο κι αυτό είναι μια παγίδα γενικά. Επίσης, έχουν μια μοιρολατρία μέσα τους “αχ, να μου συνέβαινε αυτό”. Πιστεύω πάρα πολύ στη στοχοπροσήλωση και στο ότι όταν αγαπάς κάτι, οτιδήποτε είναι αυτό, οφείλεις να ξεπερνάς τον εαυτό σου ώστε κάθε φορά να το κάνεις ακόμα καλύτερο. Και να αντλείς χαρά από αυτό που κάνεις. Οτιδήποτε είναι αυτό, δεν μιλάω τώρα μόνο για την Τέχνη. Αυτός είναι ένας τρόπος ο άνθρωπος, που μεγαλώνοντας γίνεται όλο και πιο σκεπτόμενος άρα όλο και πιο μαύρος, να ξεφεύγει από αυτό: η δημιουργικότητα. Σε βγάζει από αυτή τη διαδικασία της σκέψης. Το μυαλό σου κάνει focus σε κάτι, είσαι δημιουργικός, μένεις εκεί, προσπαθείς για αυτό οπότε αυτό αναστέλλει τις άλλες λειτουργίες.
Στην εποχή που βιώνουμε τώρα, που υπάρχει μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα, πώς βοηθά η στοχοπροσήλωση;
Τώρα με τραβάει ο Τάσος. Δεν είμαι μόνη μου σε αυτό. Είναι πού σημαντικό που το μοιραζόμαστε. Πέρα από το ότι έχει πολλές αρνητικές πλευρές το ότι είμαστε στην ίδια δουλειά, γιατί όταν πλήττεται η δουλειά πληττόμαστε και οι δύο, όταν εγώ καταθέτω τα όπλα έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου ο οποίος είναι πιο τρελός από μένα, πιο ρισκαδόρος, πιο μαχητής οπότε με τραβάει προς τα έξω. Πάμε, αυτή είναι η δουλειά μας, αυτό αγαπάμε, πάμε ξανά.
Ήταν αυτό που σε κέρδισε σε εκείνον;
Αυτή η τόλμη του με έχει κερδίσει πάρα πολύ. Επειδή εγώ έχω μια λογική που δεν είναι τόσο τολμηρή, προτιμώ ν απατάμε με πιο σίγουρα βήματα, αυτή η τόλμη του Τάσου με τράβηξε πολύ γιατί είναι ένα κομμάτι που μου λείπει.
Θα την κάνω και την κλισέ ερώτηση: Μετά από 12 χρόνια σχέσης, εκ των οποίων τα 9 παντρεμένοι, ποιο πιστεύεις ότι είναι το μυστικό;
Έχει να κάνει πάρα πολύ με την εγκεφαλική επικοινωνία δύο ανθρώπων. Για μένα είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι στις σχέσεις γενικά, γιατί εγώ τις ερωτικές σχέσεις δεν τις ξεχωρίζω από τις φιλικές ή τις οικογενειακές, είναι όλες σχέσεις που θέλουν χτίσιμο και φροντίδα. Το να εκπέμπεις στο ίδιο μήκος κύματος με τον άλλον και να μπορεί να σε καταλάβει και να τον καταλάβεις και να τον θαυμάζεις για το μυαλό του και για τη σκέψη του. Δεν λέω με αυτό ότι το άλλο κομμάτι, το σαρκικό, το αφήνουμε απ’ έξω -εννοείται πως όχι- και ειδικά μεγαλώνοντας καλό είναι να το εκτιμάς ακόμα περισσότερο γιατί αρχίζει και φεύγει η πρώτη νιότη. Αυτό το κομμάτι της ουσιαστικής επικοινωνίας όμως νομίζω ότι είναι πάρα πού σημαντικό. Ο Τάσος δεν είναι μόνο σύντροφός μου και μπαμπάς των παιδιών μου, είναι κι ένας άνθρωπος ο οποίος είναι ο κολλητός μου φίλος. Έχουμε μια τριβή κάθε μέρα, όλη μέρα πολύ μεγάλη οι δύο μας.
Αυτό έχει να κάνει με την τύχη του να βρεις κάποιον με τον οποίο έχεις συμβατότητα ή χτίζεται κιόλας;
Έλα ντε! (Γέλια.) Αυτό εγώ το ονομάζω “λαχείο” γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να συμβεί. Είναι πολύ δύσκολη η συντροφικότητα και η διάρκεια. Είναι σπάνια τα ζευγάρια που τα βλέπεις μετά από χρόνια μαζί και υπάρχει η φλόγα και η ουσιαστική σχέση. Συνήθως δεν συμβαίνει αυτό. Οι σχέσεις κάνουν έναν κύκλο και τελειώνουν. Αυτή είναι η φυσιολογική πορεία των ερωτικών σχέσεων.
Ο γάμος ήταν ένας στόχος που είχες στο μυαλό σου;
Όχι, ούτε τον γάμο είχα στο μυαλό μου ούτε τίποτα. Στα 30 μου, όταν γνώρισα τον Τάσο, είχα στο μυαλό μου να βρω έναν σύντροφο ζωής μακριά από το επάγγελμά μου, αποκατεστημένο, μεγαλύτερο και να κάνω μια σοβαρή σχέση. Δεν είχα στο μυαλό μου αυτά ακολούθησαν. Ο γάμος, εντάξει, δεν είναι μια σύμβαση που λύνεται είναι αλλά η δημιουργία οικογένειας είναι σοβαρή υπόθεση. Είναι μια απόφαση που δεν αλλάζει, δεν την παίρνεις πίσω, οπότε για αυτό δεν τα είχα στο μυαλό μου γιατί δεν φοβόμουν όλη αυτή την ευθύνη.
Τώρα που τη βιώνεις;
Μεγάλη ευτυχία τα παιδιά, δεν το συζητώ, αλλά και μεγάλη ευθύνη. Θα συνεχίσω να το λέω αυτό. Ένας άνθρωπος που θα μου πει “εγώ δεν θα κάνω παιδιά” θα του πω: αν το έχεις φιλοσοφήσει έτσι και δεν θέλεις να το αναλάβεις και θες να ασχολείσαι μόνο με τον τον εαυτό σου, καλά θα κάνεις και θα μείνεις χωρίς αυτή την τεράστια ευθύνη. Από την άλλη, είναι ένα τρομερό ταξίδι. Για μένα που δεν είχα τη λαχτάρα να γίνω μάνα και δεν το είχα προγραμματίσει από πριν, αυτό το ταξίδι χτίζεται σιγά σιγά. Το δέσιμο δεν ήρθε από την πρώτη μέρα, δεν είδα το μωρό και είπα αυτό ήταν. Σιγά σιγά μπαίνουν στη ζωή σου δύο λιλιπούτιες υπάρξεις και τη γεμίζουν. Ειδικά αν έχεις ζήσει, γιατί εγώ είχα ζήσει. Τον γιο μου τον έκανα στα 34 και είχα ήδη έναν κύκλο ζωής οπότε ξεκινάει κάτι τόσο καινούργιο που είναι μαγικό. Με ευθύνες, το λέω πάλι, και με πολλά άγχη.
Είναι καλύτερο για μια γυναίκα να γίνεται μητέρα σε μια ώριμη ηλικία έχοντας προηγουμένως ζήσει πράγματα;
Δεν μπορώ να το απαντήσω αυτό γιατί το βιολογικό ρολόι είναι διαφορετικό από αυτό αυτό που υπογραμμίζεις. Η φύση από μόνη της ορίζει ότι τα πολύ γόνιμα χρόνια μιας γυναίκας είναι τα 20 με 30. Αυτό το μοντέλο στις δυτικές κοινωνίες έχει ξεφύγει τελείως. Οι γυναίκες πρώτα θα κάνουν καριέρα και θα αποκατασταθούν οπότε η τεκνοποίηση πάει πολύ μακριά. Με την εξωσωματική γονιμοποίηση χιλιάδες γυναίκες πλέον καταλήγουν εκεί γιατί το βιολογικό κομμάτι τις έχει αφήσει και πρέπει τεχνητά να αποκτήσουν παιδί. Οπότε δεν ξέρω ποια είναι η σωστή απάντηση. Εγώ που έκανα μεγαλύτερη παιδιά θεωρώ ότι μπορεί η φύση καλώς να ορίζει να είναι νέοι οι γονείς: να έχουν αντοχές, να είναι υγιείς, να μπορούν να ανταπεξέλθουν σε όλο αυτό, να είναι υγιή τα παιδιά τους, να τους δώσουν ένα καλό DNA. Ίσως η Δύση να έχει το λάθος τελικά που η γυναίκα παίρνει όλο το χρόνο της και θυμάται στα 40 να γίνει μάνα. Από την άλλη κι εγώ ήθελα να ζήσω τη ζωή μου, ήθελα να κάνω την καριέρα μου, να σταθώ στα πόδια μου και μετά να κάνω παιδιά. Απλώς μετά είναι ένα ρίσκο όλο αυτό. Επίσης, η αλόγιστη χρήση της εξωσωματικώς στην Ελλάδα εμένα προσωπικά με τρομάζει. Όταν ακούω φίλες μου και γυναίκες γύρω μου να μου λένε ότι έχουν κάνει 5 εξωσωματικές και ότι ένας οργανισμός ξαφνικά δέχεται τόση ορμόνη για να τεκνοποιήσει, με τρομάζει. Βλέπω ότι σε άλλες δυτικές χώρες απαγορεύεται. Στη Σκανδιναβία επιτρέπεται, ας πούμε, μια εξωσωματική και δεν είναι τυχαίο αυτό το πράγμα.
Είναι σαν να παρεμβαίνεις στη φύση.
Παρεμβαίνεις, όχι σαν. Όταν κάθε ωοθήκη παράγει ένα ωάριο το δίμηνο κι εσύ παράγεις ξαφνικά 15 ωάρια μέσα σε ένα μήνα, στη μία ωοθήκη, σίγουρα παρεμβαίνεις. Αλλά έχει να κάνει με το ότι αργούν να το πάρουν απόφαση οι γυναίκες. Ειδικά στην Ελλάδα είναι και το οικονομικό πρόβλημα. Πώς ένας άνθρωπος, με αυτούς τους μισθούς που υπάρχουν και τις οικονομικές συνθήκες, θα μπορέσει να στηρίξει μια οικογένεια; Άρα αυτός ο άνθρωπος παλεύει μια 20ετία αφού τελειώσει το σχολείο και μετά, όταν μπορέσει κάπως να τα έχει φέρει βόλτα, θυμάται ότι πρέπει να κάνει κι ένα παιδί. Για αυτό έχουμε φυσικά υπογεννητικότητα στη χώρα αυτή και όλα αυτά τα προβλήματα.
Οι γυναίκες είναι και λίγο ριγμένες στο οικονομικό κομμάτι.
Όχι λίγο.
Αντιμετώπισες διακρίσεις στο μισθολογικό κομμάτι;
Όχι μισθολογικά, σε θέσεις εργασίας. Οι γυναίκες υπήρχαν στο χώρο γιατί ήταν αναγκαστικό να παίξουν τους γυναικείους ρόλους. Από εκεί και πέρα, πήγαινες σε ένα τηλεοπτικό συνεργείο και ήταν 30 άνδρες και 3 γυναίκες, πήγαινες στα γραφεία της παραγωγής και όλοι οι διευθυντές ήταν άνδρες, στα κανάλια το ίδιο. Στην Ελλάδα είμαστε πίσω και σε αυτό, δεν το συζητάμε. Μας διοικούν άνδρες, οι σοβαρές διευθυντικές θέσεις ανήκουν σε άνδρες…
Νιώθεις τυχερή που κατάφερες να πετύχεις στην τηλεόραση;
Πολύ τυχερή στο ότι κατόρθωσα και έβγαλα στην πρώτη δεκαετία που ξεκίνησα τη δουλειά κάποια σοβαρά χρήματα από το επάγγελμά μου και μπόρεσα να σταθώ στα πόδια μου και να βιοποριστώ.
Το να κάνεις τηλεόραση ήταν κάτι που το ονειρευόσουν στο ξεκίνημα;
Δεν το ονειρευόμουν καθόλου. Ήταν τελείως τυχαίο το γεγονός ότι βρέθηκα στην τηλεόραση. Για το θέατρο έγινε ηθοποιός. Θέατρο έβλεπα από μικρή, το θέατρο αγαπούσα. Βρέθηκα στην τηλεόραση τυχαία και η μια δουλειά έφερε την άλλη κι έτσι έκανα τηλεόραση. Δεν παρακολουθώ τηλεόραση, δεν παρακολουθούσα ποτέ, δεν είμαι fan.
Ήταν μονόδρομος η υποκριτική;
Ναι, το ήθελα από πάρα πολύ μικρή. Ήταν μονόδρομος.
Οι γονείς σου πώς το πήραν;
Πολύ θετικά. Παρότι είναι επιστήμονες και οι δύο, καμία σχέση δηλαδή με τον κλάδο -θεατρόφιλοι και σινεφίλ πολύ-, ήταν της άποψης ότι επάγγελμα, σύντροφο, πατρίδα, θρησκεία διαλέγεις εσύ για να λουστείς και τις συνέπειες. Και το θεωρώ πολύ σωστό αυτό το πράγμα.
Παίζει και ρόλο αυτή η ελευθερία στο πώς μεγάλωσες.
Δεν το συζητώ και ήταν και πάντα πολύ υποστηρικτικοί, δεν αντιμετώπισα ποτέ κάποιο τέτοιο πρόβλημα.
Ο πιο αυστηρός κριτής σου στη δουλειά ποιος είναι; Ο Τάσος;
Και ο Τάσος είναι πολύ αυστηρός αλλά κι εγώ με τον εαυτό μου ούτως ή άλλος. Είμαι πολύ αντικειμενικός άνθρωπος και με εμένα και με τους γύρω μου και πολύ αυστηρός. Μπορώ να δω το αποτέλεσμα μιας δουλειάς, να δω τα λάθη, να δω αν κάτι είναι ωραίο ή δεν είναι.
Μπράβο λες όμως;
Όχι εύκολα. (Γελάει.) Οφείλεις τα λάθη σου να διορθώνεις και να προχωράς. Αυτό θα έλειπε να καθόμαστε εδώ μέσα να λέμε “μπράβο μωρό μου, ήσουν καταπληκτικός”, “ναι αγάπη μου κι εσύ”. Όχι, αποφεύγουμε το ψώνιο στην οικογένειά μας. (Γέλια.) Εδώ στη γη, μαζί, με τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Τι είναι το “ταβάνι” σου σε αυτή τη δουλειά;
Να τερματίσω τον “μαραθώνιο”, να είμαι μέχρι τα βαθιά μου γεράματα ηθοποιός. Να μη με ξεράσει ο χώρος, να έχω δουλειά και να είμαι εκεί, σε αυτό τον χώρο που αγαπώ.
