Το ‘I Care A Lot’ είναι μια ταινία που έχει συζητηθεί αρκετά, έχοντας λάβει θετικές κριτικές από τους συνδρομητές του Netflix. Και η αλήθεια είναι πως η πλοκή της ιστορίας ξεχωρίζει και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη, μιας και χθες αποφάσισα επιτέλους να τη δω, περίμενα κάτι πιο συνταρακτικό ή έστω να με κρατήσει μέχρι το τέλος. Αντ’αυτού έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να φλερτάρει με τη σκέψη να πατήσει stop για να δει κάτι άλλο, αν και το feeling παρέμενε αμφιλεγόμενο. Και ήθελα και δεν ήθελα, για να ακριβολογώ.
Η ιστορία καταπιάνεται με την Marla Grayson (Rosamund Pike), η οποία είναι μια αδίστακτη κηδεμόνας ηλικιωμένων ανθρώπων, που δεν μπορούν να συντηρήσουν τον εαυτό τους και δεν υπάρχει κάποιος συγγενής για να το κάνει, και μάλιστα έχει τεράστια επιτυχία στο ενεργητικό της. Με άλλες δύο γυναίκες συνεργάτες, στήνει σωστά το κόλπο προκειμένου το δικαστήριο να μην αμφισβητήσει την πολύτιμη βοήθειά της. Όταν τελικά αναλαμβάνει την πλήρη νομική κηδεμονία, βάζει τα ανυποψίαστα θύματά της σε γηροκομείο, που ακολουθεί πιστά τις οδηγίες της, και κυριολεκτικά τους ξαφρίζει, απολαμβάνοντας απολαύσεις και ανέσεις. Όλα αυτά όμως ανατρέπονται, όταν το τελευταίο της θύμα είναι συγγενής με έναν μαφιόζο, ο οποίος βάζει σκοπό να πάρει πίσω τη μητέρα του και να δολοφονήσει την Marla.
Σαν ιστορία μοιάζει πραγματικά τρομακτικό, ένας άνθρωπος να αναλαμβάνει πλήρως τη ζωή σου από τη μία στιγμή στην άλλη και με απόφαση του δικαστηρίου να μην έχεις κανένα απολύτως δικαίωμα σε όσα μέχρι πρότινος ήταν ολόδικά σου. Και δυστυχώς, όσο εξωπραγματικό κι αν ακούγεται, έχει άμεση σχέση με αληθινά γεγονότα. Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, J Blakeson, η ταινία βασίστηκε σε ιστορίες με πραγματικούς κηδεμόνες που δεν άφησαν τίποτα στα θύματα τους και τους εκμεταλλεύτηκαν μέχρι τελευταίας δεκάρας, αφήνοντάς τους σε άσχημη ψυχολογία και παρατημένους σε ένα γηροκομείο της κακιάς ώρας. “Φαντάσου να ανοίξεις μία ημέρα την πόρτα σου και να στέκεται εκεί ένα άτομο κρατώντας ένα χαρτί που του δίνει απόλυτη νομική ισχύ πάνω σου. Η ιδέα με τρομοκράτησε – και έμοιαζε επίκαιρη αυτή τη στιγμή”, δήλωσε χαρακτηριστικά.
Ζωντανό και διάσημο παράδειγμα ανεπίτρεπτης και γκανστερικής επιτροπείας, είναι αυτό της April Parks, η οποία για χρόνια λήστευε και εκμεταλλευόταν ηλικιωμένους. Η ιστορία έγινε γνωστή στο New Yorker το 2017, με την ίδια να καταδικάζεται σε φυλάκιση δύο χρόνια αργότερα. Παρ΄όλα αυτά, η ζημιά που είχε προκαλέσει ήταν μη αναστρέψιμη. Ορισμένα θύματα της παρέμειναν υπό την κηδεμονία της, ενώ κάποια άλλα συνέχιζαν να ζουν με φαρμακευτική αγωγή σε γηροκομεία. Περίπου 1 στους 10 Αμερικανούς πάνω από τα 60 έτη, έχει ζήσει αντίστοιχη αντιμετώπιση και μόνο 14 υποθέσεις έχουν αναφερθεί στην Επιτροπή της Γερουσίας.
Εμείς, πάντως, έχουμε γνωρίσει αντίστοιχη υπόθεση με την Britney Spears, η οποία στα 39 της έτη, παλεύει να βγει από τα δεσμά του πατέρα της που από το 2008, που νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρική κλινική, εκείνος ανέλαβε την πλήρη κηδεμονία της. Είναι υπεύθυνος για όλες τις αποφάσεις της κόρης του, επαγγελματικές, οικονομικές και προσωπικές, εξαιτίας της ευαίσθητης ψυχολογικής κατάστασης της. Το αρχικό πλάνο ήταν να κρατήσει μέχρι τον επόμενο χρόνο, αλλά τελικά ισχύει μέχρι και σήμερα.
