Με μία ανάρτησή του στο instagram ο δημοσιογράφος – συλλέκτης Άρης Λουπάσης θέλησε να τιμήσει τη σημερινή επέτειο θανάτου της Τζένης Καρέζη.
Ο ίδιος κοινοποίησε ένα ασπρόμαυρο υπέροχο πορτραίτο της «του 1972 κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Ερωτική συμφωνία», μια ταινία που θα αγαπήσει ιδιαίτερα καθώς το σενάριο για πρώτη φορά θα έχει την δική της υπογραφή. Ξεχωριστή στιγμή του έργου η σπαρακτική σκηνή μαζί με τον Λαυρέντη Διανέλλο όπου ξεσπάζοντας «Ποια είμαι εγώ, εμένα ποιος θα με λυπηθεί» να ανήκει στο ανθολόγιο με τις ωραιότερες σκηνές στον ελληνικό κινηματογράφο.
Ένα χρόνο αργότερα θα αποδεχθεί την πρόταση της τότε ΕΙΡΤ να εμφανιστεί για πρώτη φορά στην καριέρα της σε τηλεοπτική σειρά. Με την τηλεόραση να έχει εισβάλει στην ζωή και την καθημερινότητα του κόσμου, αποτελεί για την ίδια το μέσο για να την δει το ευρύ κοινό που δεν έχει καταφέρει μέχρι τότε να παρακολουθήσει τις παραστάσεις της. Τίτλος της σειράς η «Μαρίνα Αυγέρη», μια ακριβή παραγωγή που θα προβληθεί από τον Φεβρουάριο έως τον Οκτώβριο του ’73 με ένα καστ εκλεκτών ηθοποιών και το σενάριο το οποίο διαδραματίζεται στην εποχή της Κατοχής να υπογράφει η άγνωστη σε όλους Παυλίνα Μποτάση.
Λίγα χρόνια αργότερα σε συνέντευξη της θα αποκαλύψει πως πίσω από το ψευδώνυμο της σεναριογράφου κρύβεται η ίδια. Η συγκεκριμένη σειρά δεν θα διασωθεί στα αρχεία της ΕΡΤ όπως το ίδιο και η δεύτερη τηλεοπτική της εμφάνιση το 1976 με την «Μεγάλη περιπέτεια» του συγγραφέα Κώστα Μουρσελά, μια κοινωνική σειρά 26 45λεπτων επεισοδίων με συμπρωταγωνιστή και σκηνοθέτη και πάλι τον Κώστα Καζάκο.
Η τρίτη και τελευταία εμφάνισή της στην τηλεόραση θα γίνει το 1990 στην ΕΡΤ με την «Μαύρη Χρυσαλλίδα» όπου παρά το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει θα δώσει για άλλη μια φορά τον καλύτερο της εαυτό και άλλη μια σπουδαία ερμηνεία. Με το τεράστιο εύρος των υποκριτικών της δυνατοτήτων σε συνδυασμό με την μοναδική της προσωπικότητα θα καταφέρει να αφήσει ανεξίτηλη την σφραγίδα της σε όλους τους χώρους και τις μορφές τέχνης που θα ασχοληθεί στην πολύχρονη καριέρα της.
Τα ωραιότερα μάτια του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου που μάγεψαν και συνεχίζουν να μαγεύουν ολόκληρες γενιές, “έσβησαν” σαν σήμερα ξημερώματα Δευτέρας 27 Ιουλίου πριν είκοσι οκτώ χρόνια».
Πηγή: protothema.gr
