Μεγαλώνοντας με μαμά την Μπέσυ Μάλφα και μπαμπά τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση, είναι δύσκολο να μην ακολουθήσεις ένα καλλιτεχνικό επάγγελμα. Η Νίκη και η Όλγα Σκιαδαρέση δεν αποτελούν την εξαίρεση του κανόνα που θέλει τα παιδιά των ηθοποιών να γίνονται κι εκείνα ηθοποιοί. Μόνο που επέλεξαν να το κάνουν με τον δικό τους τρόπο και δεν θέλουν να μπαίνουν στη διαδικασία της σύγκρισης. Λίγο μετά την καραντίνα βαφτίστηκαν ως δίδυμο «Σκιαδαρέσες» και κυκλοφόρησαν στο κανάλι τους στο YouTube ένα τραγούδι, το «Πάμε Ναύπλιο», που έγινε η αφορμή να μιλήσουν στο Marie Claire για τη σχέση τους, τα επαγγελματικά τους όνειρα και τα επόμενα βήματα στο θέατρο και την τηλεόραση. Μία από τις δύο, μάλιστα, θα συνεργαστεί με τον μπαμπά της στη σειρά του Αντ1 «Το καφέ της χαράς».
Η Νίκη, στα 16 της, ήταν στο MTV στους Ριγέ, μια πενταμελής πάντα με την οποία έχει κάνει συναυλίες και video clip. Πάντα όμως ήθελε να ασχοληθεί με την υποκριτική. Η Όλγα, έχει κάνει κάποια Live, συμμετείχε σε μία παράσταση που χρειαζόταν να τραγουδάει ενώ σε ένα γύρισμα χρειάστηκε να κάνει ένα νανούρισμα.
Νιώθετε πιο κοντά στο τραγούδι ή την υποκριτική;
Νίκη: Το θέατρο τα θέλει όλα, συνδυάζει όλες τις Τέχνες. Οι περισσότεροι συνάδελφοι τραγουδάνε. Με την καραντίνα βρήκαμε κι εμείς την ευκαιρία να δοκιμάσουμε κάτι καινούργιο το οποίο δεν ακυρώνει αναγκαστικά το υποκριτικό κομμάτι. Μπορούμε να τα κάνουμε μαζί.
Όλγα: Εγώ θέλω πάρα πολύ να τα παντρέψω γιατί είναι μέσα στη ζωή μου από πάρα πολύ μικρή. Ήμουν αυτό το σπαστικό το παιδάκι που τραγουδούσε συνέχεια και είχαμε οικογενειακές κασέτες, ας πούμε τον αδερφό μου μωρό, που καταστράφηκαν γιατί πήρα την κάμερα κι έγραψα εμένα που κάνω karaoke. Και μιλούσα και στα αγγλικά και το έπαιζα YouTuber και έλεγα «oh, my friends” και τραγουδούσα. (Γελάει.) Πάντα ήθελα. Μου αρέσει πάρα πολύ και το θέατρο και το τραγούδι και θα ήθελα πάρα πολύ να μπορέσω να τα κάνω παράλληλα.
Οι «Σκιαδαρέσες» γεννήθηκαν δηλαδή μέσα στην καραντίνα;
Νίκη: Στην ουσία ξεκίνησε με το που τελείωσε η καραντίνα. Εγώ δοκίμαζα μέσα στην καραντίνα να παίξω στην κιθάρα κάποια κομμάτια χωρίς να την έχω ξαναπιάσει στα χέρια μου. Δοκιμάζοντας κάποιες συγχορδίες, σιγά σιγά, γράψαμε το πρώτο μας τραγούδι, το «Πάμε Ναύπλιο».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Γιατί βαφτιστήκατε έτσι;
Νίκη: Δεν ήμασταν μπάντα για να βρούμε ένα πιο περίεργο ή ξένο όνομα. Ήμασταν απλά εμείς που βγάζαμε τραγούδια που τα βρίσκαμε μόνες μας, η Όλγα και εγώ. Οπότε λέγαμε τι να κάνουμε και διαλέξαμε το «Σκιαδαρέσες» που είναι σαν… βλάχικο. (Γελάει.) Μας ήρθε, το κρατήσαμε. Είμαστε κι αδερφές.
Και δίδυμες! Αυτό κάνει πιο εύκολη και πιο διασκεδαστική την όλη διαδικασία της συνεργασίας;
Νίκη: Σίγουρα! Ξέρει ακριβώς τι θέλω, εγώ ξέρω ακριβώς τι θέλει η Όλγα. Κάνουμε πολύ μικρές υποχωρήσεις γιατί κυρίως θέλουμε το ίδιο πράγμα. Δεν χρειάζεται δηλαδή να χαλαστεί καμιά καρδιά. Ξεκινάμε με ένα θέμα και μη σου πω ότι βρίσκουμε και τους ίδιους στίχους και μετά πρέπει να γράψουμε ξανά από την αρχή.
Όλγα: Είναι λίγο περίεργο το πώς λειτουργούμε γιατί για το κάθε τραγούδι είναι διαφορετικό. Άλλα τραγούδια είναι κάποια κείμενα ή ποιήματα που είχα γράψει εγώ, άλλα είναι σημειώσει στο κινητό της Νίκης άλλα βρίσκουμε μια μελωδία και ξεκινάμε μαζί και συμπληρώνουμε στίχους. Γενικά επειδή δουλεύουμε πάρα πολύ καλά μαζί, μας είναι πάρα πολύ εύκολο.
Γιατί επιλέξατε το Ναύπλιο στο τραγούδι σας;
Νίκη: Ξεκίνησα εγώ τους στίχους και μετά το συνεχίσαμε μαζί. Όλοι οι στίχοι είναι από παιδικές αναμνήσεις, γιατί στο Ναύπλιο πηγαίναμε από μικρές. Ο τίτλος, «Πάμε Ναύπλιο», ήταν από ένα αστειάκι που είχαμε σαν κοριτσοπαρέα όπου λέγαμε δεν πειράζει, ότι και να έχουμε μπορούμε πάντα να πάμε Ναύπλιο. Δεν μου απαντάει ο άλλος στο messenger και με έχει αφήσει στο διαβάστηκε; Δεν πειράζει, θα «πάμε Ναύπλιο». Ήταν αυτό το αστείο, ότι αφήνεις όλους τους καημούς και πας Ναύπλιο. Και είπαμε να το κάνουμε τραγούδι το οποίο δεν είναι ερωτικής φύσεως.
Οι γονείς σας τι σας είπαν για τα κομμάτια;
Νίκη: Πολύ καλά λόγια. Γονείς είναι, τι να πούνε. Δεν περιμέναμε να μην τους αρέσει αλλά μας είπαν και οι ίδιοι ότι «μας αρέσουν πολύ αλλά δεν είμαστε αντικειμενικοί». Το ξέρουν δηλαδή ότι δεν μπορούν να είναι αντικειμενικοί οπότε ας είπαν δοκιμάστε να τα πάτε σε κάποιον μουσικό να τα ακούσει. Πήραμε γνώμες, τα πήγαμε και στον Στάμο Σέμση ο οποίος είναι και ο μουσικός παραγωγός μας και μας ανέλαβε. Έχουμε ανεβάσει κάποια πρόχειρα δείγματα και τώρα κάνουμε την ενορχήστρωση.
Όλγα: Συγκινούνται, κοιτάζουν περήφανα. Βέβαια, μας λένε «εμείς γονείς είμαστε, πάρτε και κάποια άλλη γνώμη».
Το βίντεο για το «Πάμε Ναύπλιο» είναι γυρισμένο στο σπίτι σας;
Νίκη: Ναι, σε έναν τοίχο στο σπίτι. Το φανταζόμασταν έτσι από την αρχή κι ενώ σκεφτήκαμε να το κάνουμε σαν live ξαναγυρίσαμε στην αρχική ιδέα. Είμαστε πολύ εμείς αυτό το πράγμα. Στο σπίτι από μικρές μόνο βλακείες κάνουμε. Οπότε είπαμε αφού και το τραγούδι είναι για την παιδική μας ηλικία ας κάνουμε αυτό που κάνουμε πάντα και βγήκε πολύ αστείο.
Και οπτικά είναι ωραίο το αποτέλεσμα. Αν και διαφορετικές, φαίνεται ότι συμπληρώνει η μία την άλλη.
Νίκη: Συνεννοούμαστε απόλυτα. Αυτό βοηθάει και στα τραγούδια γιατί έχουμε πολλές διαφωνίες που αποδεικνύονται καρπερές. Βγαίνει κάτι καινούργιο από αυτές. Αν έγραφα μόνο εγώ τραγούδια πιθανότατα να ήταν όλα το ίδιο στυλ, αν έγραφε μόνο η Όλγα θα ήταν επίσης το δικό της στιλ. Μαζί, βγαίνει κάτι άλλο.
Όλγα: Με την αδερφή μου είναι σαν να είμαστε ο ίδιος άνθρωπος απλώς διαφορετική εκδοχή του ίδιου ανθρώπου. Οπότε υπάρχει απόλυτη συνεννόηση και ξέρουμε που θα υποχωρήσει η μια, πού θα υποχωρήσει η άλλη. Αν μου πει η Νίκη ότι κάτι δεν της αρέσει, ακόμα και να μου αρέσει πάρα πολύ, θα κάνω πίσω και θα το δεχτώ γιατί την εμπιστεύομαι. Δεν θα μπορούσα να εμπιστευτώ έτσι κάποιον άλλο.
Ήσασταν από μικρές έτσι ή υπήρχε κι αυτός ο ανταγωνισμός που έχουν καμιά φορά οι αδερφές;
Όλγα: Μωρά ήμασταν πάρα πολύ αγαπημένα. Στην εφηβεία θέλαμε να σκοτώσουμε η μία την άλλη, δεν αντέχαμε να βλέπουμε η μία την άλλη, παίζαμε ξύλο. Μετά, όταν μπήκαμε στη δραματική σχολή άρχισε να ξαναφτιάχνει και τώρα είμαστε τέλεια. Μένουμε και μαζί.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Παράλληλες πορείες σε πολλά.
Όλγα: Και να φανταστείς ότι κάποτε οι γονείς μας προσπάθησαν να μας πουν ότι πρέπει να μείνουμε και λίγο χώρια γιατί «άμα φύγει η μία πώς θα αντέξετε άμα είστε τόσο μαζί» -ήταν να πάω εγώ στο εξωτερικό. Μας είχαν χωρίσει τάξεις στο σχολείο και τέτοια αλλά δεν έπιασε. (Γελάει.)
Όταν είστε σε απόσταση υπάρχει αυτό που λένε για τη σχέση των διδύμων ότι νιώθει το ένα το άλλο;
Όλγα: Νομίζω ότι αυτό υπάρχει με οποιονδήποτε άνθρωπο έχεις καλή επικοινωνία, επαφή και χημεία. Δεν υπάρχει κάτι τόσο μεταφυσικό αλλά υπάρχει ένα ένστικτο. Αν η αδερφή μου δεν είναι καλά, μπορεί να σκεφτώ «ας ην πάρω ένα τηλέφωνο να δω τι κάνει». Υπάρχει ένα ένστικτο που σε κάνει να καταλαβαίνεις και να νιώθεις αλλά συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους που έχεις έρθει κοντά. Μου έχει τύχει και με φίλη μου και με αγόρι μου.
Στις 16 Νοεμβρίου η Νίκη κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Αργώ με την παράσταση το «Μαύρο Κουτί». Πέρυσι, ήταν βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση «Το τάβλι» όπου πρωταγωνιστούσε ο μπαμπάς της, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης.
Σε αγχώνει που θα κάνεις πρεμιέρα μέσα σε όλο αυτό το περίεργο κλίμα που υπάρχει στα θέατρα λόγω της πανδημίας;
Νίκη: Δεν με αγχώνει ακριβώς, με στεναχωρεί. Το ΑΝ θα κάνω πρεμιέρα γιατί κι αυτό παίζεται. Σίγουρα με στεναχωρεί γιατί πιστεύω πως ο χώρος μας είναι κάπως αδικημένος. Κρατάει όλα τα μέτρα, τις αποστάσεις, τις μάσκες, ένα τρίωρο το πολύ μπαίνεις σε μια παράσταση -η δική μας ειδικά είναι μια ώρα κι ένα τέταρτο- ενώ σε άλλους χώρους εργασίας δεν τηρούνται τόσο αυστηρά τα μέτρα: είναι 8ωρα και πάνω, ο κόσμος ξεχνιέται κι αγγίζει μάτια, βγάζει μάσκες. Όχι μόνο εμείς, και οι μουσικοί και οι τραγουδιστές έχουν το ίδιο πρόβλημα. Βγαίνουν διάφορα μέτρα για το 30% και το άλλο 30% να είναι επιδοτούμενες θέσεις τα οποία δεν τίθενται σε εφαρμογή -ακόμα περιμένουμε. Έχουμε μικρές ελπίδες οι οποίες δεν πιάνουν έδαφος, εμείς πιθανότατα θα κάνουμε πρεμιέρα και δεν θα έχουμε επιδοτούμενες θέσεις. Με αγχώνει όλο αυτό από την άποψη του αν θα ανοίξει τελικά η σεζόν, αν θα κλείσει, αν θα μείνουμε άνεργοι. Είμαστε και σε μια οικογένεια που είμαστε όλοι ηθοποιοί, εκτός από τον μικρό αδερφό μου. Αν είμαστε όλοι άνεργοι, δεν θα είναι και το πιο ωραίο πράγμα. Δεν μπορώ να πω και κάτι και να γκρινιάξω προς το παρόν γιατί όλοι έχουμε μια δουλειά που ΘΑ γίνει. Άλλοι δεν έχουν καν δουλειά που ΘΑ γίνει.
Σε κάνει να σκέφτεσαι όλο αυτό μήπως έπρεπε να διαλέξεις κάτι άλλο ή και κάτι επαγγελματικά;
Νίκη: Με βάζει αλλά δε νομίζω ότι θα μπορούσα να το τηρήσω. Το λέω στον αέρα, δε νομίζω ότι θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι άλλο. Ασχολούμουν από μικρή με τις Τέχνες. Αν είχα κάνει κάτι άλλο θα ήταν πάλι στο χώρο του θεάτρου οπότε δεν θα είχε και νόημα. (Γελάει.) Με ενδιαφέρει και η σκηνοθεσία πολύ αλλά είναι ίδια τα προβλήματα.
Την τηλεόραση την βλέπεις θετικά;
Νίκη: Σίγουρα. Πέρυσι ήμουν στην καθημερινή σειρά του Αντ1 «Αν ήμουν πλούσιος». Θέλω να είμαι ξανά σε σειρά γιατί ήταν πού ευχάριστο και ενδιαφέρον. Κάθε μέρα παίζει κάτι διαφορετικό, μια διαφορετική συνθήκη. Δεν είναι το κάθε μέρα το ίδιο του θεάτρου, που δεν είναι βαρετό αλλά είναι κάτι άλλο. Έχει άλλες χαρές το θέατρο και άλλες η τηλεόραση. Η τηλεόραση έχει περισσότερη αδρεναλίνη, περισσότερη ποικιλία. Δεν είναι το θέμα όμως αν θα ήθελα εγώ αλλά αν θα ήθελε αυτή. (Γελάει.) Οι περισσότεροι ηθοποιοί θέλουμε να κάνουμε τηλεόραση αλλά δεν εξαρτάται από εμάς.
Δεν είναι κάτι που πρέπει και να το κυνηγάς ή παίζει ρόλο η τύχη;
Νίκη: Είναι σίγουρα τύχη, είναι όμως, δυστυχώς, και τα κυκλώματα. Πολλές οντισιόν γίνονται στα κλειστά. Χωρίς να έχουν κάποια παιδιά την ευκαιρία να πάνε, να στείλουν βιογραφικό, να δοκιμαστούν σε αυτό.
Όταν είσαι σε μια δουλειά νιώθεις την ανάγκη να αποδείξεις δύο φορές ότι αξίζεις και ότι δεν είσαι κάπου χαριστικά ως παιδί των διάσημων γονιών σου;
Νίκη: Αυτό είναι ένα πρόβλημα που είχα από παλιά. Το είχε και η αδερφή μου πιστεύω. Καλώς ή κακώς μας συγκρίνανε. Μαθαίνεις μεγαλώνοντας να το ξεπερνάς. Μετά βαριέσαι να σου το λένε κι εσύ δεν μπορείς να ελέγχεις την κάθε σου κίνηση με αυτή τη βάση, ότι είσαι παιδί ηθοποιών, και στην τελική βαριέσαι και κάνεις αυτό που θες.
Όλγα: Αυτό είναι ένα βάρος το οποίο, για να πω την αλήθεια, δεν νιώθω ότι το έχω εγώ. Πιο πολύ νιώθω ότι μου επιβάλλουν να το έχω και μου φέρονται σαν να το έχω. Πολλοί μας ρωτάνε «πώς νιώθεις που θα πρέπει να ξεπεράσεις τους γονείς σου;» και τέτοια. Εγώ αγχώνομαι για το αν θα τους φτάσω. Είμαστε όμως τόσο διαφορετικοί υποκριτικά όλοι -κι ο μπαμπάς από τη μαμά κι εγώ από την αδερφή μου κι εγώ από τον μπαμπά μου- που δεν είναι εύκολο να συγκρίνεις έτσι κι αλλιώς. Το «καλό» και το τι αρέσει είναι τόσο υποκειμενικό, που ποτέ δεν ξέρεις.
Ονειρεύεσαι να συνεργαστείς με έναν από τους δύο;
Όλγα: Θα είμαι στο «Καφέ της Χαράς» με τον μπαμπά, για κάποια επεισόδια. Γενικά θέλω πάρα πολύ να παίζω μαζί τους γιατί πέρα από το ότι είναι πολύ καλοί ηθοποιοί, νιώθω και πιο άνετα οπότε δεν θα έχω, ίσως, τόση αμηχανία και ντροπή όσο έχω στην αρχή.
Από τα σχόλια που έχετε εισπράξει μέχρι τώρα για τα κομμάτια, υπάρχει κάποιο που να συγκράτησες;
Όλγα: Ναι, κάποιος έγραψε «Όλγα παντρέψουμε». (Γελάει.) Δεν ήξερα ότι πρέπει να κάνω λογαριασμό στο YouTube για να συμβεί.
