Η Ελένη Αρβανίτη εξερευνά τα αρχέγονα υπόγεια ρεύματα της ανθρώπινης φύσης και την εγγενή πολυπλοκότητα των σαρκικών ενστίκτων μας. Η ανερχόμενη εικαστικός εξετάζει ορμές και επιθυμίες σε μόνιμη διαμάχη και ροή – ορμές που καταπιέζονται και εξημερώνονται ώστε να ταιριάζουν σε ένα καλούπι αποδεκτό από την κοινωνία. Ξεγυμνώνει ορμητικά τα προσωπεία και τις πρακτικές που ακολουθούμε σε καθημερινή βάση, αποκαλύπτοντας γυμνές αλήθειες ώστε να αντιμετωπίσουμε τις εσωτερικές διαμάχες.
Στη συλλογή αυτή, η εικαστικός εμβαθύνει περαιτέρω σε θέματα που απασχόλησαν την προηγούμενή της εργασία, παρουσιάζοντας μία νέα σειρά έργων, ιδωμένα με ένα οξύ βλέμμα, εστιάζοντας στη σεξουαλικότητα. Εξετάζει τις δυσδιάκριτες γραμμές ανάμεσα στη βία, τη σεξουαλικότητα και την αγάπη. Διερευνά τις συμπλοκές αποχρώσεις που τις συνενώνουν μέσα από την ωμότητα της συμπλοκής τους. Αισθησιασμός και τραχύτητα έρχονται στην επιφάνεια, αποκαλύπτοντας την χαώδη έκφραση του οργίου και την βαθιά ένταση της διαμάχης. Μας αφήνει σε μία κατάσταση αβεβαιότητας όπου καλούμαστε να ανακαλύψουμε εάν διακρίνουμε το περίγραμμα μιας ανθρώπινης φιγούρας ή τη βαθύτερη ουσία του άγριου ζώου.
Οι μορφές λιώνουν η μία πάνω από την άλλη, μοιάζουν να τρώνε, να αγκαλιάζονται, να φιλούν ή να παλεύουν. Δημιουργούν μία συμφωνία ανάμεσα στο χάος και την αρμονία, πότε συγχωνεύονται, πότε διαχωρίζονται. Εκδηλώνουν μια φρενίτιδα πάνω στον καμβά, ώριμη για πολλαπλές ερμηνείες: αγκαλιάζονται, κάνουν έρωτα ή παλεύουν;
Η Ελένη Αρβανίτη εμβαθύνει σε μία εμπειρία «μέσα από την κλειδαρότρυπα» πειραματιζόμενη μέσω διαφόρων τεχνικών, τόσο σε μικρά όσο και σε μεγαλύτερα έργα. Σεβόμενη τις ιδιότητες του υλικού της, του λαδιού, όπου μικροατυχήματα, όπως «τρεξίματα» χρώματος αποτελούν βασικά στοιχεία του έργου. Η χρωματική παλέτα που χρησιμοποιεί, αποκαλύπτει την ωμότητα του θέματος, με τόνους που παραπέμπουν στο ανθρώπινο δέρμα, δημιουργώντας απαλά περιγράμματα σάρκας σε σιλουέτες που υποδηλώνουν πότε ανθρώπους, πότε ζώα.
