Από τη Μία Κόλλια, Φωτογράφος: Μάριος Σαγιάς
Καταλαβαίνεις αμέσως ότι εκτός από το ταλέντο και τη βαθιά ευγένεια, εκτός από τη σεμνότητα και το χαμόγελο που τη χαρακτηρίζουν, η Αλκηστις Ζιρώ δεν χαρίζεται σε κανέναν. Από νωρίς αποφάσισε ότι θα παλεύει και θα διεκδικεί αυστηρά όσα της υπαγορεύει το ήθος της με όποιο κόστος. Και το έχει ήδη αποδείξει.
Έχετε μια ενδιαφέρουσα οικογενειακή ιστορία που αφορά τον παππού σας. Ετσι δεν είναι;
Ο παππούς μου ήταν ο Γκυ Ζιρώ, ο οποίος έγραφε και μεταγλώττιζε παραμύθια. Ηταν γέννημα θρέμμα Έλληνας, το γαλλικό του όνομα προέρχεται από τον προπάππο μου. Ηταν και από τους βασικούς ανθρώπους στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, που έφερνε θεατρικά έργα στο ραδιόφωνο. Τον θυμάμαι πολύ καλά, πήγαινα στην Α’ Γυμνασίου όταν πέθανε. Ηταν βέβαια ένας αρκετά απόμακρος και μυστήριος τύπος. Η εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι να κάθεται στο γραφειάκι του μέσα σε ένα δωμάτιο με βιβλία και κασέτες γύρω-γύρω, από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι – φοβόμουν ότι σε ένα σεισμό θα τον πλάκωναν! Μας άφησε μια τεράστια κληρονομιά, δηλαδή άπειρα θεατρικά έργα, δίσκους, ποιήματα…
Περιγράφετε μια πολύ χαρακτηριστική ατμόσφαιρα. Θεωρείτε ότι εσείς πήρατε κάτι από αυτό το περιβάλλον;
Νομίζω πως ναι, υποσυνείδητα τουλάχιστον. Εξάλλου και ο μπαμπάς μου μεγάλωσε σε αυτό το περιβάλλον, αλλά και η μητέρα μου είναι σινεφίλ και θεατρόφιλη. Ωστόσο, δεν με πίεσαν ποτέ για το τι θα έκανα στη ζωή μου, οπότε όλο αυτό ήρθε αβίαστα. Όταν αποφάσισα ότι δεν θέλω να δώσω Πανελλήνιες Εξετάσεις, οι γονείς μου συμφώνησαν με την απόφασή μου, αλλά μου είπαν ότι πρέπει να ξεκινήσω μαθήματα θεάτρου. Έτσι βρήκαμε μια καθηγήτρια και όταν τελείωνα το σχολείο, αντί να πηγαίνω στο φροντιστήριο, έκανα μάθημα αρχαίας τραγωδίας, τραγούδι, ποίηση, τέτοια πράγματα. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό, ήμουν ευτυχισμένη, αλλά και πολύ τυχερή, γιατί ήξερα από μικρή τι θέλω να κάνω. Γνώριζα βέβαια πόσο δύσκολο είναι να βιοποριστεί ένας ηθοποιός στην Ελλάδα ή να βρει μια πολύ καλή συνεργασία από κάθε άποψη. Παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν είπα μέσα μου ότι μπορεί και να μην τα καταφέρω. Ήμουν διατεθειμένη να κάνω και μια δεύτερη δουλειά για να πληρώνω το νοίκι μου, αν ήταν να παίζω σε μια παράσταση που μου άρεσε πολύ.
«Γνώριζα βέβαια πόσο δύσκολο είναι να βιοποριστεί ένας ηθοποιός στην Ελλάδα ή να βρει μια πολύ καλή συνεργασία από κάθε άποψη. Παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν είπα μέσα μου ότι μπορεί και να μην τα καταφέρω. Ήμουν διατεθειμένη να κάνω και μια δεύτερη δουλειά για να πληρώνω το νοίκι μου»
Είστε, πάντως, πολύ τυχερή που και η οικογένειά σας στήριξε τις επιλογές σας, γιατί αυτό, απ’ όσα βλέπουμε και γύρω μας, δεν είναι αυτονόητο, δυστυχώς.
Πραγματικά, αυτό είναι πολύ σημαντικό. Η μητέρα μου είναι της άποψης «πήγαινε να κάνεις αυτό που θέλεις, αλλά να ξέρεις ότι μπορεί να φας και τα μούτρα σου». Και εγώ πιστεύω το ίδιο, γιατί, αν ζούμε διαρκώς με το φόβο, ούτε φίλτρα θα αποκτήσει ένα παιδί, ούτε αυτοπεποίθηση, παρά μόνο απωθημένα. Δεν υπήρξε κάτι στο οποίο να μη με στηρίξουν οι δικοί μου άνθρωποι, από τις ερωτικές μου σχέσεις μέχρι τη δουλειά. Μου έλεγαν «ζήσ’ το, γιατί όλα είναι εμπειρίες, αν δεν πάθει κάποιος, δεν θα μάθει». Πρέπει μόνος σου να δεις ποια είναι τα όριά σου, πόσο σου αρέσει κάτι, πόσο σε καίει, πού θα σε φτάσει. Θεωρώ ότι η δουλειά του ηθοποιού έχει μέσα της πολύ έντονο το στοιχείο της εξέλιξης, γι’ αυτό μου αρέσει να παίζω νέους ρόλους, να τρίβομαι με νέα έργα, να καταπιάνομαι με πράγματα που με εκπαιδεύουν και μετρούν τις δυνάμεις μου.
Μετά τη δραματική σχολή ποιες είναι οι πιο βασικές δουλειές που έχετε κάνει;
Προτού καν τελειώσω τη σχολή, είχα την τύχη να παίξω στην «Eπανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» του Νίκου Μαστοράκη. Είναι ένα εξαιρετικό έργο και εγώ είχα πάθει σοκ γιατί ήμουν στο δεύτερο έτος της σχολής ακόμη. Οταν ο Μαστοράκης έκανε ακρόαση και με πήρε, έπαθα σύγκρυο. Ηταν μια υπέροχη πρώτη συνεργασία, με καταπληκτικούς ηθοποιούς, συγκλονιστικό κείμενο, όλα τέλεια. Μετά τη σχολή, το άνοιγμα στην τηλεόραση ήρθε με τον Πάνο Κοκκινόπουλο, που έκανε τότε τη σειρά «Ου φονεύσεις» και μου ήρθε ένας πρωταγωνιστικός ρόλος από το πουθενά. Αλλη μία σημαντική συμμετοχή μου, από την οποία με γνώρισε και πολύς κόσμος, ήταν στο σίριαλ «Αγγελική» στον ALPHA. Ήταν κάτι που μου άνοιξε πόρτες ώστε να με καλέσουν μετά και σε άλλα κάστινγκ, αλλά ήταν και ένα μεγάλο μάθημα για μένα: έμαθα να δουλεύω με τις κάμερες, κατάλαβα καλά πώς δουλεύει ένα τηλεοπτικό συνεργείο. Μετά ήρθε ο «Ορέστης» του Κακλέα, ήταν η πρώτη μου φορά στην Επίδαυρο. Μια συγκλονιστική εμπειρία, γιατί ήμασταν μια πολύ δεμένη ομάδα και ένιωσα μεγάλη προστασία. Θυμάμαι ότι στο τέλος έτρεχαν τα δάκρυά μου, δεν το πίστευα ότι μας χειροκροτεί έτσι όλος αυτός ο κόσμος. Τότε βέβαια, από τον υπερβάλλοντα ζήλο, κάποια στιγμή δεν σταμάτησα εκεί που έπρεπε να σταματήσω στη σκηνή, έφυγα μπροστά και έπεσα παθαίνοντας διάστρεμμα δευτέρου βαθμού. Στις επόμενες παραστάσεις έπαιξα με δεμένο πόδι – ας μου έβαζαν και πρόσθετο μέλος, σκεφτόμουν, δεν υπήρχε περίπτωση να μην παίξω!
«Δεν σταμάτησα εκεί που έπρεπε να σταματήσω στη σκηνή, έφυγα μπροστά και έπεσα παθαίνοντας διάστρεμμα δευτέρου βαθμού. Στις επόμενες παραστάσεις έπαιξα με δεμένο πόδι – ας μου έβαζαν και πρόσθετο μέλος, σκεφτόμουν, δεν υπήρχε περίπτωση να μην παίξω!»
Όλα κύλησαν έτσι ευοίωνα;
Όχι βέβαια. Εκείνο το καλοκαίρι θα έπαιζα πάλι στην Επίδαυρο με την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», αλλά μετά από δύο εβδομάδες προβών αποχώρησα γιατί υπήρξε μια κακοποιητική συμπεριφορά. Ενας ηθοποιός έβαλε στη γωνία μια κοπέλα από τον Χορό και της είπε ότι δεν κάνει για να παίξει σε αυτό το έργο, ότι πρέπει να τη διώξουν, ότι γι’ αυτόν είναι στόχος και θα την παρακολουθεί και γενικά άρχισε να της ρίχνει βολές συνεχώς. Όταν αυτό το είπαμε στο σκηνοθέτη, εκείνος απάντησε ότι είναι πάντα με τα θύματα, αλλά δεν θα κρεμαστούμε και στα μανταλάκια… Μετά από αυτό, λοιπόν, εγώ είπα: Ευχαριστώ πολύ, γεια σας! Σε αυτό με βοήθησε πάρα πολύ ο συγκάτοικος και φίλος μου Αντώνης, και αυτός απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης, ο οποίος μου είπε ότι δεν αξίζει να βιώνεις όλη αυτή την πίεση για μια γραμμή στο βιογραφικό σου που θα λέει «Επίδαυρος».
Αυτή την αντίδραση θα την είχατε ακόμα κι αν δεν είχαν βγει προς τα έξω όλα αυτά με το #MeToo ή θα σας ήταν πιο δύσκολο;
Νομίζω ότι θα μου ήταν πιο δύσκολο, αλλά θα το έκανα, γιατί έχω πει ότι όσο συνεπής είμαι με αυτά που πιστεύω, το τι λέει η ψυχή μου και το πόσο εύκολα και ήρεμα κοιμάμαι το βράδυ, δεν υπολογίζω τίποτε άλλο. Στο συγκεκριμένο περιστατικό είπα στα κορίτσια του Χορού ότι, αν λειτουργήσουμε ενωμένα και πούμε ότι, αν δεν φύγει αυτός, θα φύγουμε εμείς, βγάζοντας και ένα κείμενο, την επόμενη μέρα τα πράγματα θα είναι αλλιώς. Tελικά εγώ εκείνη τη μέρα, έφυγα από την αίθουσα πετώντας ένα βάρος από την ψυχή μου και νομίζω ότι έκανα καλό και στα κορίτσια και τα αγόρια εκείνα, αλλά και σε κάθε άνθρωπο που μπορεί να είχε υποστεί οποιαδήποτε μορφή βίας. Ένιωσα ότι έκανα ένα καλό, που μάλιστα μου γύρισε πίσω. Πάνω που σκεφτόμουν να βρω μια καλοκαιρινή δουλειά σε μπαρ, με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν να πάω να με δει ο Δεληβοριάς. Πήγα λοιπόν και το ίδιο βράδυ μού είπαν: «Είσαι η Δανάη στα “Νούμερα”». Πώς να μην πιστέψω ότι μου ανταποδόθηκε, αμέσως κιόλας, το καλό που έκανα;
«Πάνω που σκεφτόμουν να βρω μια καλοκαιρινή δουλειά σε μπαρ, με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν να πάω να με δει ο Δεληβοριάς. Πήγα λοιπόν και το ίδιο βράδυ μού είπαν: “Είσαι η Δανάη στα Νούμερα”».
Είστε αντικειμενικά μια πολύ όμορφη γυναίκα. Τέτοιου είδους κρούσεις είχατε ξανά;
Προτού βγει το #MeToo δεν αναγνώριζα κάποιες συμπεριφορές ως παρενόχληση. Μετά μου ήρθαν στο μυαλό κάποιες καταστάσεις και κατάλαβα ότι δεν ήταν OK. Εχουμε βιώσει πολύ υποχθόνια παραβίαση από ανθρώπους του χώρου που έχουν γαλουχηθεί έτσι. Πιστεύουμε ότι ο σκηνοθέτης που σου φωνάζει, σε βρίζει και σε μειώνει είναι ένας σπουδαίος σκηνοθέτης – και με αρρωσταίνει αυτή η σκέψη. Ναι, έχω βιώσει κι εγώ τέτοια περιστατικά, για τα οποία ένιωσα άβολα, αλλά δυσκολεύτηκα να αναγνωρίσω την πραγματική τους διάσταση. Τώρα ξέρω.
Είναι πολύ ξεχωριστό concept τα «Νούμερα». Πρωτοποριακό για την ελληνική τηλεόραση.
Για μένα είναι ευτυχία. Επειδή είμαι μέσα σε αυτό δεν ξέρω ακριβώς τι απήχηση έχει στον κόσμο και αν φαίνεται το πόσο αγάπη, φροντίδα, τρυφερότητα και σεβασμός υπάρχει σε αυτό το project. Επίσης, η σεναριακή ομάδα γράφει για ζητήματα που αυτή τη στιγμή αποτελούν μάστιγα για την κοινωνία, αλλά τα παρουσιάζει με τέτοια αθωότητα και σεβασμό που με συγκλονίζει. Δεν υπάρχει η αυστηρότητα του διδακτισμού. Μιλάει για όλα κανονικά, αλλά με λεπτότητα και αρκετό χιούμορ. Δεν το δέχονται όμως όλοι. Στο επεισόδιο με την polyamorous Δανάη δέχτηκα πάρα πολύ αρνητικά σχόλια για το ρόλο μου – η κοινωνία μας δεν είναι έτοιμη ακόμη για πάρα πολλά πράγματα. Μερικές φορές οι άνθρωποι μπορεί να βγάλουν απίστευτη κακία.
«Στο επεισόδιο με την polyamorous Δανάη δέχτηκα πάρα πολύ αρνητικά σχόλια για το ρόλο μου – η κοινωνία μας δεν είναι έτοιμη ακόμη για πάρα πολλά πράγματα. Μερικές φορές οι άνθρωποι μπορεί να βγάλουν απίστευτη κακία».
Έχετε χρόνο για τον εαυτό σας εκτός δουλειάς;
Όχι και τόσο, γιατί εκτός από τα γυρίσματα που είναι πολύωρα, στις 6 Φεβρουαρίου έχουμε πρεμιέρα με την ομάδα μου, τους bpm (beats per minute). Kάνουμε κάποιες παραστάσεις κάθε χρόνο, γιατί η τρέλα μας είναι ότι μπορεί να μην έχουμε να βιοποριστούμε, αλλά εμείς θα κάνουμε θέατρο. Φέτος η Δανάη Λιοδάκη έχει γράψει μια φεμινιστική κωμωδία που λέγεται «Αυτές που δεν προλάβατε». Εχει να κάνει με τη γυναικεία φιλία και το τι μπορούμε να καταφέρουμε αν είμαστε όλες μαζί, δοσμένο όλο αυτό με ένα χιουμοριστικό και αθώο τρόπο. Θα το ανεβάσουμε στην «Πλύφα», στον Βοτανικό, που είναι ένας πρώην βιομηχανικός χώρος και φιλοξενεί διάφορα δρώμενα (θέατρο, performances, εκθέσεις, DJ sets). Και ο Θεός βοηθός! Είναι δική μας παραγωγή, με δικά μας χρήματα, ελπίζουμε να πάει καλά.
Επιμέλεια: Κωνσταντίνα Λειβαδίτη, Mακιγιάζ/Χτένισμα: Εφη Ραμόν (Beehive Artists), Bοηθός στυλίστα: Jay Κωνσταντινίδου, Παραγωγή: Sunwise Productions
