Στον κήπο του θεάτρου Χυτήριο, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, το θεατρόφιλο κοινό της Αθήνας απολαμβάνει την Αλεξάνδρα Παλαιολόγου στον μονόλογο “Το υπέροχό μου διαζύγιο” της Τζεραλντίν Άρον, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά -λόγω επιτυχίας η παράσταση πήρε και παράταση.
Η ηθοποιός υποδύεται την Άντζελα, μια γυναίκα γύρω στα πενήντα και μητέρα μιας έφηβης κόρης που έρχεται αντιμέτωπη με ένα αίτηση διαζύγιο γιατί ο σύζυγός της προτιμά νεότερες γυναίκες. Η μοναξιά και κρίση ηλικίας την οδηγούν σε ένα “ταξίδι” αυτογνωσίας και μέσα από αυτό βρίσκουμε όλοι μας κομμάτια από τη δική μας πραγματικότητα. Η ηρωίδα είναι μια γυναίκα σαν κι εμάς, που δεν σταματά να διεκδικεί το δικαίωμα στο όνειρο και την ευτυχία.
Αυτός ο απολαυστικός μονόλογος ήταν η αφορμή να συναντήσουμε την Αλεξάνδρα Παλαιολόγου και να μιλήσαμε για το πώς είναι να κάνεις θέατρο σε περίοδο πανδημίας, να περνάς την καραντίνα με το γάτο σου αλλά και τους χωρισμούς που μοιάζουν λίγο με έναν μικρό θάνατο.
Πώς είναι να παίζεις πια με αυτή την ιδιαίτερη συνθήκη της πανδημίας και τα μέτρα που αυτή επιβάλει;
Είναι αναγκαίο κακό, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Δεν είναι ότι πιο ευχάριστο μπορεί να σου συμβεί να έχεις ένα θέατρο γεμάτο -εάν μπορείς να το έχεις- και ο κόσμος να είναι σχετικά φοβισμένος και να κρατάει αποστάσεις. Όλη αυτή η συνθήκη, ό,τι και να λέμε, είναι μια πολύ ιδιαίτερη, δύσκολη θα έλεγα, συνθήκη. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι πρέπει να πάμε κόντρα σε αυτή τη συνθήκη και να συνεχίσουμε να ζούμε και να λειτουργούμε. Γιατί δεν μπορεί να μας καταβάλει αυτό το πράγμα. Άσε που, αργά ή γρήγορα, θα τελειώσει. Η ζωή συνεχίζεται…
Όταν σου έκαναν την πρόταση για την συγκεκριμένη παράσταση, είχες δεύτερες σκέψεις;
Όχι, καμία δεύτερη σκέψη δεν είχα διότι ήταν πολύ μεγάλη τύχη, αν θέλεις, ευλογία, μέσα σε μια τέτοια ιδιαίτερη συνθήκη -όπου δεν υπήρχαν δουλειές για τους ηθοποιούς- να μου γίνει μια καλή πρόταση. Είπα ένα τεράστιο “ευχαριστώ” και δέχτηκα.
Επειδή το τελευταίο διάστημα έγιναν πολλές συζητήσεις γύρω από τον ρόλο της Τέχνης. Για σένα, λειτουργεί λίγο θεραπευτικά η Τέχνη σου;
Λειτουργεί θεραπευτικά όταν γίνεται σωστά. Οι καλοί οι ηθοποιοί είναι θεραπευτές. Προσφέρουμε ίαση και στο κοινό αλλά και στον εαυτό μας. Γενικά η Τέχνη, είναι ιαματική.
Την ώρα της συνέντευξης εμφανίστηκε ο γάτος της και με ένα νιαούρισμα της έκλεψε την προσοχή. Μου θύμισε λίγο τον στίχο που λέει “στη γάμπα σου να παίζει μια ουρά” από το τραγούδι “Ένας Τούρκος στο Παρίσι”.
Η παρέα σου στην καραντίνα ήταν ο γάτος σου;
Ήταν η μόνη μου παρέα στην καραντίνα. Με αυτόν βίωσα την απώλεια του μπαμπά μου. Ζήσαμε πάρα πολλά μαζί. Τον πήρα από πολύ μικρό και δεθήκαμε πάρα πολύ.
Ήταν πιο δύσκολο να ζεις την περίοδο του πένθους σε αυτή η συνθήκη;
Ήταν, γιατί δεν πήγαινα ούτε μέχρι τη μαμά μου επειδή μου περνούσε από το μυαλό ότι μπορεί να είμαι ασυμπτωματική και για κανένα λόγο δεν θα ήθελα να πάθει κάτι η μαμά μου από μένα. Ούτως ή άλλως δεν είμαι τόσο κοινωνική σε τέτοιες περιπτώσεις να βγαίνω να λέω τον πόνο μου. Είμαι πάντα μοναχικός τύπος και τα περνάω μόνη μου αλλά τουλάχιστον με τη μαμά μου και τον αδερφό μου θα ήθελα να είχα μια μεγαλύτερη επαφή. Από αυτή την άποψη, ήταν πιο δύσκολο γιατί δεν το μοιράστηκα με τους ανθρώπους μου.
Είδαμε ότι η μαμά σου ήρθε στην πρεμιέρα σου στο “Υπέροχό μου διαζύγιο” και σε συγκίνησε αυτό.
Συγκινήθηκα, όντως. Έχει και το έργο μια σκηνή πολύ συγκινητική για τη μητέρα της ηρωίδας και ήμουν και φορτισμένη από τη σκηνή, είδα και τη μαμά μου…
Έρχεται πάντα στις πρεμιέρες σου;
Δεν υπάρχει περίπτωση να λείψει από πρεμιέρα η μαμά μου. Είναι το γούρι μου. (Γέλια.) Πάντοτε μου γράφει και έχω όλα τα σημειώματα. Αυτό το είχε και ο μπαμπάς μου, μου έγραφαν και οι δύο πάντοτε σε κάθε παράσταση “καλή επιτυχία Αλεξανδρούλα μας”, “να σκίσεις” και τα κρατάω όλα αυτά.
Άρα φαντάζομαι δεν είναι αυστηρή μαζί σου.
Είναι, πολύ αυστηρή. (Γέλια.) Βεβαίως και είναι πολύ αυστηρή μαζί μου. Είναι υποστηρικτική αλλά δεν είναι ότι δεν θα δει κάτι. Αν κάτι δεν της αρέσει θα μου το πει ευθέως: “Εκεί, κατά τη γνώμη μου δεν το έκανες καλά”. Και με βάζει κι εμένα να σκεφτώ. Δεν μου λέει απλά δεν είσαι καλή. Θα μου πει δεν ήταν τόσο καλό αυτό που έκανες ή σε αυτό το σημείο πρόσθεσε κάτι. Θέλω να πω, μου κάνει παρατηρήσεις. Δεν είναι όλο “είσαι θεά, κούκλα και προχώρα”. (Γέλια.) Είναι υποστηρικτική βεβαίως αλλά κι από την άλλη με μια σύνεση.
Μα αυτό δεν είναι το ωραίο; Να έχεις δίπλα σου ανθρώπους να σου λένε την αλήθεια.
Ακριβώς, για να κρατάς κι εσύ ισορροπίες και να μπορείς να εξελιχθείς. Γιατί άμα σου λένε όλα είναι ωραία και τέλεια κάθεσαι κι εσύ, επαναπαύεσαι και λες μια χαρά. Αν και ποτέ στη δική μας δουλειά δεν συμβαίνει αυτό.
Δεν έχεις νιώσει ποτέ την απόλυτη σιγουριά;
Την απόλυτη σιγουριά τη νιώθω μόνο πάνω στη σκηνή.
Ούτε καν στις περιόδους των μεγάλων τηλεοπτικών επιτυχιών;
Η δουλειά αυτή έχει μεταπτώσεις, έχει διακυμάνσεις… Δεν είναι σταθερή δουλειά. Του χρόνου θα πρέπει να κάνω επίσης μια πρεμιέρα, να έχω το ίδιο άγχος -δυστυχώς-, να διαβάσω ότι γίνεται γύρω από το ρόλο που πρόκειται να ερμηνεύσω. Να κάνω δηλαδή ακριβώς την ίδια διαδικασία η οποία είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα αλλά δεν είναι κάτι που είναι εύκολο. Οπότε σίγουρη για τον εαυτό μου αισθάνομαι μόνο πάνω στη σκηνή. Εκεί αισθάνομαι ότι αυτό που κάνω το κατέχω.
Δεν υπάρχουν στιγμές εκτός που να λες “είμαι καλή σε αυτό που κάνω”;
Αυτό είναι κάθε φορά ένα ερώτημα γιατί όλοι οι ρόλοι μας δεν είναι επιτυχημένοι απαραίτητα. Δεν ειναι κοστουμάκια που τα ράβουμε πάνω μας και μια χαρά μας κάθονται. Μπορεί να υπάρχουν και ρόλοι που να μην είμαστε καλοί. Ή τουλάχιστον, να είμαστε λιγότερο καλοί. Κάθε χρόνο αποδεικνύουμε στον εαυτό μας, πρωτίστως, ότι μπορούμε και μετά στο κοινό.
Θυμάσαι κάποιο ρόλο που να σε έχει παιδέψει πολύ μέχρι να τον “κατακτήσεις”;
Όλοι οι μονόλογοι με έχουν παιδέψει πάρα πολύ. Έχω κάνει τρεις μέχρι τώρα: το “Επάγγελμα πόρνη” της Λιλής Ζωγράφου, το “Τρίτο στεφάνι” του Κώστα Ταχτσή και τώρα είναι ο τρίτος μονόλογος. Οι μονόλογοι από μόνοι τους έχουν μια ιδιαιτερότητα: είσαι μόνος σου, δεν έχεις κανέναν να σε βοηθήσει. Είναι ένας τεράστιος όγκος κειμένου τον οποίο πρέπει, προφανώς, να αποστηθίσεις και δεύτερο, να το ερμηνεύσεις. Έχουν ένα μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας αυτοί οι ρόλοι από το να είσαι σε ένα σύνολο, σε μια ομάδα που κάτι θα πάρεις κι από τον συνάδελφο, κάτι θα πάρεις κι από το όλο του πράγματος.
Το “Υπέροχό μου διαζύγιο” βέβαια είναι ένας ιδιαίτερος μονόλογος γιατί καλείσαι πάνω στη σκηνή να υποδυθείς κι άλλους ανθρώπους.
Αυτό μου λέει και ο κόσμος και πραγματικά με χαροποιεί γιατί σημαίνει ότι τα έχω καταφέρει. Γιατί μου λένε ότι έχουν την αίσθηση ότι δεν βλέπουν την παράσταση ενός ατόμου αλλά μία παράσταση που παίζουν άλλοι 20, το οποίο είναι πάρα πολύ καλό γιατί σημαίνει ότι το έχεις καταφέρει αυτό που ήθελες.
Η επιτυχία του είναι επίσης ότι κάθε του κομμάτι ακουμπάει σε μια πτυχή από την πραγματικότητα όλων μας.
Αυτό είναι αλήθεια. Κάπου, σε κάποιο κομμάτι όλοι μας θα ταυτιστούμε. Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγεις από αυτό το έργο χωρίς να σε έχει ακουμπήσει. Δεν γίνεται, γιατί είναι τόσο ανθρώπινο και τόσο αληθινό. Πραγματικά, το βλέπω στο κοινό το πόσο το εισπράττει το κείμενο, πόσο το ρουφάει, πόσο αντιδρά, πόσο μετά κάθονται και μου μιλάνε και συζητάμε. Αυτό σημαίνει ότι έχουν ταυτιστεί σε πολλά. (Γέλια.)
Πιστεύεις ότι ένας χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος και περνάς όλα τα στάδια μιας απώλειας;
Ναι, είναι. Όπως και να είναι ο χωρισμός. Και να θέλεις εσύ και να πεις “Παναγιά μου, δεν αντέχω”, πάλι είναι μια απώλεια. Το βλέπεις σαν μια απώλεια, σαν μια αποτυχία ίσως.
Παίζει ρόλο στη διαχείριση ενός χωρισμού η ηλικία;
Ναι. Όταν είσαι 20 χρονών δεν σε νοιάζει και τίποτα. Λες “έλα μωρέ, ωχού και τι έγινε. Θα βρω 100 καλύτερους ή καλύτερες.” Φτάνοντας σε μια μεγαλύτερη ωριμότητα καταλαβαίνεις ότι το να βρεις ανθρώπους που να έχετε κοινά πεδία συνεννόησης και επικοινωνίας δεν είναι και τόσο απλό. Με αυτή την έννοια το να χωρίσεις είναι λίγο πιο δύσκολο. Γιατί έχεις συνειδητοποιήσει ότι πρώτον ούτε εσύ είσαι τέλειος και δεύτερον ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις κάποιον τέλειο -δεν υπάρχει τέλειος. Άρα θα πρέπει να ζητήσεις κάποια πράγματα που είναι πολύ σημαντικά, για σένα, από τον άλλο κι αν τα βρεις αυτά τα χαρακτηριστικά σε κάποιον άνθρωπο ΟΚ αλλά μπορεί και να μη τα βρεις.
Διαφέρει και ως προς το φύλο πιστεύεις;
Δεν ξέρω. Έχω δει φίλες μου που το έχουν αντιμετωπίσει πολύ πιο βαριά και έχω δει φίλες μου που το έχουν αντιμετωπίσει πολύ χαλαρά και οι σύντροφοί τους να έχουν περάσει πιο δύσκολα. Δεν νομίζω ότι ειναι θέμα φύλου.
Οι γυναίκες έχουν να διαχειριστούν κι ένα κοινωνικό άγχος. Η κοινωνία μοιάζει να είναι πιο σκληρή με μια γυναικά που θα χωρίσει στα 40.
Στο 2020 μια γυναίκα που θα χωρίσει στα 40 θα κάτσει το χωριό “Αθήνα” ή το χωριό “Μανχάταν” να ασχοληθεί; Δε νομίζω. Έχουμε σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθούμε από το αν θα χωρίσει κάποιος ή όχι. Έτσι πιστεύω ή τουλάχιστο, έτσι θέλω να πιστεύω γιατί αν δεν έχει προχωρήσει η κοινωνία σε αυτόν τον τομέα ουαί και αλίμονο.
Εσύ πιστεύεις ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει για τις γυναίκες;
Εγώ λειτουργώ ωσάν να έχουν αλλάξει τα πράγματα πάντως. (Γέλια.) Άμα λειτουργείς έτσι, αλλάζουν κιόλας τα πράγματα.
