Ακόμη και ο τίτλος του πρώτου της άλμπουμ, «Swans», παραπέμπει σε κάτι παραμυθένιο ή ρομαντικό. Ρωτήσαμε τη Rosey Blue αν ήταν αυτή η πρόθεσή της.
Τι πιστεύετε ότι σας οδήγησε στη μουσική;
Η μουσική βρίσκεται στη ζωή μου μάλλον πριν τη γέννησή μου. Ο πατέρας μου έπαιζε ερασιτεχνικά κιθάρα και τραγουδούσε, οπότε μάλλον είναι κάτι που κυλάει στο DNA μου. Θυμάμαι ένα σπίτι γεμάτο με μουσική, βινύλια. Hχογραφούσαμε κιόλας σε ένα κασετόφωνο με τον πατέρα μου, εκείνος έπαιζε και τραγουδούσε κι εγώ έκανα τα «γυναικεία φωνητικά» (παιδικά στην προκειμένη). Δεν νομίζω να έχει περάσει μέρα από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου που να μην ακουγόταν μουσική στο σπίτι. Στο σχολείο ήμουν φυσικά σε χορωδίες, μεγαλώνοντας και έκανα και σόλο ερμηνείες σε γιορτές σχολικές και μη.
Θυμάστε την πρώτη φορά που πιάσατε στα χέρια σας ένα μουσικό όργανο; Ποια αίσθηση συνοδεύει αυτή την ανάμνηση;
Η πρώτη φορά, πέρα από την κιθάρα του πατέρα μου, την οποία έχω εγώ τώρα, ήταν όλως περιέργως με πλήκτρα. Πρέπει να ήμουν 6-7 χρονών και πήγαινα σε έναν υπέροχο χώρο στη γειτονιά που μεγάλωσα, ο οποίος ήταν δημόσιος και είχε δημιουργική απασχόληση για παιδιά και εφήβους. Ήταν ένα φανταστικό μέρος, με μια παραμυθένια ομορφιά, με παλιά παιχνίδια και, επιτραπέζια, κάναμε ζωγραφική σε γυαλί, χειροτεχνίες, υπήρχαν χρυσόσκονες κολλημένες παντού. Αυτός ο χώρος είχε και χορωδία, στην οποία ήμουν μέλος, και μαθήματα μουσικής. Για κάποιο λόγο ξεκίνησα πλήκτρα (όχι πιάνο) και κάπου αρχίζει και σβήνει η ανάμνηση γιατί δε θυμάμαι πόσο καιρό παρακολούθησα. Θυμάμαι ότι μου άρεσε πολύ, αλλά ότι προτιμούσα να τραγουδάω και να παίζω με ένα ξυλόφωνο. Και επειδή χρονολογικά είναι οι αναμνήσεις κάπως διάχυτες, θυμάμαι μια κόκκινη μελόντικα με την οποία πάλευα ως παιδί. Η αίσθηση είναι μια νοσταλγία, με όμορφη χροιά και για κάποιο λόγο με χριστουγεννιάτικο άρωμα.
Έχοντας σπουδάσει (και δοκιμαστεί) σε είδη όπως η κλασική και η τζαζ μουσική, πως βρήκατε το σημερινό μουσικό σας στίγμα στο χάρτη;
Έχω σπουδάσει τραγούδι κλασσικό και μοντέρνο με την εξαιρετική δασκάλα μου Ρένα Κρανιώτου, η οποία είχε κατ’εμέ την τάση να μου ανοίγει τους ορίζοντες και όχι να με περιορίζει σε ένα μουσικό είδος ή σε συγκεκριμένες τονικές δυνατότητες. Πολλές φορές λόγω σπουδών κάπως περιορίζουμε τον εαυτό μας για να τελειοποιήσουμε μια τεχνική, το οποίο σαφώς και είναι χρήσιμο μέχρι κάποιο βαθμό, και δεν μελετάμε, δεν δοκιμάζουμε μάλλον, τον εαυτό μας σε είδη μουσικής που αγαπάμε και ακούμε. Πέρα από τις σπουδές, τραγουδάω σε μουσικά σχήματα από 15 ετών. Σχήματα που ξεκίνησαν από rock/punk rock, στη συνέχεια ατμοσφαιρικό metal, όπως το λέγαμε, και κάποια στιγμή αποφάσισα ότι θέλω να τραγουδήσω blues. Τότε έκανα στροφή, μελέτησα αυτή τη σκηνή της blues/jazz/swing, παρακολούθησα και σεμινάρια και έφτιαξα τα σχήματα που ήθελα και τα οποία πήγαιναν και πηγαίνουν πολύ καλά. Παρ’ όλα αυτά το songwriting είναι ένα τελείως διαφορετικό κεφάλαιο και εκεί είναι που βρίσκει ο καθένας τον χαρακτήρα του. Έχοντας μαζέψει σπουδές ακούσματα, συναυλίες, ερμηνείες ξαφνικά ξεκινάς ( ο καθένας με τον τρόπο του ) να γράφεις και βλέπεις τελικά τι είναι αυτό μέσω του οποίου μπορείς να εκφράσεις αυτό που νιώθεις. Έτσι βρήκα και το δικό μου. Το οποίο είναι συνονθήλευμα επιρροών με βάση εν τέλει το folk rock.
Τι είδους ιστορίες σας αρέσει να διηγείστε μέσα από τα τραγούδια σας;
Αυτές που για κάποιο λόγο, καλό η κακό, εντυπώθηκαν στο μυαλό μου. Ιστορίες καθημερινές και απλές, που τις κάνουμε δύσκολες, ίσως κάποιους προβληματισμούς σχετικά με την αλλαγή που έχει επέλθει στην κοινωνία και κατ’ επέκταση πως αυτό έχει αλλάξει τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων. Προσωπικά βιώματα, αλλά και άλλα που δεν είναι ερμηνευμένα από μια υποκειμενική οπτική. Ιστορίες που μετατρέπονται σε λύτρωση όταν «ξεστομίζονται».
Η μεγάλη κληρονομιά της folk σκηνής της δεκαετίας του ’60 και του ’70, πώς έφτασε ως το μέρος σας; Ήταν ίσως η μουσική με την οποία μεγαλώσατε, την άκουγαν οι γονείς σας ή συναντηθήκατε με αυτό τον ήχο αργότερα;
Τεράστια παγκόσμια κληρονομιά η folk σκηνή αυτών των δεκαετιών. Από τους Bob Dylan, Joan Baez, Joni Mitchell, Tim Buckley και άλλους τόσους που χρειάζονται ο καθένας το δικό του αφιέρωμα. Στο σπίτι ακούγαμε πολύ Poll ένα συγκρότημα που λατρεύω ακόμα, ελληνική σκηνή, λουλούδια, αγάπη, Led Zeppelin, Pink Floyd κτλ. Οπότε θα έλεγα ότι η πρώτη μου επαφή με τη folk ήταν οι Poll. Μεγαλώνοντας και ακούγοντας πολύ μουσική, κυρίως στο φάσμα της rock, ανακάλυψα μουσικούς και σχήματα που είχα μεν κάπως στα αυτιά μου, αλλά απέκτησαν και όνομα, μορφή και όλη την ιστορία που συνόδευε την μουσική τους.
“The Fool”, ο τίτλος του πρώτου single από το επερχόμενο ντεμπούτο άλμπουμ σας, «Swans». Τι σας φέρνει συνειρμικά στο μυαλό αυτός ο “χαρακτήρας”; Τον τρελλό από έρωτα, τον τρελλό της βασιλικής αυλής, τον τρελλό σε μία τράπουλα ταρό ή απλώς έναν άμυαλο νέο;
Όλοι οι τίτλοι του ντεμπούτου άλμπουμ έχουν ονόματα από χαρακτήρες της Μεγάλης Αρκάνα των Ταρώ. Εκτός από το ομότιτλο, και αυτό γιατί αντιπροσωπεύει τον πρωταγωνιστή που πηγαίνει να του διαβάσουν τα χαρτιά. Ο Τρελός στις κάρτες Ταρώ συμβολίζει το ρίσκο, συμβολίζει μια αφέλεια, μια τάση για αλλαγές και περιπέτεια η οποία εγκυμονεί κινδύνους. Παρ’ όλα αυτά ο Τρελός, ακόμα και εάν βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού –όπως φαίνεται και στην κάρτα- έχει το ύφος της σιγουριάς ότι όλα θα πάνε καλά, οπότε πάει και όπου βγει. Ακολουθεί το συναίσθημα χωρίς να ζυγιάζει τη λογική μαζί και τραβάει το δρόμο του μέσα σε μια αμφίβολη κατάσταση.
Στο καλλιτεχνικό σας όνομα συναντά κανείς, σε μια πρώτη ανάγνωση τουλάχιστον, το ρομαντισμό και τη μελαγχολία. Πώς προέκυψε;
Σίγουρα ένας ρομαντισμός όταν υπάρχουν τριαντάφυλλα είναι αναπόφευκτος. Μου αρέσει ο ρομαντισμός, όχι ο φτιαχτός, αλλά ο πηγαίος, ο ρομαντισμός «α, ένα υπέροχο μικρό βιβλιοπωλείο με σκονισμένα βιβλία» ή το χάνομαι στο σχήμα που παίρνουν τα σύννεφα, ή «τι ωραία που μυρίζουν οι ξυλομπογιές» κάπως έτσι, αν μπορώ να γίνω κατανοητή. Το όνομα άρχισα να το ψάχνω όταν αποφάσισα ότι θέλω να κάνω τη δική μου δουλειά. Ήθελα κάτι που στο άκουσμά του κάπως να παραπέμπει σε αυτό που είμαι και σε αυτό που θέλω να δημιουργήσω. Νομίζω κιόλας ότι αναλόγως και την εκφορά του αλλάζει και το συναίσθημα. Προσπάθησε να το πεις με αμερικάνικη country προφορά. Είδες; Δεν είναι πια μελαγχολικό. Στα τραγούδια μου, και σε αυτό που θέλω να πρεσβεύω ως singer/songwriter, δεν επικρατεί η μελαγχολία, ίσως η νοσταλγία, ναι, η λύπη η βαθειά, η λύτρωση, το ταξίδι, η απελευθέρωση. Τι πιο απελευθερωτικό από τον Μπλε ουρανό και τα ευωδιαστά τριαντάφυλλα;
Ακόμη και ο τίτλος του πρώτου άλμπουμ, Swans, παραπέμπει σε κάτι παραμυθένιο ή ρομαντικό. Ήταν αυτή η πρόθεσή σας;
Όχι η αλήθεια είναι, αλλά δε με ενοχλεί κιόλας να παραπέμπει εκεί καθ’ ότι φρόντισε ο αγαπημένος Tchaikovsky να μετατρέψει αυτά τα όμορφα πτηνά σε κάτι σχεδόν φανταστικό και παραμυθένιο. Ο τίτλος του άλμπουμ έχει να κάνει με μια κατάσταση αυτών των παραμυθένιων πλασμάτων, η οποία είναι ότι ζευγαρώνουν μια φορά και μένουν για πάντα μαζί . Οξύμωρο με την ιστορία του δίσκου, σχετικό με την ιστορία που περιγράφεται στο ομότιτλο κομμάτι Swans.
Συμπληρωματικά, είχα δει μια ιστορία για έναν κύκνο που είχε χάσει το ταίρι του και ήταν μόνος του και μελαγχολικός για πολλά χρόνια, μέχρι που έφεραν στην ίδια λίμνη έναν θηλυκό κύκνο, που είχε την ίδια ιστορία και μετά από καιρό ζευγάρωσαν και συνέχισαν μαζί την πορεία τους. Οπότε σύμφωνα και με αυτή την ιστορία, το τραύμα της απώλειας επουλώνεται με το χρόνο του και με τον τρόπο του.
Πρόσφατα ανηφορίσατε στο λόφο των Νυμφών, στο Αστεροσκοπείο για μία μουσική βραδιά κάτω από τ’ αστέρια. Περιμένετε με αγωνία το επόμενο live; Πότε θα μπορέσουμε να σας ακούσουμε ζωντανά;
Ήταν πραγματικά μια υπέροχη εμπειρία. Κάτω από τα αστέρια με την αγαπημένη μου φίλη και μουσικό Λόλα Γιαννοπούλου, τι πιο όμορφο; Ο καιρός μπορεί λίγο να μας εμπόδισε αλλά τελικά ήταν μια μαγική εμπειρία. Έχουμε προγραμματίσει μερικές ακόμη εμφανίσεις, ενώ περιμένω πως και πως την παρουσίαση του δίσκου. Θα είναι μια υπέροχη βραδιά.
Έχω την αίσθηση, από το instagram κυρίως, ότι σας ενδιαφέρει η επαφή με τη φύση, ενδεχομένως και η μελέτη της μεταφυσικής. Αυτού του είδους οι αναζητήσεις πώς σας επηρεάζουν ως τραγουδοποιό;
Λατρεύω τη φύση, λατρεύω να βρίσκομαι μέσα στη φύση, να πατάω στο χορτάρι, στο χώμα, στην άμμο. Αισθάνομαι ότι είμαι εκεί που πρέπει να είμαι όταν βρίσκομαι εκτός τσιμέντων, αισθάνομαι την ψυχή μου να αλαφραίνει, το μυαλό μου να ησυχάζει. Νιώθω σπίτι μου όταν είμαι σε λίμνες και ποτάμια, σε βουνά, σε δάση, σε μονοπάτια που οδηγούν σε διαμαντένιες παραλίες. Πιστεύω ότι η Γη, αυτή που έχουμε καταχραστεί και πληγώσει τόσο πολύ, είναι η μήτρα όλων, η ζεστασιά και η στοργή. Η απλότητά της, όπως και το γεγονός ότι όλα έχουν μια αβίαστη ροή όταν δεν βάζουμε το καταστροφικό μας χέρι, είναι μάθημα. Είναι μητέρα και δασκάλα η φύση, αρκεί να ησυχάσουμε και να την παρατηρήσουμε με όλες τις αισθήσεις μας. Η μεταφυσική, ας το θέσουμε έτσι γιατί για εμένα είναι μέσα στη φυσική μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη, με ενδιαφέρει , ασχολούμαι από πολύ μικρή και εξελίσσομαι πνευματικά μέσω αυτής και των πρακτικών της. Ανοιχτές κεραίες, μυαλό και ψυχή, επαφή και αγάπη για τη φύση, είναι σίγουρα όσα με έχουν διαμορφώσει σαν άνθρωπο άρα και σαν τραγουδοποιό και σίγουρα αυτό θα το διαπιστώσετε ακούγοντας και το δίσκο.
