Η Renee Zellweger μας έκανε να αγαπήσουμε την Bridget Jones και να βρούμε πολλά κομμάτια του εαυτού μας στον χαρακτήρα που υποδύεται στην ομώνυμη σειρά ταινιών. Σε αυτό οφείλεται και η μεγάλη επιτυχία της μεταφοράς του best seller της Helen Fielding στην μεγάλη οθόνη με την υπογραφή του Richard Curtis στο σενάριο. Με αφορμή την συμπλήρωση των 20 χρόνων από την πρώτη ταινία -κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2001- ο Independent και η Olivia Petter εξέτασαν το πώς η ηρωίδα της ταινίας αποτυπώθηκε στη συνείδηση του κόσμου ως η εικόνα κάθε single γυναίκας.
Η ταινία βασίστηκε στο βιβλίο του 1996 Bridget Jones’s Diary και παραμένει μια διαχρονική επιλογή. Βέβαια, στο 2021, η Bridget Jones δεν θα κρατούσε ημερολόγιο αλλά θα είχε blog, κανάλι στο YouTube ή έστω podcast. Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της όμως φαίνεται πως κάνουν διαχρονική και την ίδια την ηρωίδα. Η ταινία προσπαθεί να διακωμωδήσει τα στερεότυπα που αφορούν την εργένικη ζωή μιας γυναίκας αλλά, όπως τονίζει το άρθρο, σε ένα βαθμό τα ενισχύει κιόλας.
Σε πρώτη φάση, βλέπουμε την κλισέ σάτιρα μιας ελεύθερης γυναίκες ως στεναχωρημένη και μόνη. Θυμάσαι τη σκηνή που η Bridget κάθεται μόνη στο σπίτι και βλέπει το Fatal Attraction; Ή την υπερσεξουαλικοποίησή της κάνοντας απέλπιδες προσπάθειες να βρει σύντροφο;
Σε δεύτερη ανάγνωση όμως, η Bridget συνέχεια χαρτογραφεί τον εαυτό της, μετράει θερμίδες και σημειώνει το βάρος της. Πιέζει τον εαυτό της να ασκείται περισσότερο, να πίνει λιγότερο και να αλλάζει κομμάτια του ποια στο κυνήγι του έρωτα. “Αυτό παρουσιάζει την εργένικη ζωή σαν ένα πρόβλημα που χρειάζεται να φτιαχτεί”, αναφέρει στον Independent η Ea Høg Utoft, ερευνήτρια φυλετικής ισότητας στο The Danish Centre for Studies in Research and Research Policy. Επιπλέον, υπονοεί ότι αν δεν καταφέρει να βρε έναν σύντροφο τότε θα είναι αποκλειστικά δική της ευθύνη. Spoiler alert: Ευτυχώς βρίσκει!
Αυτή η υπερβολή ενισχύεται κα από το γεγονός ότι η εργένικη ζωή της Bridget μοιάζει να είναι συνώνυμη με τον αλκοολισμό και το κάπνισμα. Λες και το να μην έχεις σχέση είναι επικίνδυνο για την υγεία.
Η Bridget λειτουργεί σαν μια προειδοποίηση ότι το γεγονός ότι είναι μόνη ερμηνεύεται ως κοινωνική αποτυχία. Στην αρχή της ταινίας η μητέρα της φαίνεται να της λέει ότι δεν θα βρει ποτέ σύντροφο αν μοιάζει σαν να “βγήκε από το Άουσβιτς” και ξεκαθαρίζει πως είναι μόνη αποδεκτή κατάληξη για την κόρη της το να ζευγαρώσει. Στη συνέχεια υπάρχει η σκηνή όπου η Bridget πηγαίνει σε ένα πάρτι με παντρεμένα ζευγάρια μόνο στους καλεσμένους και κάποιος από αυτούς την αποκαλεί “μεγάλη” και ότι “πρέπει να βιαστεί για να κουκουλωθεί” γιατί ο χρόνος περνάει.
Στο τέλος, όπως προείπαμε, η Bridget δεν “αποτυγχάνει” γιατί καταλήγει με τον κύριο Darcy κάτι που έκανε τους φεμινιστές κριτικούς να σχολιάσουν ότι υπονοεί την λογική ενός δυνατού γυναικείου προτύπου που δίνεται ενώ η εργένικη ζωή της ήταν ένα είδος βασανιστηρίου. Η ταινία παρουσιάζει, με έναν τρόπο, την περίοδο που είναι single μια γυναίκα ως περίοδο αναμονής.
Υπάρχουν στιγμές που η Bridget αντεπιτίθεται, όπως όταν σημειώνει στο δείπνο ότι ένας στους τέσσερις γάμους καταλήγει σε διαζύγιο και ότι οι φιλίες της έχουν εξελιχθεί σε οικογένεια και δεν χρειάζεται να υποκύψει στις κοινωνικές πιέσεις. Είναι όμως ο έρωτας που μετράει πάνω από όλα. Και παρόλο που θεωρητικά η Bridget είναι μια ηρωίδα που καθρεφτίζει μια γυναίκα 0 χρόνια πριν, συνεχίζουν μέχρι σήμερα να υπάρχουν όλα αυτά που αντιπροσωπεύει. Ο φόβος ότι θα είμαστε μόνες μας στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι και θα κληθούμε να απαντήσουμε σε ερωτήσεις “πότε θα βρεις ένα καλό παιδί;” είναι γνώριμος.
Ας καταλήξουμε όμως ότι το 2021 πολλές γυναίκες είναι μόνες από επιλογή και δεν μοιάζουν καθόλου δυστυχισμένες ή απελπισμένες. Και παρόλο που ο κινηματογράφος δεν παρουσιάζει συχνότερα τέτοια πρότυπα, ευτυχώς έχουμε αυτά της πραγματικής ζωής.
