Το #TextMeWhenYouGetHome (στείλε μου μόλις φτάσεις σπίτι) είναι μια παγκόσμια καμπάνια ευαισθητοποίησης για τη βία ενάντια στις γυναίκες και γεννήθηκε ως απάντηση στη δολοφονία της Sarah Everard. Η 33χρονη Βρετανίδα εξαφανίστηκε στις 3ης Μαρτίου στο Νότιο Λονδίνο επιστρέφοντας στο σπίτι της, μετά από μία επίσκεψη σε φιλικό σπίτι, γύρω στις 9:30. Η εξαφάνιση ανακοινώθηκε την επόμενη μέρα όταν η Everard δεν εμφανίστηκε στο ραντεβού που είχε με τον σύντροφό της την επόμενη μέρα. Έξι μέρες αργότερα ένας αστυνομικός της Μητροπολιτικής Αστυνομίας του Λονδίνου συνελήφθη ως ύποπτος απαγωγές και αργότερα ως ύποπτος δολοφονίας. Το άψυχο σώμα της βρέθηκε την επόμενη μέρα στο δάσος.
Ακολούθησαν εκατομμύρια μηνύματα συμπαράστασης και αμέτρητα κείμενα για αναφορικά με τη δολοφονία και την αστυνομική βία. Η παρουσιάστρια των ειδήσεων του MSNBC, Alicia Menendez ανέφερε: “Η ιστορία της Sarah Everard είναι η ιστορία που φοβούνται πολλές γυναίκες… Μια υπενθύμιση ότι καμία ενσυνειδητότητα ή καμία προσωπική επιλογή ή τα πρακτικά παπούτσια, μπορούν δώσουν στη γυναίκα τη δύναμη να ξεφύγει από το σύστημα που αρνείται να την βάλει προτεραιότητα και να την προστατέψει”.
“The story of Sarah Everard is the story of what too many women fear… A reminder that no amount of mindfulness, or personal choices, or sensible shoes, can enable a woman to outrun a system that refuses to prioritize and protect her.”@AliciaMenendez pic.twitter.com/KP2msGeM08
— American Voices with Alicia Menendez (@AliciaOnMSNBC) March 15, 2021
Πέρα από τις δημόσιες τοποθετήσεις, έκταση πήραν και τα hashtags συμπαράστασης. Στο δρόμο που χάραξε το #MeToo έρχεται να προστεθεί και το #TextMeWhenYouGetHome που πήρε παγκόσμια έκταση και αντικατοπτρίζει μια αλήθεια στη ζωή πολλών γυναικών, από την εφηβική τους ακόμα ηλικία. Είναι οι λέξεις που λέμε όταν αποχαιρετούμε έναν αγαπημένο μας θέλοντας να σιγουρευτούμε ότι θα επιστρέψει σπίτι ασφαλής, γιατί ποιος ξέρει τι κακό μπορεί να συμβεί στο δρόμο. Για τις γυναίκες είναι μια συμβουλή που έχει περάσει στο DNA τους μιας και ζούμε σε έναν κόσμο που δεν έχει εξαλειφθεί η πατριαρχία.
Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα όταν ο φόβος του να κυκλοφορείς στο δρόμο συνοδεύεται από την απόλυτη έλλειψη προστασίας αφού φοβάσαι ακόμα και αυτόν που υποτίθεται ότι υπάρχει για να σε προστατέψει: την αστυνομία.
“Δεν ξέρω καν πως να το αρθρώσω γιατί αισθάνομαι ότι οι λέξεις μου δεν μπορούν να δικαιώσουν το πώς νιώθουν τόσες πολλές γυναίκες αυτή τη στιγμή”, γράφει στο Instagram της η Lucy Mountain. “Δεν έχω σταματήσει να σκέφτομαι την Sarah Everard και το πως οι γυναίκες δεν μπορούν να γυρίσουν σπίτι. Είναι αβάσταχτο”.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Χρειάστηκε να ειπωθεί η εξήγηση ότι η Everard τα είχε κάνει όλα “σωστά”. Φορούσε φωτεινά ρούχα και παπούτσια, έφυγε πριν τα μεσάνυχτα, χρησιμοποίησε κεντρικούς και πολυσύχναστους δρόμους και μιλούσε στο τηλέφωνο με τον σύντροφό της καθώς επέστρεφε σπίτι. Κάτι σαν βήματα που πολλές φορές σκεφτόμαστε όλες οι γυναίκες όταν κυκλοφορούμε μόνες μας και φροντίζουμε να δίνουμε το στίγμα μας σε κάποιον δικό μας: πού είμαστε και ποιον συναντάμε. Μπαίνουμε σε ταξί και στέλνουμε την πινακίδα, ζητάμε να μας περιμένουν ξύπνιοι μέχρι να φτάσουμε, μιλάμε στο τηλέφωνο ενημερώνοντας για το πού βρισκόμαστε. Υπάρχει πάντα ο φόβος πως αν μας τύχει κάτι να μπορούν οι αγαπημένοι μας να ενημερώσουν την αστυνομία
Ένα thread στο twitter που ρωτούσε τι θα έκαναν οι γυναίκες αν απαγορευόταν η κυκλοφορία σε όλους τους άνδρες μετά τις 9 το βράδυ, μας έφερε ξανά μπροστά σε αυτές τις σκέψεις. Τις απαντήσεις τις συνοψίζει σε ένα βίντεο και ο Jeff Harry δίνοντας συμβουλές σε άλλους άνδρες για το πώς να κάνουν τις γυναίκες να νιώθουν ασφαλείς.
How can us men be better allies to womxn? Why have womxn been forced to tolerate this unsafe, insane world for far too long? We’re better than this. Here are a few ways we can real allies. #textmewhenyougethome #Feminism #notallmen #TooManyWomen #Womxn #misogyny #ally #men pic.twitter.com/trpUEnIIZo
— Jeff Harry (@JeffHarryPlays) March 17, 2021
Με τη δολοφονία της Emerald, που δεν ήταν ούτε η πρώτη και μάλλον ούτε η τελευταία αν δεν αλλάξει το βαθιά ριζωμένο σύστημα της πατριαρχίας. Και για αλλάξει, θα πρέπει να συνεχίσουμε να μιλάμε για Sarah Everard και κάθε Sarah Everard.
