Σε κάθε σημείο του πλανήτη, ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο, θα συναντήσεις μία γυναίκα που γίνεται πρότυπο για τους γύρω της. Η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας και ο τρόπος που την ξεδιπλώνουμε για να προστατέψουμε τις οικογένειες μας, τη φύση ή και την κοινωνία στην οποία ζούμε είναι αυτό που μας ξεχωρίζει. Ακόμα κι εκεί που δεν μπορείς να φανταστείς ότι μια γυναίκα μπορεί να διαπρέψει, εκείνη τα καταφέρνει Αντιμετωπίζοντας τις πιο σκληρές συνθήκες, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Όσο δύσκολη όμως είναι η ζωή μιας γυναίκας που παλεύει με όλες της τις δυνάμεις, τόσο γοητευτική φαίνεται στους άλλους. Άλλωστε η ιστορία της κρύβει μέσα τις πολλά κομμάτια από τα οποία μπορείς να εμπνευστείς.Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και η Ami Vitale, φωτορεπόρτερ και δημιουργός ντοκιμαντέρ για το National Geographic. “Είναι εξαντλητικό αυτό που κάνω κάποιες φορές αλλά δεν θα το έκανα αν δεν πίστευα σε αυτό“, λέει στο Marie Claire.
Η Ami Vitale είναι ανάμεσα στις γυναίκες που συμμετέχουν στο λεύκωμα και το ντοκιμαντέρ με τίτλο “Γυναίκες πρότυπα: Αλλάζοντας τον κόσμο” που παρουσιάζει αξιοθαύμαστες γυναίκες από όλον τον κόσμο. Το ντοκιμαντέρ έκανε πρεμιέρα, στις 20 Οκτωβρίου, στο κανάλι του National Geographic όπου θα παρουσιαστούν σύντομα άλλα προγράμματα που τιμούν τη γυναικεία δύναμη. Λίγες μέρες μετά, το Marie Claire επικοινώνησε μαζί της για να μοιραστεί κάποια πράγματα για τον συναρπαστικό κόσμο της φωτογραφίας, τις πιο δυνατές εικόνες που έχει απαθανατίσει αλλά και την άποψη της για το πώς αντιμετωπίζουν τις γυναίκες σε όλο τον πλανήτη.
Πώς νιώθεις που είσαι μέρος μιας δουλειάς ως μία από τις γυναίκες πρότυπο που αλλάζουν τον κόσμο; Eίναι προνόμιο να παρουσιάζεται η δουλειά μου στο λεύκωμα. Δεν το βλέπω βέβαια ακριβώς έτσι, γιατί δεν είναι δική μου αλλά η δουλειά των άλλων.
Είμαι απλά αυτή που μεταφέρει το μήνυμα ξεχωριστών ανθρώπων από όλο τον κόσμο. Ανθρώπων που είναι εκεί έξω και κάνουν αλλαγές με πολύ λίγα εφόδια. Εγώ απλά ενισχύω τη φωνή τους και τις ιστορίες τους.
Αυτό είναι που έχει, για μένα, βαθύτερο νόημα και είναι ο σκοπός του λευκώματος και του ντοκιμαντέρ, είναι να παρουσιάσουμε το πώς ακριβώς μοιάζει ο κόσμος και να αγκαλιάσουμε τη διαφορετικότητα. Διότι τους χρειαζόμαστε όλους, άνδρες, γυναίκες και τις μειονότητες αυτών των ανθρώπων που περιθωριοποιούνται, ως πρωταγωνιστές για να δώσουμε σαφή εικόνα του πως είναι ο κόσμος. Γιατί πιστεύω ότι είναι είναι ένα πλήθος με διαφορετικό ιστορικό, διαφορετική οπτική, διαφορετικές κοινωνικές επιρροές κι εμείς προβάλουμε αυτές τις ιστορίες με τέτοιο τρόπο ώστε να διατηρείται η διαφορετικότητα που υπάρχει σε κάθε μία. Είναι στην πραγματικότητα επικίνδυνο να έχεις μία προσέγγιση για όλο τον κόσμο, αυτό κάνω στη δουλειά μου και μέσα από τέτοιου είδους project καθώς συμβάλει στη διατήρηση της ισορροπίας. Επίσης, μας επιτρέπει να είμαστε πιο δημιουργικοί όταν υπάρχει αυτή η διαφορετικότητα στις ιστορίες μας. Βλέπουμε τον κόσμο με όλα του τα χρώματα και νιώθω πολύ παθιασμένη με τη δύναμη της εξιστόρησης, γιατί αυτές οι ιστορίες γίνονται η πραγματικότητα μας. Οι ιστορίες που λέμε σαν άτομα αλλά και σαν κοινωνίες δίνουν μορφή στον κόσμο που ζούμε. Με αυτή την έννοια, είναι σημαντικό που οι γυναίκες έχουν ένα μέσο για να μοιραστούν αυτές τις ιστορίες.
‘Εχεις ταξιδέψει σε περισσότερες από 100 χώρες σε όλο τον κόσμο. Θεωρείς ότι έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια τα πράγματα για τις γυναίκες; Σίγουρα. Το πιστεύω 100%. Δεν λέω ότι η δουλειά μας τελείωσε. Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε. Είμαι όμως πολύ περήφανη για όλες τις γυναίκες που συναντώ, που είναι εκεί έξω και αφήνουν ένα δυνατό αποτύπωμα στον κόσμο. Έχουν αλλάξει τόσα πολλά από τότε που ξεκίνησα, 20 χρόνια πριν. Σήμερα σκέφτομαι όλες αυτές τις δυνατές, θαρραλέες νέες γυναίκες εκεί έξω και τι κάνουν.
Μου αρέσει γιατί είναι άνθρωποι χωρίς πολιτική δύναμη, χωρίς οικονομικά εφόδια. Είναι άτομα που απλά ονειρεύονται έναν διαφορετικό κόσμο. Αυτό με κάνει να ελπίζω και το βλέπω στα πιο απομονωμένα μέρη και σε όλες τις ιστορίες για τις οποίες έχω δουλέψει.
Στη Βόρεια Κένυα συνάντησα τις πρώτες γυναίκες φύλακες ελεφάντων. Αυτό που στην πραγματικότητα άλλαξε δεν είναι ότι απλά φροντίζουν την άγρια ζωή αλλά ο τρόπος που οι άνδρες τις βλέπουν σήμερα. Έχει αλλάξει εντελώς ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο ένας τον άλλο. Πιστεύω ότι ενδυναμώνοντας τουλάχιστον τον μισό πληθυσμό αυτού του πλανήτη θα μάθουμε να φερόμαστε καλύτερα ο ένας στον άλλο, να κατανοούμε τις διαφορετικές αξίες και να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο. Έχω δει τεράστιες αλλαγές λοιπόν, αλλά έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε γιατί σίγουρα θα υπάρξει αντίσταση σε όλες αυτές τις αλλαγές. Το βλέπουμε ήδη. Οι παλιοί καθιερωμένοι τρόποι αλλάζουν κι αυτό ίσως για κάποιους είναι απειλή. Δεν θέλω να επεκταθώ πολύ σε αυτό αλλά θα σταθώ στο ότι δίνοντας φωνή και ευκαιρίες σε αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους μπορεί να δημιουργήσει έναν καλύτερο κόσμο.
Η προσωπική σου οπτική μέσα στα χρόνια έχει αλλάξει και με ποιον τρόπο; Φυσικά νιώθω πολύ τυχερή που έχω συναντήσει τόση διαφορετικότητα σε όλο τον πλανήτη όσον αφορά τον πολιτισμό, τη θρησκεία και τόσα άλλα πράγματα. Η οπτική μου σίγουρα διευρύνθηκε. Μπορώ να πω όμως ότι το μόνο πράγμα που δεν άλλαξε είναι ότι πιστεύω σε όλες αυτές τις παγκόσμιες αλήθειες, ότι έχουμε περισσότερα κοινά ο ένας με τον άλλο απ’ όσα μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε. Η δουλειά μου ως “αφηγητής” είναι να το καθρεφτιστώ αυτό γιατί πιστεύω ότι τώρα διανύουμε το στάδιο της έντονης κυνικότητας και της απώλειας ελπίδας κοιτώντας τα πράγματα που γίνονται στον κόσμο. Ανοίγοντας τις ειδήσεις αυτό βλέπεις αλλά η αλήθεια είναι έχω την ευκαιρία να πάω σε τόσα πολλά μέρη και να δω μια διαφορετική πραγματικότητα.
Σε κάθε μέρος που πηγαίνω βλέπω ανθρώπους που δεν περιμένουν δράση από τις κυβερνήσεις τους, δεν περιμένουν συμμάχους, βγαίνουν στον κόσμο και κάνουν την αλλαγή μόνοι τους.
Το μέλλον μας βασίζεται σε όλους αυτούς και σε όλους εμάς, αρκεί να πιστέψουμε σε αυτό και να εμπνεύσουμε τέτοιες δημιουργικές λύσεις. Για αυτό θεωρώ ότι αυτό το λεύκωμα και το ντοκιμαντέρ θα πρέπει να εμπνεύσει τους ανθρώπους να καταλάβουν ρίχοντας μία ματιά σε αυτό που κάνουν άλλοι άνθρωποι στον πλανήτη και να ενσωματώσουν αυτόν τον τρόπο δράσης. Αυτό είναι τρομερά ενδιαφέρον. Με ρώτησες για την προσωπική μου οπτική. Βλέπω διαφορετικές προκλήσεις σε αυτό τον πλανήτη. Ειδικά στον φυσικό κόσμο και το περιβάλλον. Θεωρώ ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο θέμα που μας αφορά όλους. Ζούμε μέσα σε αυτόν τον εικονικό ιστό. Είναι το σπίτι μας και το μέλλον μας. Είμαστε όλοι βαθιά συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλο και αντιλαμβάνομαι πια αυτή την σύνδεση εντονότερα από πριν μέσα από όλα τα πράγματα που έχω δει. Νιώθω επίσης ότι είμαστε ανίκανοι να δούμε το μέλλον να ξεδιπλώνεται μπροστά μας παρόλο που εξαρτάται πραγματικά από μας. Είναι στα χέρια μας. Τώρα. Είναι επιλογή μας και πιστεύω ότι πρέπει να αρχίσουμε να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο και για τη ζωή πάνω στον πλανήτη. Από το πιο μικρό ζωύφιο μέχρι το πιο μεγάλο πλάσμα αλλά και τους άλλους ανθρώπους. Καθώς το μέλλον εξαρτάται από όλους μας. Όλοι εξαρτόμαστε ο ένας από τον άλλο.
Νιώθεις περισσότερο στο “σπίτι” σου φωτογραφίζοντας τη φύση ή τους ανθρώπους; Μου κάνουν συχνά αυτή την ερώτηση και πιστεύω ότι για μένα είναι ταυτόσημα. Μερικές φορές οι άνθρωποι βλέπουν στις φωτογραφίες μου την άγρια ζωή και τη φύση αλλά η πραγματικότητα είναι ότι σε κάθε μία θα δεις ή ανθρώπους ή το αποτύπωμα της ανθρωπότητας.
Το μέλλον μας εξαρτάται από τη φύση και προστατεύοντας τη φύση σημαίνει ότι προστατεύουμε τους εαυτούς μας.
Δεν είμαστε αποκομμένοι από αυτήν. Κι αυτό προβάλουν οι ιστορίες από τις φωτογραφίες μου. Βλέπεις συχνά ένα ντοκιμαντέρ για τη φύση και δεν βλέπεις ποτέ κανέναν άνθρωπο μέσα σε αυτό. Βλέπεις μόνο τη φύση να αναπτύσσεται, άγρια ζώα… Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κι εκεί άνθρωποι. Οι άνθρωποι είναι παντού. Πιστεύω ότι πρέπει να αρχίσουμε να αφηγούμαστε τις ιστορίες των ανθρώπων, της άγριας ζωής και του φυσικού κόσμου που συνυπάρχουν. Τότε μπορούμε να ξαναφανταστούμε τον κόσμο, λέγοντας αυτές τις ιστορίες με ειλικρίνεια και πώς βρίσκουμε λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει το περιβάλλον. Δεν βρίσκω κακό να αναφέρεις τους ανθρώπους στην ιστορία που περιγράφεις.
Τη στιγμή που κάνεις μία λήψη συνειδητοποιείς ότι αυτό που τραβάς είναι σημαντικό; Αυτό που πρέπει να γνωρίζει ο κόσμος για τη δουλειά μου είναι ότι αφιερώνω πολύ χρόνο, με αφοσιώση, σε κάθε ιστορία. Η ιστορία στο εξώφυλλο του τεύχους Οκτωβρίου του National Geographic είναι η εικόνα ενός φύλακα ρινόκερων που αποχαιρετά τον Sudan, τον τελευταίο βόρειο λευκό ρινόκερο στον πλανήτη, πριν πεθάνει. Ήταν μία φωτογραφία που έδειχνε το τέλος ενός είδους ζωής. έΈβλεπες την εξαφάνισή του και βλέποντας αυτή τη στιγμή να ξετυλίγεται μπροστά μου -ξόδεψα 10 χρόνια σε αυτή την κοινότητα, με αυτούς τους ρινόκερους και αυτούς τους ανθρώπους γνωρίζοντας ότι αυτή τη στιγμή θα έρθει κάποτε και αυτό ήταν κάτι που ήξερα χρόνια πριν, ήξερα ότι θα συμβεί και όταν έβγαλα την εικόνα νομίζω ότι κατάλαβα – θρηνούσα και έκλαιγα και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήρθε αυτή η στιγμή. Και ναι, καταλάβαινα τη δύναμη εκείνης της στιγμής. Καταλάβαινα ότι αυτό που εκανε τόσο περίπλοκη την εικόνα για μένα ήταν ότι με έναν τρόπο έδειχνε εμάς.
Είναι η ανθρωπότητα που προκαλεί την εξαφάνιση των ζώων. Προκαλούμε τα μεγαλύτερα προβλήματα σε ατό τον πλανήτη. Ταυτόχρονα, είμαστε αυτοί που μπορούν να σώσουν τον πλανήτη.
Ήταν ένας συμβολισμός και όχι απλά μια φωτογραφία για μένα. O Jojo (σ.σ. ο φύλακας ρινόκερων Joseph Wachira) συμβολίζει όλα αυτά που μπορεί να είναι η ανθρωπότητα. Μπορούμε να είμαστε οι μεγαλύτεροι προστάτες της και να φροντίσουμε τον πλανήτη και να αλλάξουμε το πρόβλημα που βιώνουμε. Αυτή η εικόνα για μένα είναι πολύ δυνατή γιατί δείχνει ότι είμαστε αυτοί που προκαλούν τον αφανισμό και την ίδια στιγμή ότι μπορούμε να είμαστε αυτοί που θα προστατέψουν τον πλανήτη. Εξαρτάται από εμάς, είναι δική μας επιλογή αυτή τη στιγμή ποια κατεύθυνση θα διαλέξουμε. Νομίζω απάντησα στην ερώτησή σου. Αυτές οι εικόνες δεν είναι ένα κλικ της στιγμής, είναι πολλά χρόνια δουλειάς πίσω από τις περισσότερες και πολύ βαθύτερα νοήματα. Δεν είναι απλά μια ωραία φωτογραφία. Προκαλούν συζήτηση και βαθύτερα αισθήματα στους ανθρώπους. Υπερβαίνουν τη γλώσσα και κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν. Αυτός είναι ο στόχος στις φωτογραφίες μου, θέλω να κάνω τους ανθρώπους να νιώσουν κάτι.
Είναι η φωτογραφία μια παγκόσμια γλώσσα; Ασφαλώς! Συχνά μου λένε ότι οι φωτογραφίες είναι παντού, όλοι έχουν μία μηχανή και τραβάνε και δεν έχει τόση σημασία. Όμως για αυτό είναι τόσο δημοφιλής η φωτογραφία, γιατί είναι σημαντική. Όλοι μπορούν να καταλάβουν ανεξάρτητα με τη γλώσσα σου, τη θρησκεία σου, το πού μεγάλωσαν. Μπορείς με μιας να καταλάβεις το συναίσθημα μιας παγκόσμιας αλήθειας. Κι αυτό είναι που το κάνει ισχυρό. Πιστεύω πραγματικά στη δύναμη της φωτογραφίας. Φυσικά υπάρχει και πολύ άχρηστο υλικό, υπάρχει μια έκρηξη εικόνων πολλές φορές αλλά τις σημαντικές εικόνες τις νιώθουμε όλοι, τις αναγνωρίζουμε. Υπάρχουν αυτές οι εικόνες που θα είναι για πάντα στο μυαλό μας και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Αυτή είναι η δυναμική της αφήγησης με εικόνες.
Υπάρχει κάποια εικόνα που ακόμα έχεις στο μυαλό σου; Η ιστορία του Sudan, που σου περιέγραψα, είναι μία από τις πιο σημαντικές εικόνες που έχω κάνει. Άλλη μία πολύ σημαντική ιστορία που έκανα ήταν η Κίνα που σώζει τα τεράστια panda από την εξαφάνιση. Ήταν μία από αυτές τις ιστορίες που συνηθίζουμε να ακούμε μόνο με κακή προσέγγιση αναφορικά με το περιβάλλον της Κίνας και δεν μπορείς να φανταστείς ότι κατι καλό μπορεί να συμβεί. Αποδείχθηκε ότι είναι ήταν μια ιστορία που εκπλήσσει τους ανθρώπους και συνειδητοποιείς ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά για να αλλάξουμε την υποκειμενικότητά μας. Η κυβέρνηση της Κίνας έκανε πολλά για να αλλάξει το δασικό περιβάλλον και το περιβάλλον των panda. Μία ακόμα ιστορία που μου αρέσει να περιγράφω είναι αυτή με τους φύλακες ελεφάντων στην Κένυα. Δουλεύω σχεδόν τρία χρόνια πάνω σε αυτό. Ξεκίνησε από το όνειρο να δημιουργηθεί καταφύγιο για τους ελέφαντες από την κοινότητα.
Όλοι, τους έλεγαν ότι είναι αδύνατο και ότι δεν θα καταφέρουν ποτέ να το κάνουν. Και το κατάφεραν ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, έφτιαξαν ένα καταφύγιο για ελέφαντες.
Είναι μια εικόνα που έκανα για το National Geographic αλλά έγινε προσχέδιο και για άλλα. Αυτή η ιστορία έχει ιδιαίτερο νόημα για μένα γιατί ξεκίνησα να το βλέπω στην αρχή σαν ένα θέμα για τις γυναίκες που κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορούσαν να είναι φύλακες ελεφάντων. Ήταν απίστευτα ντροπαλές και αμήχανες και όταν τους έκανα ερωτήσεις ψιθύριζαν τις απαντήσεις και τώρα, αν πας να τις δεις, έχουν ενδυναμωθεί και είναι τόσο περήφανες για αυτό που κάνουν. Αλλάζουν τη μοίρα του φυσικού τοπίου τους και τον τρόπο που οι άνθρωποι φέρονται ο ένας στον άλλον.
Πώς νιώθεις όταν ο κόσμος μοιράζεται τις φωτογραφίες σου; Ακούγεται πολύ ενδιαφέρον να ταξιδεύεις και να κάνεις όλα αυτά τα πράγματα. Και είναι όντως υπέροχο αλλά έχουμε τεράστια ευθύνη να αναδείξουμε τις διαφορετικές φωνές των ανθρώπων και να συνεχίσουμε να δεχίνουμε τις διαφορετικές περιγραφές σχετικά με το τι πραγματικά είναι αυτός ο κόσμος. Ξυπνάω κάθε πρωί παίρνοντας κίνητρο από τους ανθρώπους που γνωρίζω και με εμπνέουν να θέλω να κάνω ολοένα και παραπάνω πράγματα και να δουλέψω πιο σκληρά. Είσαι δημοσιογράφος και το ξέρεις κι εσύ, οι ιστορίες μας έχουν αξία. Είναι εύκολο να το ξεχάσεις αυτό. Είναι εύκολο να αρχίσεις να νιώθεις ότι δεν έχουμε καμία επιρροή και ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα. Από όποιον είχα την ευκαιρία να γνωρίσω με έκανε να νιώθω ότι πρέπει να απευθύνουμε κάθε ιστορία στον εαυτό μας κιι αυτό να μας κάνει να παλεύουμε πιο σκληρά.
Πιστεύω ότι οι γυναίκες είναι πολύ συχνά αυτές που κάνουν τη διαφορά.
Η διαφορά με εμάς τις γυναίκες είναι ότι θέλουμε να κάνουμε την αλλαγή γιατί το κάνουμε για τις οικογένειές μας, για τις κοινωνίες μας, για τον κόσμο. Είναι πολύ σημαντικό να αρχίσουμε να δίνουμε ευκαιρίες στις γυναίκες σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Το μέλλον ανήκει στις γυναίκες; Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ανήκει και στους άνδρες. Πιστεύω ότι χρειάζεται μια πιο ισορροπημένη εικόνα του κόσμου. Χρειαζόμαστε να δώσουμε σε όλους την ευκαιρία να χρησιμοποιούσουν τις φωνές τους, γιατί τελικά θα βρούμε περισσότερες λύσεις στα προβλήματά μας όκαι έχοντας διαφορετικότητα απόψεωνσημαίνει δημιουργικότητα. Η δημιουργικότητα είναι να είσαι ικανός να ενώνεις τις διαφορετικές οπτικές για να βρεις εκπληκτικές απαντήσεις. Θα μας ωφελήσει όλους αν δώσουμε φωνή σε όλους. Αν γίνομαι κατανοητή.
Στα πρώτα σου βήματα ήσουν κι εσύ πού ντροπαλή. Ξεκινώντας αυτή τη δουλειά όμως απέκτησες δύναμη. Είναι πλέον η φωτογραφία το “όπλο” σου; 100% αλλά ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσα τη λέξη “όπλο”. Θα έλεγα ότι με έχει κάνει να νιώθω πως ταιριάζω σε μέρη που ποτέ δεν πίστευα ότι θα ταιριάζω. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Στην ιστορία με τις φύλακες ελεφάντων που σου περιέγραψα, αυτό που με άγγιξε βαθιά ήταν ότι όταν τις πρωτογνώρισα ήταν τόσο ντροπαλές και αμήχανες που ψιθύριζαν όταν τις ρωτούσα κάτι, δεν μπορούσαν να με κοιτάξουν στα μάτια και ταυτίστηκα μαζί τους. Γιατί θυμήθηκα όταν ένιωθα κι εγώ ετσι, όταν πίστευα ότι δεν έχω τίποτα να πω και η φωνή μου δεν έχει αξία. Γιατί να νοιαστεί κάποιος τι πιστεύω εγώ; Ποια είμαι γώ; Με τη φωτογραφία, μου πήρε πολύ καιρό αλλά, βρήκα το διαβατήριό μου να συνεδεθώ με τον κόσμο γύρω μου και με έκανε να δω ότι όλοι μας, όλες οι φωνές μετράνε.
Κάθε φωνή ξεχωριστά έχει αξία. Αυτός που στέλνει το μήνυμα είναι το ίδιο σημαντικός με το μήνυμα που στέλνει.
Μεγαλώνοντας, όλοι παίρνουμε ερεθίσματα από τα βιώματά μας κι αυτό που έχει αλλάξει σήμερα είναι ότι όλοι μπορούμε να στέλνουμε μηνύματα στις κοινωνίες μας για να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί μεγαλύτερη κατανόηση. Είμαι ενθουσιασμένη για το μέλλον, γιατί πιστεύω ότι ενδυναμώνοντας ο ένας τον άλλον, κυρίως ανθρώπους που περιθωριοποιούνται για πολύ καιρό, θα κάνουμε αυτό τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος για να ζούμε. Δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβόμαστε. ΔΕπίσης δεν είναι απλά να δώσουμε χώρο στο να ακουστούν διαφορετικές φωνές, θα πρέπει να τις ακούσουμε κιόλας. Αυτό με βοήθησε η φωτογραφία να κάνω. Με βοήθησε να ακούσω τους ανθρώπους και να καταλάβω και μόνο μετά από αυτό -μετά την αφιέρωση χρόνου να ακούσω προσεκτικά και να κατανοήσω- να βρω την αυτοπεποίθηση να έχω τη δική μου φωνή.
Η ιστορία πίσω από τη φωτογραφία
H Mary Lengees είναι η πρώτη γυναίκα φύλακας ελεφάντων στο καταφύγιο Reteti, στη βόρεια Κένυα. Στη συγκεκριμένη εικόνα χαιδεύει τον Suyian, τον πρώτο κάτοικο του καταφυγίου. Διασώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2016 όταν ήταν μόλις 4 εβδομάδων. “Η Mary Lengees είχε την ευκαιρία να γίνει κάτι παραπάνω από αυτό που η κοινωνία φανταζόταν για εκείνη” τονίζει στο Marie Claire η Ami Vitale.
“Το Reteti είναι το πρώτο καταφύγιο που δημιουργήθηκε και λειτουργεί από ντόπιους στη βόρεια Κένυα. Η Mary είναι η πρώτη γυναίκα από την Samburu που φυλάει ελάφαντες σε ολόκληρη την Αφρική. Το καταφύγιο αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων στην κοινότητα παράλληλα με την προστασία των ζώων που ζουν εκεί” μας εξηγεί.
Αυτό το καταφύγιο ελαφάντων δεν σώζει μόνο τα ζώα αλλά και τις γυναίκες. Εκεί δουλεύουν για να προστατέψουν τους ελέφαντες αλλά και για να σπάσουν τα στερεότυπα και να σπρώξουν τα όρια των παραδοσιακών ρόλων των γυναικών στην Κένυα. Είναι εντυπωσιακό για αυτό το κομμάτι του πλανήτη ότι στο καταφύγιο λειτουργεί από μία γυναίκα μαζί με ακόμα 47 άνδρες και γυναίκες. Αποτελεί τον καταλύτη για να δει κανείς τον κόσμο με έναν άλλο τρόπο. Επίσης, το καταφύγιο συμβάλει στον τρόπο που η μία κοινότητα βλέπει την άλλη. Αυτές οι εικόνες, λοιπόν, δεν έχουν να κάνουν με την άγρια ζωή αλλά είναι στην πραγματικότητα κομμάτι του κόσμου και του μέλλοντός μας.
