Η 75χρονη μητέρα της Helen Rimell διαγνώστηκε με πρώιμη άνοια πριν από σχεδόν δέκα χρόνια, το 2015. Πριν από δύο χρόνια η κόρη της, φωτορεπόρτερ και φωτογράφος γάμων, εγκατέλειψε τη ζωή της στο Λονδίνο για να επιστρέψει στο πατρικό της και να τη φροντίζει. Στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, φωτογραφίζει τη μαμά της, προσπαθώντας μέσα από μια σειρά πορτρέτων να καταγράψει αυτή τη διαδρομή αλλά και να διασώσει όσο περισσότερες αναμνήσεις μπορεί.
Το υλικό που συγκέντρωσε στο προσωπικό πρότζεκτ της «No Longer Her(e)» (λογοπαίγνιο ανάμεσα στο «Δεν είναι πια εδώ» και «Δεν είναι πια η ίδια») κυκλοφόρησε πρόσφατα και σε λεύκωμα, ενώ ενέπνευσε και ένα αφιέρωμα στο BBC.
Στις φωτογραφίες που δημοσιεύει το βρετανικό μέσο βλέπουμε τη Helen με τη μαμά της σε διάφορες φάσεις της ζωής τους – στην αρχή χαρούμενες μαζί, να βγάζουν φωτογραφίες ή να πίνουν ένα ποτό και αργότερα τη μαμά της αποσυρμένη στον κόσμο της, με βλέμμα άλλοτε μελαγχολίας και άλλοτε απορίας. Ανάμεσα σε αυτές και τεκμήρια της αλλαγής της συμπεριφοράς της, όπως μια μπάρα σαπουνιού με σημάδια από δόντια. Για αυτό το έργο μάλιστα η Helen εξασφάλισε πρόσφατα μια υποτροφία που χορηγείται σε εικαστικούς που πραγματεύονται τη θεματική του Alzheimer και της άνοιας.
«Προσπαθούσα να διαχειριστώ το πένθος και την απώλεια καθώς άρχισε να μοιάζει όλο και λιγότερο με τον εαυτό της» λέει η φωτογράφος. «Είναι εδώ και δεν είναι, είναι ο εαυτός της και δεν είναι. Σαν να πεθαίνει αργά, ξανά και ξανά».
«Προσπαθούσα να διαχειριστώ το πένθος και την απώλεια καθώς άρχισε να μοιάζει όλο και λιγότερο με τον εαυτό της. Είναι εδώ και δεν είναι, είναι ο εαυτός της και δεν είναι. Σαν να πεθαίνει αργά, ξανά και ξανά».
Όπως προσθέτει η Helen: «Ήταν η καλύτερή μου φίλη, της έλεγα τα πάντα. Ήταν αστεία, καλή, τρυφερή, ευαίσθητη, συμπονετική. Ο μόνος άνθρωπος που με καταλάβαινε πραγματικά και με υποστήριζε».
Τα προβλήματα μνήμης για τη μητέρα της άρχισε όταν, μετά από μια εγκεφαλική αιμορραγία το 2010, ξεκίνησε να ξεχνάει ονόματα ανθρώπων και λέξεις. Τρία χρόνια μετά τη διάγνωση, το 2018, μαμά και κόρη έκαναν τον γύρο της Ευρώπης. «Κάποιες στιγμές ξεχνούσε αλλά ήταν πραγματικά πολύ καλή παρέα» θυμάται σήμερα η κόρη της. «Απόλαυσε εκείνο το ταξίδι. Κάθε μέρα, την ώρα του ηλιοβασιλέματος, απολαμβάναμε ένα Aperol spritz».
Όταν όμως, στη διάρκεια της πανδημίας, αναγκάστηκε να αποχωριστεί τη μητέρα της για ένα διάστημα, άρχισε να παρατηρεί την κατάστασή της να επιδεινώνεται ραγδαία. Άρχισε να χάνει το δρόμο για το σπίτι της, με αποτέλεσμα συχνά να τη βρίσκει και να την επιστρέφει η αστυνομία.
Άρχισε να γίνεται επιθετική: «Μισούσε την ώρα του μπάνιου. Βύθιζε τα νύχια της στο δέρμα σου, σε χτυπούσε, σε χαστούκιζε, προσπαθούσε να παλέψει. Στην αρχή την είχε πιάσει μανία – περπατούσε πάνω-κάτω, μετακινούσε έπιπλα, έσερνε τραπέζια για ώρες κάθε βράδυ… απέφευγε οποιαδήποτε φροντίδα προσωπικής υγιεινής, έσπαγε πράγματα. Έπρεπε να την κλειδώνεις στο σπίτι γιατί αν άφηνες την πόρτα ανοιχτή, έβγαινε έξω και περιπλανιόταν στους δρόμους».
«Μισούσε την ώρα του μπάνιου. Βύθιζε τα νύχια της στο δέρμα σου, σε χτυπούσε, σε χαστούκιζε, προσπαθούσε να παλέψει. Στην αρχή την είχε πιάσει μανία – περπατούσε πάνω-κάτω, μετακινούσε έπιπλα, έσερνε τραπέζια για ώρες κάθε βράδυ… απέφευγε οποιαδήποτε φροντίδα προσωπικής υγιεινής, έσπαγε πράγματα».
Σταδιακά έχασε την ικανότητα για συζήτηση, δεν μπορούσε να τραφεί πλέον μόνη της ούτε να πάει στην τουαλέτα.
Ακόμα και σήμερα όμως η κόρη της ξεχωρίζει κάποιες στιγμές χαράς. «Λάτρευε τον χορό. Μέχρι τώρα, όταν ακούει μουσική του Έλβις [Πρίσλεϊ], χτυπάει το πόδι της».
Ακόμα και σήμερα η κόρη της ξεχωρίζει κάποιες στιγμές χαράς. «Λάτρευε τον χορό. Μέχρι τώρα, όταν ακούει μουσική του Έλβις [Πρίσλεϊ] χτυπάει το πόδι της».
Όταν ξεκίνησε το πρότζεκτ της, το συζήτησε με τη μαμά της κι εκείνη συμφώνησε μαζί της. «Τη φωτογραφίζω από τότε που πήγαινα στο πανεπιστήμιο. Πάντα με άφηνε να το κάνω, ήταν υποστηρικτική με την καριέρα μου. Ανέκαθεν είχαμε αυτή τη σχέση: με εμπιστεύεται και την εμπιστεύομαι».
Αυτή την περίοδο είναι δύσκολα και για την ίδια όμως: «Παλιά πήγαινα για χορό τέσσερις φορές την εβδομάδα, τώρα είναι δύσκολο ακόμα και να συναντηθώ με φίλους. Νιώθω εκτός της ζωής που είχα στο Λονδίνο. Σαν να μην έχω σκοπό. Σαν να έχω κολλήσει σε ένα τέλμα, ενώ όλοι οι άλλοι προχωρούν με τη ζωή τους».
Δείτε τις σχετικές αναρτήσεις:
View this post on Instagram
View this post on Instagram
View this post on Instagram
