Είδα για πρώτη φορά τις δημιουργίες του στο catwalk του Stefanos Chrysafis και το λιγότερο που μπορώ να πω ήταν ότι εντυπωσιάστηκα. Το ευρύ κοινό τον γνώρισε όταν η περσινή νικήτρια του My Style Rocks, Ραμόνα Βλαντή φόρεσε στον τελικό ένα στέμμα που ήταν δική του δημιουργία.
https://www.youtube.com/watch?v=O-sPsjuLA6k
Φέτος, η παίκτρια η οποία κάνει styling με δικά του κοσμήματα στο ίδιο παιχνίδι είναι η Φωτεινή Τράκα και μάλιστα ξεχώρισε με το look της Sailor Moon που τα φορούσε.
Ο Fotios Balas είναι ένα εκκεντρικό αγόρι που δημιουργεί avant garde και decadant chic έργα τέχνης και κοσμήματα τα οποία εκτίθενται σε χώρους τέχνης και φοριούνται από ανθρώπους που έχουν μια Back to the Future αντίληψη για τη μόδα.
“Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασα στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Από το 2012 που ήμουν ακόμη φοιτητής, μέχρι και σήμερα, είμαι μόνιμος συνεργάτης της γκαλερί “Lola Nikolaou”. Έχω συμμετάσχει με τα έργα μου σε πολλές εικαστικές εκθέσεις. Παράλληλα με τα έργα, σχεδιάζω και δημιουργώ κοσμήματα και καπέλα. Κατά καιρούς, έχω συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες και σχεδιαστές μόδας. Ενώ τα τελευταία χρόνια υπήρξα και καθηγητής στην ιστορική σχολή μόδας “Veloudakis” στην Αθήνα.”
“Από μικρό παιδί ήμουν αυτό που λέμε «ανήσυχο πνεύμα». Ήμουν η ψυχή της παρέας, ο «αρχηγός» στα παιδιά της γειτονιάς μου. Ήμουν εκείνο το παιδί που όταν ένα παιχνίδι όπως για παράδειγμα το κρυφτό γινόταν βαρετό, επιστράτευα την φαντασία μου και σκαρφιζόμουν με το μυαλό μου καινούρια παιχνίδια. Επίσης, μπορούσα να πείσω ένα άλλο παιδί ότι το κομμένο τριαντάφυλλο που κρατούσα στα χέρια μου ήταν μια όμορφη πριγκίπισσα με αποτέλεσμα το τριαντάφυλλο να γίνει πιο ποθητό και από την πιο ακριβή κούκλα του κόσμου. Ήθελα να κάνω τους γύρω μου χαρούμενους, να τους κάνω να γελάνε. Αυτό μου έδινε δύναμη. Ήμουν όμως και λίγο κωλόπαιδο από την άλλη. Από πολύ μικρός ξεχώριζα για την κλήση μου στα εικαστικά. Και ως σκορπιός, ένιωθα περήφανος για αυτό.”
“Όταν πέρασα στη Σχολή Καλών Τεχνών ένιωσα για πρώτη φορά ότι ανήκω κάπου. Ότι βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον όπου μπορούν να με καταλάβουν. Εκεί βρήκα χαρά, αποδοχή, εκτίμηση, θαυμασμό και σεβασμό από το πρώτο κιόλας έτος των σπουδών μου, τόσο από συμφοιτητές όσο και από τους καθηγητές μου. Στην Σχολή, ένιωθα και λίγο “star”. Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από εκεί. Ήρθα σε επαφή με την ζωγραφική, την γλυπτική, το κόσμημα, την φωτογραφία, την διακοσμητική, τα ψηφιακά μέσα, την σκηνογραφία και δεκάδες άλλα μαθήματα που συνέβαλαν σε αυτό που είμαι τώρα. Ότι και αν είμαι.”
“Αρκετοί άνθρωποι, αδυνατούν να συλλάβουν τι ακριβώς κάνω. Αν για παράδειγμα ήμουν ζωγράφος ή αγιογράφος, ο κόσμος θα περίμενε συγκεκριμένα πράγματα από εμένα. Όμως, είμαι πολυπράγμον. Θα δημιουργήσω ένα έργο και την επόμενη βδομάδα μπορεί να κατασκευάσω δέκα κοσμήματα και την επόμενη μέρα να γράψω ένα ποίημα και τον επόμενο μήνα να κάνω πέντε φωτογραφίσεις και άλλα δέκα έργα ή είκοσι σκίτσα ή σκηνικά για θέατρο … Όλα αυτά όμως, συνθέτουν αυτό που είμαι. Σε όλα λειτουργώ ως εικαστικός. Για εμένα δεν είναι μόνο τρόπος έκφρασης αλλά και τρόπος ζωής. Ακόμη και όταν πίνω έναν καφέ με τους φίλους μου, θα δημιουργήσω με τον λόγο. Αυτό βέβαια μερικοί το εκλαμβάνουν αρνητικά. Όταν κάνεις πολλά και εν τέλει, τα κάνεις και καλά, δημιουργείς άθελα σου μια ανασφάλεια στον περίγυρο σου. Μερικές φορές, ο Θαυμασμός σου λέει «καλημέρα» και ο Φθόνος «καληνύχτα». Πλέον όμως δεν με αγγίζει, του απαντώ με «όνειρα γλυκά».”
“Δεν είναι εύκολο το να ζεις ως καλλιτέχνης σήμερα. Ειδικά όταν είσαι νέος. Θυσιάζεις πολλά. Ρισκάρεις. Γίνεσαι πιόνι του χρόνου. Δεν είναι όμως και ακατόρθωτο. Μπορεί να πουληθούν πολλά έργα σου σε σύντομο χρονικό διάστημα αλλά μπορεί για αρκετό καιρό να μην πουληθεί και τίποτε. Υπάρχουν περίοδοι που θα κάνεις και σπατάλες αλλά και περίοδοι που δεν θα έχεις να φας. Τίποτε δεν είναι σίγουρο. Δεν πρέπει να επαναπαύεσαι ποτέ. Πρέπει πρώτα να διαθέτεις μεγάλους όρχεις και έπειτα μεγάλο πινέλο.”
“Θεωρώ ότι έχουμε πρόβλημα με την παιδεία στην Ελλάδα. Και αυτό με θλίβει. Δυσκολεύει εμένα και τους συναδέλφους μου. Είναι πιο σημαντικό εδώ το να γνωρίζεις το όνομα ενός ποδοσφαιριστή ή ενός παίκτη reality παρά το όνομα ενός καλλιτέχνη. Αρκετός κόσμος έχει εντελώς λανθασμένη εικόνα για τους εικαστικούς. Εικόνες, που δεν τις βλέπεις ούτε σε κακό σήριαλ των 90s. Μερικές φορές νιώθω ότι αν μείνω εδώ, θα σαπίσω. Όμως από την άλλη, είμαι πολύ αισιόδοξος σαν άνθρωπος. Αν με βάλεις σε ένα πλοίο που βουλιάζει, είμαι ικανός να πείσω τον εαυτό μου ότι είναι απλά μια ευκαιρία για κολύμπι στην θάλασσα, προκειμένου να επιβιώσω.”
“Έχω πειραματιστεί με αρκετά υλικά μέχρι σήμερα. Από φτερά, κόκκαλα, έντομα, ξύλο, μέταλλο, πλαστικό, αντικείμενα, μέχρι και παιχνίδια. Στα έργα των τελευταίων τεσσάρων ετών, πρωταγωνιστεί ως υλικό το παιχνίδι. Ως παιδί, έπαιρνα πάρα πολλά δώρα από την οικογένεια μου. Συγκεκριμένα, είχα τεράστια πληθώρα παιχνιδιών. Ίσως και την δεκαπλάσια ποσότητα από όση χρειαζόμουν σαν παιδί. Πάντοτε όμως, παρά τις ατελείωτες ώρες παιχνιδιού, τα διατηρούσα σε σχετικά καλή κατάσταση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, μεγαλώνοντας, να έχω ολόκληρο απόθεμα. Αποφάσισα, να χρησιμοποιήσω αυτές τις αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας, θίγοντας ζητήματα που με απασχολούσαν στο τώρα. Στην ουσία, χρησιμοποίησα το «όμορφο» παρελθόν μου για να γιατρέψω το «προβληματικό» παρόν. Με τα χρόνια όμως, τα προσωπικά μου παιχνίδια άρχισαν να τελειώνουν, έτσι άρχισα να χρησιμοποιώ και παιχνίδια κοντινών μου ανθρώπων ώστε να μπορώ να τα οικειοποιηθώ. Με ενδιαφέρει η φθορά στο αντικείμενο, έχει μια ιστορία να μου πει. Ποτέ δεν χρησιμοποίησα κάποιο καινούριο παιχνίδι. Είναι και ένας τρόπος να παίζω με κούκλες χωρίς να με παρεξηγεί κανείς.”
“Ανέκαθεν με απασχολούσε η «χρυσή τομή» ανάμεσα στη Τέχνη και στη Μόδα. Αυτό ήταν και κάτι που αναζητούσα και στο μάθημα που δημιούργησα ως καθηγητής, όταν δίδασκα στην σχολή μόδας Veloudakis. Στόχος του μαθήματος ήταν όχι το να γίνουν καλλιτέχνες οι σπουδαστές, αλλά το να σκέφτονται σαν καλλιτέχνες. Είχε πολύ ενδιαφέρον και κύλησε με επιτυχία. Μου λείπει αυτό. Ο ρόλος του καθηγητή ήταν μια έκπληξη για μένα. Όμως τον αγάπησα γιατί όταν διδάσκεις, μαθαίνεις κιόλας. Και εγώ έμαθα πολλά για εμένα και για την ζωή.”
“Απεχθάνομαι την σοβαροφάνεια και τον συντηρητισμό όταν και όπου πάει να μου επιβληθεί. Ειδικά δε όταν κάποιος χρησιμοποιεί την λέξη «κλασσικός» προκειμένου να καμουφλάρει τον συντηρητισμό του. Όμως άλλο το ένα και άλλο το άλλο! Ίσως , στην κοινωνία που ζούμε, ένα από τα ελαττώματα μου να είναι και το γεγονός ότι δεν φοράω «κοινωνικό προσωπείο»”.
“Ο κόσμος σκέφτεται με «ταμπέλες». Για παράδειγμα ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι και λίγο μποέμ, να έχει ένα συγκεκριμένο προφίλ, να κάνει ένα συγκεκριμένο πράγμα κτλ. Κλισέ ανοησίες. Αν διαθέτεις ταλέντο, μυαλό και είσαι και λίγο εμφανίσιμος τότε γίνεσαι και λίγο ανυπόφορος. Έχεις πολλά για να τα αντέξει κάποιος. Εκεί απλά μπαίνεις σε μια διαδικασία και το παίζεις και λίγο ανασφαλής που και που. Το «πολύ» ο κόσμος το φοβάται. Εμένα, δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες. Δεν θεωρώ ότι ανήκω σε μία κατηγορία. Είμαι κατηγορία από μόνος μου.”
“Με πείραξε αυτό που έγινε με τον Ζακ. Δεν το γνώριζα. Συνεπώς, δεν θα σταθώ στο πρόσωπο, αλλά στο γεγονός. Με ενοχλεί. Εύχομαι να μην ξανασυμβεί ποτέ κάτι τέτοιο. Αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ είναι ότι οι άνθρωποι που τον σκότωσαν θα μπορούσαν να είναι συγγενείς του οποιουδήποτε από εμάς.”
“Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία θα έλεγα τάση για μινιμαλισμό. Το βλέπεις σε καλλιτέχνες, σχεδιαστές, φωτογράφους, στυλίστες κτλ. Αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς το κάνουν όντως από άποψη και πόσοι επειδή αντιγράφουν άλλους. Διότι πολλοί έπεσαν στην «παγίδα» του ροζ ανανά και του φλαμίνγκο. Στην παγίδα του instagram. Πλέον, όταν βλέπω μια δουλειά και δεν μου αρέσει καθόλου, λέω “instagram”. Είναι κάτι σαν προσβολή. Σημαίνει ότι βαριέμαι. Φοβάμαι ότι πολλοί από αυτούς στο μέλλον θα βρεθούν σε αδιέξοδο. Η αφαίρεση είναι το πιο δύσκολο πράγμα. Για να είσαι καλός στην αφαίρεση, πρέπει πρώτα να είσαι αστέρι στην πρόσθεση. Δεν είναι μόνο «αισθητική», είναι και μαθηματικά.”
“Θα ήθελα να ζούσε ο Ιόλας σήμερα. Μόνο και μόνο για να δω αν θα με διάλεγε. Μακάρι να είχαμε πενήντα «Ιόλες» σήμερα στην Ελλάδα. Επίσης, θα ήθελα πολύ να κάνω παρέα με τον Keith Haring και να ποζάρω για τον Andy Warhol. Τα social media, είναι τα εγγόνια του Andy Warhol. Τα χρησιμοποιώ και παρουσιάζω εκεί δουλειά μου πολύ πριν γίνουν απαραίτητα. Μου έχουν προσφέρει πολλά σε σχέση με την δουλειά μου. Μόνο θετικά μπορώ να σκεφτώ. Εκτός από το ερωτικό κομμάτι, εκεί μια απογοήτευση.”
“Είμαι περήφανος για όσα έχω καταφέρει μέχρι τώρα. Μικρά, μεσαία, μεγάλα, σημαντικά, αδιάφορα. Κυρίως γιατί τα έχω καταφέρει μόνος. Δεν κατάγομαι από πολύ ευκατάστατη οικογένεια ούτε είχα γνωριμίες. Ούτε σύναψα ποτέ μου κάποια ερωτική σχέση από συμφέρον προκειμένου να επιβιώσω όπως κάνουν άλλοι. Όσα έχω, μου τα προσέφερε η δουλειά μου. Οι επιτυχίες, οι γνωριμίες, οι συνεργασίες, η εκτίμηση, η στήριξη και η βοήθεια που είχα στη ζωή μου προέκυψαν γιατί η δουλειά μου «μιλάει». Και έχει μεγαλύτερο στόμα από το δικό μου.”
“Έχω κάνει πολλές δουλειές στο παρελθόν. Από πωλητής, φωτογράφος μόδας, μοντέλο, διακοσμητής γάμων, ραδιοφωνικός παραγωγός, σκηνογράφος, ενδυματολόγος, συντάκτης σε περιοδικά… Έμαθα πολλά. Όμως δεν με αφορά κάτι από όλα αυτά τώρα. Δεν έχω απωθημένα.”
“Επίσης, μερικές φορές, με εκνευρίζει που δεν με καταλαβαίνει κανείς στο οικογενειακό μου περιβάλλον. Με στηρίζουν. Όμως δεν μπορώ να επικοινωνήσω με κανέναν. Υπάρχει πρόβλημα επικοινωνίας και κατανόησης. Με στεναχωρεί, όμως έμαθα να ζω με αυτό και δεν το αφήνω να επηρεάζει τις επιλογές μου.”
“Μερικές φορές νιώθω ότι δεν κολλάω πουθενά. Νιώθω σαν ένα μπάσταρδο κολάζ. Σαν να έσκισε κάποιος ένα κομμάτι από ένα πίνακα ζωγραφικής άλλης εποχής και να το κόλλησε σε πίνακα άλλης εποχής. Από την άλλη βρίσκω και μια γοητεία σε όλο αυτό. Μου αρέσει και λίγο το να μου βγαίνει η πίστη. Αν μου δείξεις δύο δρόμους και ο ένας είναι καθαρός και ο άλλος γεμάτος αγκάθια, θα διαλέξω τον δεύτερο. Γιατί οι γρατζουνιές και το αίμα θα μου θυμίζουν ότι είμαι ζωντανός ενώ με τα αγκάθια θα φτιάξω καπέλα.”
“Έχω πολλά όνειρα για το μέλλον. Αρχικά θέλω να εξελίξω την δουλειά μου. Όσο μεγαλώνω, έχω περισσότερες απαιτήσεις από εμένα. Ανεβαίνει ο πήχης. Νιώθω ότι κάποια στιγμή, δεν θα μου φτάνει απλά ένα έργο στον τοίχο. Σκέφτομαι πολλά…. Μερικές φορές, για να θίξεις κάτι που σε ενοχλεί, πρέπει πρώτα να γίνεις κομμάτι του. Έτσι θα πονέσει περισσότερο. Και ο πόνος είναι λύτρωση. Μελλοντικά, θα ήθελα να μπορώ να βοηθάω και νέους δημιουργούς. Η να δημιουργήσω μία δική μου σχολή. Έχω δυο τρεις πέντε δέκα πολύ δυνατές ιδέες στο μυαλό μου αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμα.”
“Χρωστάω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον κόσμο που με στηρίζει με κάθε δυνατό τρόπο. Είτε μέσω των social media είτε από κοντά. Είτε με μια καλή κουβέντα στο δρόμο, είτε με μία παρατήρηση, είτε αγοράζοντας κάποιο έργο μου. Υπάρχει και κόσμος που γνωρίζει το όνομά και την δουλειά μου αλλά δεν ξέρει καν πως είμαι εμφανισιακά. Μου έχει συμβεί τυχαία πολλές φορές. Και αυτό το βρίσκω συγκλονιστικό! Πλέον έχω δικό μου κοινό και αυτό μου δίνει δύναμη. Στους αγνώστους, στους ξένους, βρήκα παρηγοριά και αγάπη.”
“Αυτή την περίοδο ετοιμάζω πολλά πράγματα για τη νέα χρονιά. Επίσης, μόλις ξεκίνησα ένα μεταπτυχιακό (Fashion Brand Communication and Styling) και είμαι πολύ ενθουσιασμένος διότι θα με βοηθήσει στην επίτευξη μελλοντικών στόχων. Ολοκληρώνω και το βιβλίο με τα σκίτσα που κάνω τόσο καιρό, το οποίο στην ουσία θα είναι μια εικονογραφημένη ιστορία για ενήλικες. Έχω ξεκινήσει και νέα έργα, τα οποία θα παρουσιαστούν στο κοινό σε περίπου ένα χρόνο. Και γενικά συζητάω διάφορα και πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.”
