Η απονομή των Όσκαρ ανέκαθεν ξεπερνούσε τα όρια του κινηματογράφου, διαμορφώνοντας κοινωνικές και πολιτικές συζητήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Από το «Philadelphia», που έφερε στο προσκήνιο τα δικαιώματα της LGBTQ+ κοινότητας, μέχρι το «Schindler’s List», που άγγιξε την Ιστορία του Ολοκαυτώματος, οι νικητές των Όσκαρ δεν είναι απλώς ταινίες, αλλά στιγμές αλλαγής. Φέτος, μια τέτοια στιγμή μπορεί να έρθει από τη Βραζιλία, μέσα από την ερμηνεία της Fernanda Torres στο «I’m Still Here».
Η ταινία, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που βλέπει τον πολιτικό σύζυγό της να εξαφανίζεται κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας στη Βραζιλία το 1971 και αποφασίζει να αντισταθεί με τον δικό της τρόπο. Από την κυκλοφορία της το περασμένο φθινόπωρο, έχει γίνει κάτι πολύ περισσότερο από μια κινηματογραφική επιτυχία: έχει μετατραπεί σε καταλύτη για πολιτικές συζητήσεις, ενισχύοντας τις φωνές που ζητούν λογοδοσία για τα εγκλήματα της δικτατορίας και αναζωπυρώνοντας τη συζήτηση για τη δημοκρατία.
Η Torres και η πιθανότητα ιστορικής νίκης
Με περισσότερα από πέντε εκατομμύρια εισιτήρια, το «I’m Still Here» είναι ήδη η πιο επιτυχημένη βραζιλιάνικη ταινία των τελευταίων πέντε ετών. Παράλληλα, η ερμηνεία της Fernanda Torres ως Eunice Paiva έχει καθηλώσει το κοινό, κάνοντάς τη φαβορί για το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου. Εάν καταφέρει να κερδίσει, θα γίνει η πρώτη Βραζιλιάνα ηθοποιός που αποσπά ένα από τα μεγάλα βραβεία της Ακαδημίας.
Όμως, η νίκη της Torres θα μπορούσε να έχει συνέπειες που ξεπερνούν τον κινηματογραφικό κόσμο. Η προβολή της ταινίας και η απήχηση της ηθοποιού έχουν ήδη ενισχύσει τις φωνές που ζητούν από το Ανώτατο Δικαστήριο της Βραζιλίας να λογοδοτήσει ο πρώην πρόεδρος Jair Bolsonaro και να ληφθούν αυστηρότερα μέτρα ενάντια στη ριζοσπαστική δεξιά.
Μια ταινία με πολιτική δυναμική
Η ιστορία της Eunice Paiva – μιας γυναίκας που δεν δέχεται να σωπάσει όταν το κράτος αφαιρεί βίαια τον σύζυγό της από τη ζωή της – έχει αγγίξει βαθιά το κοινό, ιδιαίτερα τη νέα γενιά της Βραζιλίας. Για πολλούς, η στρατιωτική δικτατορία (1964-1985) ήταν ένα κεφάλαιο που υπήρχε μόνο στα βιβλία ιστορίας. Όμως, μέσα από την ταινία, το τραύμα της περιόδου αυτής γίνεται προσωπικό, καθώς οι θεατές βλέπουν την τραγωδία μιας οικογένειας να ξεδιπλώνεται μπροστά τους.
Η επιτυχία του «I’m Still Here» συμπίπτει με μια κρίσιμη στιγμή για τη Βραζιλία, καθώς το Ανώτατο Δικαστήριο ετοιμάζεται να εκδικάσει την υπόθεση του Bolsonaro και 33 στρατιωτικών ηγετών που κατηγορούνται ότι σχεδίασαν πραξικόπημα στις 8 Ιανουαρίου 2023, επιχειρώντας να ανατρέψουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Αν και η απόφαση του δικαστηρίου βασίζεται σε νομικά επιχειρήματα, η δημόσια αίσθηση που δημιουργεί η ταινία – και η πολιτική θέση της Torres – ενδέχεται να επηρεάσουν το κλίμα της χώρας και να γείρουν την πλάστιγγα υπέρ μιας πιο αυστηρής αντιμετώπισης της ακροδεξιάς.
Το «I’m Still Here» είναι υποψήφιο για 3 Όσκαρ, Καλύτερης Ταινίας, Διεθνούς Ταινίας και Α’ Γυναικείου Ρόλου ενώ η Torres, έχει ήδη αποσπάσει τη Χρυσή Σφαίρα.
