Το Crave είναι ένα απ’ τα κορυφαία ποιήματα και θεατρικά έργα του 20ου αιώνα. Είναι το προτελευταίο έργο που έγραψε η Sarah Kane, πριν από την αυτοκτονία της τον Φεβρουάριο του 1999. Έδινε μάχη με την κατάθλιψη. Στις 20 Φεβρουαρίου, έφτιαξε ένα βρόγχο με τα κορδόνια των παπουτσιών της και αυτοκτόνησε στο μπάνιο ενός νοσοκομείου στο Λονδίνο. Ήταν μόλις 28 χρονών. Αν και τόσο νέα, κατάφερε να αφήσει το στίγμα της ως δραματουργός στη θεατρική σκηνή και αναλύθηκε όσο καμία άλλη.
Στα έργα της μιλάει κυρίως για την αγάπη, το θάνατο, τον ψυχοσωματικό πόνο και τη σεξουαλική επιθυμία. Για την Sarah Kane το θέατρο είναι η πιο υπαρξιακή τέχνη αφού “δεν έχει μνήμη”.
Το ερωτικό ποίημα “Λαχταρώ”, που όλες θα θέλαμε να μας αφιερώσουν, γράφτηκε το 1998 και ανέβηκε στη σκηνή για πρώτη φορά εκείνη τη χρονιά. Είναι μια σύγχρονη “ωδή” στον έρωτα και ενέπνευσε και την Ξένια Τσιλοχρήστου που το συμπεριέλαβε στους μονολόγους του Home Edition Theater. Πρόκειται για μία σειρά από αποσπάσματα μονολόγων που ερμηνεύουν και βιντεοσκοπούν οι ηθοποιοί από το σπίτι τους
Η Ξένια συντόνισε την δράση, -σκηνοθετώντας, δίνοντας οδηγίες και κάνοντας το μοντάζ- από το δικό της σπίτι μέσα στην καραντίνα κι ενώ οι εξελίξεις για τον χώρο της Τέχνης δεν έμοιαζαν ευοίωνες.
“Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα με αγχώνει κάτι. Σίγουρα, όπως πολλοί κλάδοι επλήγησαν με τα μέτρα αυτά, έτσι και οι καλλιτέχνες είτε χάσαμε δουλειές είτε αναβλήθηκαν κάποιες από αυτές. Βλέπω πολλούς που είναι αγανακτισμένοι γιατί δεν υπάρχει η ανάλογη κρατική μέριμνα, κι αυτό είναι κάτι που σίγουρα μας έφερε και πιο κοντά. Ωστόσο πρέπει παραμένουμε αισιόδοξοι και να σκεφτόμαστε ότι όλα έγιναν για το κοινό καλό” λέει στο Marie Claire.
Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα του Home Edition Theater;
Τις πρώτες μέρες της καραντίνας είχα κάποια ongoing projects και γενικά ήμουν σε μία φάση τι ζούμε τώρα, πόσο θα κρατήσει, πως θα συνεχίσουμε… Γενικά επικές στιγμές! Όταν κατάλαβα ότι θα είμαστε για καιρό στο σπίτι, κατάλαβα και ότι δεν θέλω να πατήσω pause στη ζωή μου. Παράλληλα μου έστελναν και πολλοί φίλοι μου ηθοποιοί, που ένιωθαν το ίδιο, και κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα να κάνουμε κάτι δημιουργικό για εμάς αλλά και για τους υπόλοιπους που κάθονται στο σπίτι.
Γιατί επέλεξες για πρώτο κείμενο το Crave;
Το Crave είναι ένα από τα αγαπημένα μου θεατρικά έργα, αν όχι το αγαπημένο μου με ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτόν τον εκπληκτικό μονόλογο, που θεωρώ ότι στοιχειώνει όποιον τόλμησε να ερωτευτεί έστω και μία φορά στη ζωή του. Είναι ένα έντονα ποιητικό αφαιρετικό έργο, χωρίς κάποια συγκεκριμένη σκηνική και δραματουργική πλοκή, κάτι που ταίριαζε απόλυτα στο project μας. Έχει τη δομή ενός μεγάλου ποιήματος χωρισμένου σε 4 πομπούς λόγου, κάτι που χρησιμοποιήσαμε κι εμείς στον μονόλογο. Οι ηθοποιοί μοιράζονται. Ουσιαστικά τον μονόλογο σαν 5 διαφορετικοί πομποί λόγου. Η μοντέρνα «ατέλεια» των προσώπων μοιάζει να είναι συνειδητή από τη συγγραφέα όπως και από εμάς. 5 διαφορετικοί χαρακτήρες, άγνωστοι μεταξύ τους και σε διαφορετικά σπίτια. Πέρα όμως από το περιεχόμενό της «μορφής» του και ως προς το περιεχόμενο της «αφήγησης» του το Crave παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για τη φεμινιστική του κριτική. Φρικιαστικές σκηνές βιασμού επανέρχονται στο έργο σαν μια εμμονική επίθεση της Kane απέναντι στην πατριαρχική κοινωνία, χωρίς βέβαια καμία σκηνή σωματικής βίας. Πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι αυτό το έργο; Θα ήθελα πολύ να έχω καταφέρει από αυτό το βίντεο, από αυτόν τον μονόλογο, να μπει κανείς στη διαδικασία να διαβάσει και να μάθει όλο το έργο και την πορεία της Kane.
Στο πρώτο βίντεο της σειράς Home Edition Theater συμμετέχουν οι ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης) Χριστίνα Σωτηρίου, Στέλιος Παρρής Γιώργος Σύρμας, Τζωρτζίνα Κώνστα και Ιάσων Άλυ. Τα κορίτσια της παρέας μοιράστηκαν με το Marie Claire τις σκέψεις τους πάνω στο μονόλογο αυτό αλλά και το εγχείρημά τους.
Τζωρτζίνα Κώνστα
“‘Και να σ΄ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια’ λέει σε κάποιο σημείο ο ήρωας. Όλος ο μονόλογος είναι μία συγκλονιστική εκ βαθέων εξομολόγηση για έναν έρωτα δίχως τέλος και δίχως αρχή. Μια απεγνωσμένη αναζήτηση για να βρει λόγια ικανά να εκφράσουν τα όσα αισθάνεται. Και είναι σα να μη τα βρίσκει. Και σκάβει ακόμα πιο βαθιά ,να βρει πολύτιμες λέξεις για να της δώσει να καταλάβει έστω και λίγο αυτό που νιώθει. Σαν παραλήρημα. Όνειρο και άνεμος. Μία κατάθεση ψυχής που απογειώνεται με το καθηλωτικό του φινάλε. Από την πρώτη λέξη σε παίρνει από το χέρι , σε οδηγεί κι εσύ αφήνεσαι. Αυτό ένιωσα από την πρώτη φορά που το διάβασα πριν από μερικά χρόνια. Όσο το διαβάζω ,τόσο περισσότερο με συγκινεί και με μαγεύει.Μου κόβει την ανάσα και μου την επιστρέφει πιο δυνατή.
Με ανεξίτηλη την ανάμνηση από την performance που παρουσιάσαμε το 2016 με τον Φίλιππο Τσιτσόπουλο και την Αντιγόνη Γλυκοφρύδη στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, που μέρος της ήταν ο μονόλογος του Crave, ήρθε για μία ακόμη φορά να αγγίξει την ψυχή μου. Σε μία συνθήκη όμως τελείως διαφορετική. Αυτή του εγκλεισμού. Έχει τέτοια δύναμη το κείμενο, που με κάνει να ξεχνώ οτιδήποτε. Και τότε αρχίζω να εξομολογούμαι. Με παρασύρουν οι λέξεις, που αισθάνομαι ότι γεννιούνται εκείνη τη στιγμή. Αίφνης, λαχταρώ να αρπάξω απ’ το χέρι και όσους το ακούν για να οδηγηθούμε στη σκηνή ενός θεάτρου, εκεί όπου όλα είναι δυνατά.
Χριστίνα Σωτηρίου
“Ο συγκεκριμένος μονόλογος μου γεννά πολλά συναισθήματα διαβάζοντάς τον, αγάπη, πάθος, τρυφερότητα, μίσος, λύπη… Στο μυαλό μου δημιουργούνται πολλές ερμηνείες. Από την μία βλέπω ένα άτομο ερωτευμένο, που θέλει να ζήσει τον έρωτά του στο έπακρο. Από την άλλη, ένα άτομο ερωτευμένο σχεδόν εξαρτημένο από αυτόν τον έρωτα, κάτι που το οδηγεί σε αδιέξοδο, καθώς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτόν τον έρωτα και είναι διατεθειμένο να «θυσιαστεί» γι’ αυτόν. Ή μήπως είναι μια φαντασίωση; Ίσως η μοναξιά, η απομόνωση, το γεγονός ότι ποτέ δεν βρέθηκε στον δρόμο του κάποιος διατεθειμένος να μοιραστεί μαζί του συναισθήματα και εμπειρίες, τον οδήγησε στο να εκφράσει την ανάγκη και την επιθυμία να ζήσει έναν τέτοιον έντονο έρωτα στον ίδιο του τον εαυτό.
Αυτός είναι κι ο λόγος που τον καθιστά ιδιαίτερα γοητευτικό, οι πολλαπλές ερμηνείες του και η πληθώρα συναισθημάτων, που σου γεννά. Χάρηκα πάρα πολύ, όταν μου έγινε η πρόταση από την Ξένια να δημιουργήσουμε κάτι με αυτόν τον μονόλογο εν μέσω καραντίνας. Αν κι ο καθένας μας δούλεψε ατομικά, χωρίς να έρθουμε καθόλου σε επαφή μεταξύ μας, πιστεύω πως μας ένωσε μια κοινή ανάγκη κι επιθυμία: να αποδείξουμε πως η τέχνη «χωράει» και υπάρχει παντού. Να δώσουμε ένα μήνυμα ελπίδας ότι η τέχνη δεν μπορεί να εξαφανιστεί ακόμη κι όταν είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας κι όταν αγαπάς αυτό που κάνεις βρίσκεις τρόπους να το υπηρετήσεις. Αυτό, όμως, που θα ήθελα να τονίσω είναι ότι σε καμία περίπτωση η χρήση του κινητού μας κι η μοναχική δουλειά, δεν αντικαθιστά την μαγεία του να δουλεύεις ομαδικά στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στο χορό, στο τραγούδι και να μοιράζεσαι αυτήν την ομαδική δουλειά με το κοινό είτε άμεσα είτε έμμεσα. Εμείς απλά προσπαθήσαμε να διατηρήσουμε ζεστή, σε όλους μας, την ανάμνηση αυτής της μαγείας κι ελπίζω να τα καταφέραμε με αυτόν τον τρόπο. Τουλάχιστον, έτσι το βίωσα εγώ.”
“Στην αρχή σκεφτόμουν για 3 επεισόδια αλλά έβλεπα ότι ήταν πολλοί ηθοποιοί που ήθελαν να συμμετάσχουν, ειδικά μετά την πρεμιέρα του Crave, οπότε καταλήξαμε στα 5 και ίσως 6” μας λέει η Ξένια Τσιλοχρήστου λίγο μετά την κυκλοφορία του πρώτου επεισοδίου. “Στα επόμενα θα δούμε ένα απόσπασμα από τον μονόλογο του Michal από τον Πουπουλένιο του Martin Mc Donagh, αποσπάσματα από τον μονόλογο Jordan της Shirley Jones -εκπληκτικός μονόλογος-, από τον ρόλο της Σαβίνας στο «Με τα δόντια» καθώς και έναν μονόλογο έκπληξη όπου παίζει μόνο ένας ηθοποιός.”
Πόσο εύκολο είναι να συντονίσεις και να σκηνοθετήσεις τόσους ανθρώπους από μακριά;
Δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα, διότι όλοι είχανε την όρεξη και το χρόνο οπότε όλο αυτό το έκανε πιο εύκολο. Αυτό που αξίζει να τονίσουμε είναι ότι στο Home Edition Theater , για μένα αλλά και για τα παιδιά που συμμετέχουν, έχει αρκετό ενδιαφέρον ότι από τη μία πρέπει να υπηρετήσουν έναν ρόλο και να ακολουθήσουν κάποιες σκηνοθετικές οδηγίες και από την άλλη, δεδομένων των συνθηκών πρέπει να τις εντάξουν στην σκηνική τους ελευθερία αλλά και δραματουργία. Κάθε φορά που μου λένε, σου έστειλα ένα βίντεο τσέκαρέ το έχω τρομερή αγωνία να δω την προσέγγισή τους. Το στοίχημα για εμένα είναι να βγει ένα αποτέλεσμα τόσο ίδιο όσο και διαφορετικό, να έχει συνοχή αλλά ταυτόχρονα να είναι και διαφορετικό.
