Ο συνθέτης και ερμηνευτής Γιάννης Μαθές και ο στιχουργός Μάνος Σαγκρής παρουσιάζουν το τραγούδι τους, με τίτλο Στέλλα, εμπνευσμένο από το θέμα της σωματικής και ψυχολογικής κακοποίησης.
Ένα ζήτημα που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, μέσα από σωρεία καταγγελιών στους χώρους του αθλητισμού, του θεάτρου και της μουσικής, αποκαλύπτοντας ένα από τα σημαντικότερα φαινόμενα παθογένειας της σύγχρονης κοινωνίας, αυτό της κατάχρησης εξουσίας και του εκφοβισμού.
“Στέλλα δεν είναι μόνο μια μικρή φοβισμένη κοπέλα ή η γυναίκα που κακοποιείται. Είναι το αγόρι, το παιδί, η σύζυγος, η μητέρα, ο εργαζόμενος, ο «κατώτερος», ο αδύναμος, ο “διαφορετικός”, ο σκύλος, το γατί και το καμένο μας δεντράκι. Είναι η ψυχή μας στο μαχαίρι των «ισχυρών». Είμαστε εμείς. Η ζωή μας.
«Δεν κρατάμε πια μαχαίρι». Υπόσχεση και χρέος απέναντί της. Γιατί τώρα; Για να μην αργήσει, ούτε λεπτό παραπάνω, το δικαίωμα στο χαμόγελο και στη χαρά. Κανένας μόνος πια. Τώρα είμαστε όλοι μαζί.
Αφιερωμένο σ’ αυτούς που μίλησαν, αλλά και στους σιωπηλούς με τα εκκωφαντικά μάτια”.
Ο Γιάννης Μαθές για το τραγούδι:
«Φλεβάρης. Δεύτερη καραντίνα. Μουσικές και τραγούδια σε παύση. Γρατζουνάω λίγο το γιουκαλίλι και βρίσκω επιτέλους χρόνο να κοιτάξω κάποιους στίχους που μου είχε δώσει ο Μάνος τελευταία. Ανάμεσά τους βλέπω κι ένα καινούριο χαρτί που έγραφε: «Στέλλα δεν κρατάμε πια μαχαίρι» και συνεχίζω να διαβάζω «τα δικά μας τα τραγούδια με το χέρι στην οργή που δε βρήκε η φωνή σου μες στον κόσμο μια φωνή». Νόμιζα ότι κάποιος μου κάνει πλάκα, αφού την ίδια μέρα γέμιζε η ζωή μας από τις φωνές αυτών των γυναικών, των ηθοποιών, που αποκάλυπταν το μυστικό που ήταν σφιχτά δεμένο στα δόντια τους για τόσα χρόνια. Κακοποίηση, εργασιακός εκφοβισμός και κατάχρηση εξουσίας.
Με έκπληξη συνειδητοποίησα ότι ο Μάνος είχε γράψει για αυτό, τη στιγμή ακριβώς που έβγαιναν στο φως οι καταγγελίες, αφήνοντας τον στίχο δίπλα στο πιάνο μου, χωρίς να μου πει λέξη. Συγκίνηση για την καθαρή καλλιτεχνική του πρόθεση. Άρχισα να το γράφω με γεμάτα μάτια. Ζήτησα από καλούς φίλους μουσικούς να συμμετέχουν και είπαν αμέσως το ναι. Να παίξουμε μαζί αλλά από μακριά. Ο Σταύρος, ο Κώστας κι εγώ από την Αθήνα, ο Χρίστος από το Βερολίνο κι ο Βασίλης από την Κρήτη. Με ένα βιντεάκι ο καθένας από το σπίτι του. Ο covid θέλει αποστάσεις αλλά η τεχνολογία ενώνει. Από τις κάμερες και τα κινητά μας. Αναγκαστικά από μακρυά, αλλά πολύ πιο «μαζί» από ποτέ. Στην παρέα μπήκε κι ο Γεράσιμος, με όλο τον ήχο στα χέρια του.
Το χαρήκαμε τόσο. Αυθόρμητα, ζεστά και αληθινά. Όσο αληθινά και αυθόρμητα, ο θυμός και η έκπληξη απέναντι σε όλη αυτή την απερίγραπτη βία, μάς ενεργοποίησε την καρδιά και το μυαλό. Αυτή είναι η δική μας αγκαλιά στην ψυχή και στο σώμα της “Στέλλας” και της κάθε Στέλλας. Καλή ακρόαση»!
