Το τρίτο κορίτσι μιας οικογένειας, η Ελιάνα Χρυσικοπούλου, μαμά της Ισαβέλλας και της Βικτώριας, μίλησε στο Marie Claire για τη μητρότητα και όσα της έμαθε για τη δική της μαμά.
Η διαφορά ηλικίας που έχουν οι κόρες μου είναι αυτή που έχω εγώ με τη μεσαία αδερφή μου, την Τζωρτζίνα, δύο χρόνια, αλλά τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά όταν υπάρχουν τρία παιδιά και όχι δύο. Η μεγάλη αδερφή μας, η Χαρά, ήταν εκείνη που απολάμβανε τη λατρεία -αλλά και εμμονή, αν θες- των γονικών. Ετσι συμβαίνει πάντα με τα πρωτότοκα, σου αλλάζουν τη ζωή και την κοσμοθεωρία, ενώ στο δεύτερο είσαι πιο χαλαρή, πιο cool – ενδεχομένως και πιο ισορροπημένη ως μητέρα. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις τη μητρότητα, το συναίσθημα που νιώθεις τη στιγμή που γίνεσαι μαμά. Ανακαλύπτεις έναν ολόκληρο κόσμο συναισθημάτων που δεν ήξερες ότι μπορείς να νιώσεις.Είναι λες και ενώ βλέπεις μια παράσταση ξαφνικά σηκώνεται μια κουρτίνα και βλέπεις ότι έχει κι άλλο βάθος στη σκηνή. Προτού γίνεις μητέρα δεν ήξερες ότι μπορείς να αγαπήσεις τόσο, να συγκινηθείς τόσο, να πονέσεις τόσο από αγάπη, επειδή ακούς το κλάμα του μωρού σου. Δεν μπορείς να περιγράψεις αυτό το πρωτόγονο συναίσθημα με το οποίο έρχεσαι σε επαφή όταν γίνεσαι μαμά.
Δεν περίμενα να με αλλάξει, να με επηρεάσει τόσο πολύ η μητρότητα: ήρθε και με πάτησε. Δεν περίμενα ότι θα γίνει τόσο μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, δεν περίμενα ότι θα συνδεθώ τόσο με το ρόλο της μητέρας. Την ίδια στιγμή άλλαξα και ως κόρη. Γιατί η μητρότητα με έβαλε να ψαχτώ πάρα πολύ.Από την εγκυμοσύνη ακόμη διάβαζα πολλά βιβλία ψυχολογίας που με οδήγησαν να κάνω πολλές δύσκολες ερωτήσεις στη μητέρα μου.Ας πούμε, τη ρώτησα αν στην πραγματικότητα εγώ, το τρίτο παιδί μιας μαμάς που φρόντιζε όλο το νοικοκυριό και είχε ήδη άλλες δύο κόρες να νοιαστεί, ήμουν παρκαρισμένη στη θεία μου που έμενε μαζί μας. Βέβαια εγώ είμαι και το παιδί που στα 15 τηρ ώτησα αν είμαι υιοθετημένη επειδή δεν έμοιαζα με κανέναν από τους γονείς μου, όποτε δεν είμαι να με παίρνεις σοβαρά. Αλλά, χωρίς πλάκα, διαβάζοντας σε όλα τα βιβλία παιδοψυχολογίας πόσο σημαντικό είναι η μητέρα να είναι παρούσα τα πρώτα χρόνια στο μεγάλωμα των παιδιών, έβαζα με το νου μου ότι η δική μου ίσως να μην ήταν. Δεν θυμάμαι τη μαμά μου να κάθεται μαζί μου στο χαλί και να παίζουμε κούκλες, αλλά έπειτα σκέφτομαι πώς κι εγώ δεν έγινα «η μαμά του χαλιού», τυχαίο; Κάπως έτσι κούμπωσαν πολλά κομμάτια του παζλ. Καθώς σκάλιζα τις παιδικές μνήμες για να ξαναπλάσω στο μυαλό μου τη μητρική σχέση ως παιδί, θυμήθηκα ότι όντως η μαμά ήταν παρούσα, αλλά όχι στο χαλί με τις κούκλες. Ηταν στο κάθισμα του οδηγού και με πήγαινε σε κάποιο παιδικό πάρτυ στην άλλη άκρη της πόλης, όσο μακριά και αν ήταν. Πιστεύω ότι έγινα το είδος της μητέρας που ήταν εκείνη. Δεν απολαμβάνω να κάνω χειροτεχνίες με τα παιδιά μου ίσως επειδή δεν το βίωσα, ίσως επειδή δεν πιάνουν τα χέρια μου. Ομως με το που θα μπω στο σπίτι, όσο κουρασμένη κι αν είμαι, θα πάρω το ένα στο καρότσι και το άλλο με το ποδήλατο και θα πάμε κούνιες ή θα τα βάλω στο αυτοκίνητο και θα τρέξω στη Γλυφάδα γιατί άκουσα ότι έχει έναν ωραίο καινούριο παιδότοπο.
«Ελιανάκι, δεν περίμενα ότι θα γίνεις τόσο καλή μάνα», ακούω συχνά από τη μαμά μου, η οποία έχει εκπλαγεί ευχάριστα με μένα. Μοιραία, χωρίς να το θέλουμε, βαδίζουμε προς το πρότυπο που παίρνουμε από τη μαμά μας. Νομίζω ότι όλες οι σημερινές μαμάδες διαβάζουμε και ενημερωνόμαστε αρκετά έτσι ώστε να μπορέσουμε να κρατήσουμε όλα τα καλά στοιχεία από τις μαμάδες μας και να πετάξουμε τα λιγότερα ευχάριστα.
Είμαι από τις μαμάδες που πονάνε μέσα τους κάθε φορά που συνειδητοποιώ πως ένα στάδιο στη ζωή των παιδιών μου τελείωσε. Δεν μου αρέσει που μεγαλώνουν τόσο γρήγορα. Κλαίω κάθε φορά που το σκέφτομαι. Υπάρχει ένα βίντεο στο YouΤube γεμάτο με εικόνες από τη βρεφική και παιδική ηλικία για το τραγούδι της Nichole Nordeman που μου ραγίζει την καρδιά: Slow Down. Θα ήθελα τα κορίτσια να μείνουν «τα μωράκια μου» για όσο περισσότερο γίνεται.
