Μια ερημική παραλία, πολλή ζέστη, μια παράξενη οικογένεια– παρέα, ένα πλοίο που ποτέ δεν έρχεται, μια μέλισσα και ένας άντρας αλλεργικός στο τσίμπημά της συνθέτουν το σκηνικό της θεατρικής παράστασης «Μια μέλισσα τον Αύγουστο», η οποία ανεβαίνει – για λίγες ακόμη παραστάσεις- στη θερινή σκηνή του Θεάτρου Λαμπέτη.
Το έργο του Θοδωρή Αθερίδη, που είχε ανέβει ξανά πριν από 20 χρόνια και έγινε και ταινία, αυτό το καλοκαίρι μάς χαρίζει πολύ γέλιο σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη και με έναν θίασο γεμάτο φρέσκους και νέους ηθοποιούς.
Η Ελένη Βαΐτσου, η ηθοποιός που αγαπήσαμε από τους ρόλους της σε δραματικές σειρές, μίλησε στο Marie Claire τόσο για την παράσταση, στην οποία πρωταγωνιστεί ως η «απατημένη σύζυγός», για τις διαπροσωπικές σχέσεις – μεγάλο κομμάτι των οποίων πραγματεύεται το έργο- αλλά και για το πώς έχουν αλλάξει σήμερα τα πράγματα στην επικοινωνία γενικά.
Πριν προχωρήσουμε στην κουβέντα που είχαμε μαζί της, ας θυμηθούμε την πλοκή του έργου:
Ο Χάρης κι η παρέα του κάνουν διακοπές σε μια ειδυλλιακή απομονωμένη παραλία. Ξαφνικά τον τσιμπάει μια μέλισσα, η οποία του προκαλεί ένα έντονο πρήξιμο και φέρνει στην επιφάνεια τον «άλλο του εαυτό». Το λίγο πιο «γεματούτσικο» alter ego του Χάρη θα εγκατασταθεί ανάμεσα σ’ αυτόν, στην γυναίκα του και στην ερωμένη του, προκαλώντας ανελέητο πανικό σε όλους και ασταμάτητο γέλιο στο κοινό.
Μια μέλισσα τον Αύγουστο – 20 χρόνια μετά. Πώς νιώθετε για τη συμμετοχή σας σε αυτό το έργο;
Νιώθω πολύ όμορφα που είμαι μέρος αυτής της παράστασης, όχι μόνο επειδή είναι ένα έργο που έχει αφήσει το σημάδι του και μιλάνε ακόμη για την πρώτη θεατρική μεταφορά του από τον Θοδωρή Αθερίδη πριν από 20 χρόνια, αλλά και επειδή μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστώ με υπέροχους ανθρώπους που δεν γνώριζα μέχρι τώρα και το διασκεδάζω πολύ.
Γίναμε από πολύ νωρίς παρέα και περνάμε υπέροχα και πάνω στη σκηνή και εκτός αυτής. Τα περισσότερα σχόλια που δεχόμαστε μετά την παράσταση έχουν να κάνουν με το πόσο δεμένοι φαινόμαστε και πόσο καλή χημεία έχουμε μεταξύ μας και αυτό το βρίσκω υπέροχο, είναι πολύ σπάνιο να επιτευχθεί.
Γιατί να παρακολουθήσει κάποιος ξανά ένα έργο που έχει δει και βλέπει και μέσω της κινηματογραφικής του μεταφοράς στην οθόνη;
Αρχικά, ένα θεατρικό ανέβασμα διαφέρει κατά πολύ από μια ταινία. Κι όχι μόνο επειδή την ταινία την βλέπεις και στο σπίτι σου. Το θέατρο είναι μια ξεχωριστή εμπειρία από μόνο του. Η αίσθηση του να βλέπεις ζωντανά μπροστά σου την ιστορία να εξελίσσεται, η δυνατότητα να παρασυρθείς από το τι συμβαίνει στη σκηνή, το κοινό που σε επηρεάζει και είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι, συμμετέχει πάντα με τον τρόπο του και την ενέργεια του.
Επίσης, ένα έργο με άλλους ηθοποιούς είναι σαν ένα διαφορετικό έργο. Μπορεί να σου είναι οικεία η ιστορία, η υπόθεση αλλά μέχρι εκεί. Οπότε το να το έχεις δει ξανά δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Τι το διαφορετικό δίνει η σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη;
Δεν είχα δει το ανέβασμα του Θοδωρή Αθερίδη, για να μπορέσω να μιλήσω για τις σκηνοθετικές διαφορές. Σίγουρα, όμως, εφόσον μιλάμε για διαφορετικούς σκηνοθέτες και ένα πέρασμα 20 ετών, εντοπίζονται αρκετές.
Ο Νικορέστης βλέπει πάντα με μια φρέσκια ματιά τα κείμενα που αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει και τα μεταφέρει στο σήμερα με σεβασμό χωρίς να επεμβαίνει και να αλλοιώνει τα αρχικά. Νιώθω τυχερή που έχω συνεργαστεί αρκετές φορές μαζί του και του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Ό,τι κι αν αναλάβει το δουλεύει με αφοσίωση και αγάπη.
Μιλήστε μας για τον ρόλο σας. Βρίσκετε κοινά σημεία με αυτόν και πώς καταφέρατε να τον προσεγγίσετε;
Πάντοτε ψάχνω να βρω κοινά σημεία με τους ρόλους που αναλαμβάνω, αλλά ακόμη κι αν δεν έχω εμφανή, προσπαθώ να καταλάβω τις πράξεις τους και την ψυχοσύνθεση τους.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν δύσκολο μιας και ο Θοδωρής (Αθεριδης) στο κείμενο δίνει όλα τα στοιχεία που χρειάζονται για να προσεγγίσεις σωστά τον ρόλο, δεν υπάρχουν παρερμηνείες.
Ο πρωταγωνιστής παλεύει με τον εαυτό του, τους φόβους, τις σκέψεις, τα πρέπει και τα θέλω του. Υπάρχει τρόπος να συμφιλιωθούμε με το μέσα μας; Εσείς τον έχετε βρει;
Το να αναγνωρίσουμε και στη συνέχεια να αποδεχτούμε τον εαυτό μας είναι μια χρόνια και δύσκολη διαδικασία. Αρχικά, γιατί βρισκόμαστε σε μια διαρκή αλλαγή και εξέλιξη καθώς μεγαλώνουμε αλλά κι επειδή δεν είναι εύκολο πάντα να αντιληφθούμε τι πραγματικά μας συμβαίνει.
Ευτυχώς, στις μέρες μας δεν είναι ταμπού να παίρνουμε βοήθεια από κάποιον ειδικό προκειμένου να επεξεργαστούμε καλύτερα τις σκέψεις που μας βασανίζουν και να ανακαλύψουμε τα αίτια όλων όσων μας μπερδεύουν και μας εμποδίζουν να συμφιλιωθούμε με το μέσα μας. Εγώ θα έλεγα πως είμαι σε μια σωστή κατεύθυνση, αλλά έχω ακόμη δρόμο μπροστά μου.
Δεν ξέρω αν ποτέ παύουμε να αναρωτιόμαστε, αλλά είναι σημαντικό να μην αφήνουμε τις ανασφάλειες και τις τοξικές σκέψεις μας να έχουν τον πρώτο λόγο στη ζωή μας.
Το κεντρικό θέμα του έργου, πέρα από την αποδοχή του εαυτού μας, είναι και οι ανθρώπινες σχέσεις. Είναι τελικά τόσο δύσκολες όσο λένε; Κι αν ναι, γιατί;
Ναι, οι σχέσεις είναι δύσκολες για πολλούς και διάφορους λόγους. Υπάρχει φόβος και δυσπιστία σε οτιδήποτε νέο, είτε πρόκειται για ερωτική είτε για φιλική, είτε για επαγγελματική σχέση.
Είναι λογικό όταν έχουμε βιώσει κάποιου είδους προδοσία στο παρελθόν να είμαστε προσεκτικοί και να κρατάμε κάποια απόσταση ασφαλείας αλλά μπορεί να συμβαίνει κι επειδή στις μέρες μας οι σχέσεις είναι αρκετά επιφανειακές.
Σε πολλές περιπτώσεις δεν καταβάλουμε καμία απολύτως προσπάθεια να σώσουμε κάτι γιατί θεωρούμε πως θα βρούμε κάτι καλύτερο στην επόμενη γωνία.
Παρατηρώ πως δύσκολα αναλαμβάνουμε την ευθύνη όταν κάτι δεν πάει καλά, είναι πιο εύκολο να κατηγορήσουμε τους άλλους παρά να ψάξουμε μέσα μας να βρούμε που φταίμε εμείς οι ίδιοι. Ή μπορεί να μένουμε και να διατηρούμε μια σχέση που μας φθείρει γιατί βολευτήκαμε και επειδή φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι.
Θεωρώ πως δεν υπάρχουν σχέσεις χωρίς συγκρούσεις ή διαφωνίες και είναι λογικό εφόσον βιώνουμε και προσεγγίζουμε τα πράγματα διαφορετικά. Οι σχέσεις που κρατάνε στον χρόνο, φιλικές και ερωτικές δεν σημαίνει πως δεν έχουν προβλήματα. Αντέχουν γιατί οι άνθρωποι νοιάζονται ο ένας για τον άλλον και ψάχνουν να βρουν τρόπους να κάνουν τη σχέση να λειτουργήσει.
Μήπως οι υψηλές προσδοκίες και ο βομβαρδισμός εικόνων από τα social media κάνουν τα πράγματα πιο περίπλοκα;
Σίγουρα σε αρκετά μεγάλο βαθμό τα social media έχουν επηρεάσει τον τρόπο που βλέπουμε και επεξεργαζόμαστε τα πράγματα. Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν αλλάξει γιατί έχει αλλάξει ο τρόπος προσέγγισης, ο τρόπος επικοινωνίας, η προσπάθεια που καταβάλουμε για να γνωρίσουμε τον άλλο. Ξαφνικά ανοίχτηκαν μπροστά μας ανεξάντλητα περιθώρια επιλογής, ή τουλάχιστον φαινομενικά.
Πώς να αφιερωθείς σε έναν άνθρωπο όταν πρέπει να αποκλείσεις την πιθανότητα όλων των άλλων, θελκτικών, επιλογών; Πώς να δεσμευτείς ουσιαστικά, όταν ψάχνεις να βρεις, σκρολάροντας, την τελειότητα που τα social σε έχουν πείσει πως υπάρχει;
Είστε αρκετά ενεργή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι, άλλωστε, αναπόσπαστο κομμάτι της επικοινωνίας μας. Θα μπορούσατε να γυρίσετε στη ζωή πριν από αυτά; Ήταν, όπως λένε ορισμένοι, πιο αθώα τότε τα πράγματα;
Πιστεύω πως αν δεν είχα επιλέξει να κάνω την δουλειά αυτή, θα ήμουν πολύ λιγότερο έως και καθόλου ενεργή στα social media. Περισσότερο τα βλέπω ως εργαλείο δουλειάς και λιγότερο ως μέσο επικοινωνίας. Έχω την εντύπωση πως όσο πιο πολύ χρόνο αφιερώνουμε σε αυτά τόσο λιγότερο επικοινωνούμε πραγματικά με τους άλλους. Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να πάρουμε ένα τηλέφωνο ή να βρεθούμε από κοντά να πούμε τα νέα μας γιατί ενημερωνόμαστε από φωτογραφίες για τη ζωή των ανθρώπων που κάποτε ήταν φίλοι μας.
Θα μπορούσα πολύ εύκολα να ζήσω πάλι χωρίς αυτά. Έτυχε πρόσφατα να χαλάσει το κινητό μου και να μείνω χωρίς social για πολλές μέρες και όχι μόνο δεν μου έλειψε η χρήση τους, αλλά ένιωσα και μια παράξενη απελευθέρωση. Δεν ξέρω αν ήταν πιο αθώα τα πράγματα παλιότερα, αλλά σίγουρα δεν ήμασταν εξαρτημένοι από μια συσκευή και ζούσαμε για μας και όχι για να μας δουν οι άλλοι.
Αν ξεμένατε σε μια απομονωμένη παραλία, ποιοι θα θέλατε οπωσδήποτε να είναι μαζί σας;
Όσοι μπορούν να απολαύσουν τη σιωπή, όπως εγώ, και δεν κουβαλάνε μαζί τους ρακέτες και τάβλι.
Μια άκρως καλοκαιρινή παράσταση, αφού εξελίσσεται σε μια αμμουδιά σε ένα αποκομμένο νησί. Ποιο είναι το δικό σας ιδανικό καλοκαιρινό σκηνικό;
Οπουδήποτε δεν έχει κόσμο. Προτιμώ τις απομονωμένες παραλίες με δύσκολη πρόσβαση. Απόλυτη ηρεμία για να ακούς μόνο το κύμα και τα τζιτζίκια. Αλμυρίκια για σκιά όλη μέρα. Πολλά βιβλία. Ένα ταβερνάκι λίγο πιο πέρα.
Μια Μέλισσα τον Αύγουστο
Κείμενο: Θοδωρής Αθερίδης
Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης
Παίζουν:
- Ελένη Βαΐτσου
- Γιάννης Δρακόπουλος
- Θάνος Μπίρκος
- Νάνσυ Μπούκλη
- Σπύρος Σταμούλης
- Αναστασία Τσιλιμπίου
Ημέρες και Ώρες Παραστάσεων: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, 9:15 μ.μ.
Εισιτήρια: Εδώ.
Ταράτσα Λαμπέτη-Θερινή Σκηνή Γ. Λεμπέση
Λεωφόρος Αλεξάνδρας 106
