Μια Βρετανίδα, η Tizi Hodson, έζησε περίπου 48 χρόνια με την απορία γιατί η αίτηση για τη δουλειά των ονείρων της, ως κασκαντέρ σε νούμερα με μοτοσικλέτες, δεν είχε απαντηθεί ποτέ. Όπως διαπίστωσε τελικά, σύμφωνα με την ιστορία της που δημοσιεύτηκε στο BBC, όλα αυτά τα χρόνια η αίτησή της είχε κολλήσει στα συρτάρια ενός γραφείου στο ταχυδρομείο. Τα καλά νέα είναι ότι, παρά την «αναποδιά», κατάφερε να βρει μια άλλη δουλειά που της έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο.
Πώς ανακάλυψε όμως τι είχε συμβεί; Τελικά η επιστολή με την αίτησή της επιστράφηκε στην 70χρονη σήμερα γυναίκα σχεδόν μισό αιώνα αργότερα, με ένα χειρόγραφο στο πάνω μέρος όπου έγραφε: «Καθυστερημένη παράδοση από το Staines Post Office. Εντοπίστηκε πίσω από ένα συρτάρι».
Παραμένει, ωστόσο, ένα μυστήριο: «Το πώς βρήκαν τη διεύθυνσή μου, αφού από τότε έχω αλλάξει σπίτι περίπου 50 φορές, ακόμα και χώρες τέσσερις-πέντε φορές». Σε κάθε περίπτωση, «σημαίνει για εμένα πολλά αυτή η επιστροφή. Θυμάμαι πολύ καθαρά να κάθομαι στο διαμέρισμά μου στο Λονδίνο και να γράφω την επιστολή. Τσέκαρα καθημερινά το ταχυδρομείο μου αλλά δεν υπήρχε τίποτα και είχα απογοητευτεί πολύ, γιατί ήθελα πραγματικά να γίνω κασκαντέρ σε μοτοσικλέτα».
«Σημαίνει για εμένα πολλά αυτή η επιστροφή. Θυμάμαι πολύ καθαρά να κάθομαι στο διαμέρισμά μου στο Λονδίνο και να γράφω την επιστολή. Τσέκαρα καθημερινά το ταχυδρομείο μου αλλά δεν υπήρχε τίποτα και είχα απογοητευτεί πολύ, γιατί ήθελα πραγματικά να γίνω κασκαντέρ σε μοτοσικλέτα».
Τελικά μετακόμισε στην Αφρική, όπου δούλεψε ως χειρίστρια φιδιών και γητεύτρια αλόγων, έμαθε να πιλοτάρει αεροπλάνα και εργάστηκε ως ακροβάτισσα και εκπαιδεύτρια πιλότων. Όχι κι άσχημα.
Αν όμως εκείνη η επιστολή είχε βρει τελικά τον προορισμό της, ίσως η διαδρομή της ζωής της να ήταν διαφορετική: «Ήμουν προσεκτική ώστε να μη αποκαλύψω στην αίτηση ότι είμαι γυναίκα, διαφορετικά σκεφτόμουν ότι δεν είχα καμία ελπίδα να με καλέσουν σε συνέντευξη. Έφτασα σε σημείο να τους γράψω, βλακωδώς, ότι δεν με ένοιαζε πόσα κόκαλα θα έσπαγα γιατί ήταν κάτι που μού συνέβαινε συχνά και το είχα συνηθίσει. Μου φαίνεται απίστευτο το ότι μού επιστράφηκε αυτή η επιστολή μετά από τόσο καιρό. Αν μπορούσα να μιλήσω στον νεότερο εαυτό μου, θα της έλεγα να κάνει ό,τι τελικά έκανα και να πάει όπου πήγα. Έζησα υπέροχα, ακόμα και αν έσπασα μερικά κόκαλα».
