Τον θάνατό της έκανε γνωστό μέσα από το προφίλ του στο Facebook, ο συγγραφέας Αλέξης Σταμάτης.
Αντίο αγαπημένη μου θεία Κατερίνα. Στον ουρανό του τίποτα με τα ελάχιστα.
Posted by Alexis Stamatis C on Tuesday, January 21, 2020
Ποια ήταν η Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ
Το 1962 τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο Ποίησης της πόλης της Γενεύης (Prix Hensch). Το 1985 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Έχει δώσει διαλέξεις και διάβασε ποιήματά της σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ και Καναδά (Harvard, Cornell, Darmouth, N.Y.State, Princeton, Columbia κ.α.) Το 2000 τιμήθηκε με το βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη (Ακαδημία Αθηνών). Το 2014 βραβεύτηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου της.
Το πρόβλημα υγείας που την έστρεψε στην ποίηση
Τα κινητικά προβλήματα που αντιμετώπιζε από τη γέννησή της αποτέλεσαν βασικό κίνητρο για να στραφεί στην ποίηση η Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ.
«Γεννήθηκα με αναπηρία. Οι γιατροί είπαν ότι προήλθε από ένα μικρόβιο που άρπαξα στη γέννα. Όλη μου η αριστερή πλευρά είχε ατροφήσει, δημιουργώντας μου μυοσκελετικά προβλήματα. Ουσιαστικά, κούτσαινα από το αριστερό πόδι και το αριστερό μου χέρι ήταν αδύναμο. Γι’ αυτό γράφω πάντα χειρόγραφα. Λόγω της αναπηρίας μου δεν χρησιμοποιώ γραφομηχανή. Με αυτό το πρόβλημα γεννήθηκα, μεγάλωσα και πορεύτηκα σε όλη μου τη ζωή. Για μένα, ήταν κάτι φυσιολογικό, γιατί το είχα από την πρώτη μέρα της ζωής μου. Το είχα πάρει ως δεδομένο.
Οι γονείς μου με πήγαιναν συνέχεια στους γιατρούς. Τραγική ειρωνεία, πως έναν χρόνο αφότου γεννήθηκα ανακαλύφθηκε η πενικιλίνη και το μικρόβιο αυτό μπορούσε πια να σκοτωθεί με μια απλή ένεση. Στα 7 μου έκανα το πρώτο μου χειρουργείο στη Βιέννη, για να αντικαταστήσω μια άρθρωση που είχε “φαγωθεί”, και στα 10 το δεύτερο, στο Λονδίνο. Το πρόβλημα ήταν μόνιμο, το αριστερό μου πόδι ήταν κοντύτερο από το δεξί και κούτσαινα. Ευτυχώς, δεν αισθανόμουν πόνο και δεν είχα κάποιο άλλο σημαντικό θέμα κίνησης. Οι άλλοι, βέβαια, με κοιτούσαν μερικές φορές περίεργα και έλεγαν “Κουτσαίνει”. Αυτό κρατούσε πέντε λεπτά. Μετά, με έβλεπαν να κινούμαι, να παίζω σαν παιδί και δεν το ξανάλεγαν.
Νομίζω, υποσυνείδητα, αυτό το θέμα της υγείας μου με έκανε να στραφώ στην ποίηση. Γιατί δεν μπορούσα και να είμαι μονίμως σε κίνηση. Το χαρτί υπήρξε το δικό μου καταφύγιο. Κλεινόμουν στο σπίτι μου, στα Εξάρχεια, και έγραφα. Μεγαλώνοντας, έλεγα στους ανθρώπους πως “Όπως το συνήθισα εγώ, θα με συνηθίσετε κι εσείς. Απλά κουτσαίνω λίγο”. Και να ήθελα να το κρύψω από κάποια φίλη ή σύντροφο, δεν μπορούσα, αφού φαινόταν. Έζησα με αυτό το πρόβλημα μια ολόκληρη ζωή και, αν δεν μου το θυμίσεις, νομίζω πια ότι δεν υπάρχει. Ευτυχώς, είμαι από τις πολύ ελαφριές και αισιόδοξες περιπτώσεις αναπηρίας. Βέβαια, δεν έχω γνωρίσει κάποιον άλλο που να έχει αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο.
Στα ποιήματά μου γράφω συχνά για το σώμα και τη φύση. Είναι ένα θέμα που με απασχολεί βαθιά, γράφω ουσιαστικά για το πρόβλημά μου. Είναι παντού χυμένο, είναι το υλικό της ζωής μου. Σε όσους υπάρχουν εκεί έξω με παρόμοια προβλήματα αναπηρίας θα ήθελα να τους πω να μην ακούνε τι λέει ο κόσμος. Και εφόσον δεν πονούν, να το ξεχάσουν τελείως και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Και να κάνουν όσες περισσότερες κινήσεις μπορούν!», είχε πει η σπουδαία ποιήτρια σε συνέντευξή της στο People.
Πηγή: protothema.gr
