“Ατέλειωτη θλίψη. Εδώ και 65 χρόνια η φωνή και το βλέμμα της Ανιές Βαρντά ήταν ένα σινεμά ατέρμονης εφευρετικότητας. Η θέσης της αναντικατάσταση. Η Ανιές αγαπούσε τις εικόνες, τις λέξεις και τους ανθρώπους. Είναι μία από εκείνους τους ανθρώπους που η νιότη τους ποτέ δεν ξεθωριάζει”. Με αυτά τα λόγια αποχαιρετά στο twitter το Φεστιβάλ των Καννών την αγαπημένη σκηνοθέτιδα και φωτογράφο Ανιές Βαρντά.
Η οκογένεια της Ανιές Βαρντά ανακοίνωσε το θάνατό της σήμερα Παρασκευή 29 Μαρτίου 2019. Ήταν σχεδόν 90 χρονών στα χαρτιά, αλλά ούτε μία μέρα πάνω από 20 στην καρδιά. Δεν ήταν μια απλή σκηνοθέτιδα που έχασε η 7η τέχνη αυτή η θεοπάλαβη γριούλα που πήγε το 2017 να παραλάβει το τιμητικό της Όσκαρ με μία από τις πιο εντυπωσιακές κουπ που έχουμε δει σε χολιγουντιανή απονομή (και έχουμε δει πολλές και απονομές και κουπ). Ήταν ο αφρός στην κορυφή του κύματος της Nouvelle Vague, αυτού του αιώνια γοητευτικού γαλλικού σινεμά από τα 60ς, που, ας μη γελιόμαστε, ήταν γένους αρσενικού. Ευτυχώς για μας τις γυναίκες και για εμάς τους κινηματογραφόφιλους ανεξαρτήτως φύλου, σε αυτό το κύμα κολύμπησε και ξεχώρισε και η Βαρντά, γεννημένη στο Βέλγιο από πατέρα ελληνικής (μικρασιατικής) καταγωγής και Γαλλίδα μαμά.
Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και φωτογραφία στη Σχολή Καλών Τεχνών και φωτογραφίζοντας έφτασε στο σινεμά και την πρώτη της ταινία το La Pointe Courte, το 1954. Τέσσερα χρόνια μετά θα γνωρίσει τον άντρα της ζωής της, Ζακ Ντεμί και θα αποκτήσουν μαζί ένα γιο, τον γνωστό ηθοποιό Ματιέ Ντεμί (η ίδια είχε ήδη μία κόρη) και θα μείνουν μαζί ως το θάνατο του Ζακ το 1990. Δυναμική, αλλά και «θυμωμένη φεμινίστρια», όπως αυτοπροσδιοριζόταν, θα πρωτοστατήσει σε κοινωνικούς αγώνες και θα γίνει μία από τις γυναίκες που θα υπογράψει το Μανιφέστο 343, που πήρε το όνομά του από τον αριθμό των γυναικών που παραδέχτηκαν δημόσια το 1971 ότι είχαν κάνει κάτι παράνομο στη Γαλλία: έκτρωση.
Εμείς θα τη θυμόμαστε πάντα με το playmobil κούρεμά της, το χιούμορ της και το ανυπόταχτο πνεύμα της και θα μαζευόμαστε για να δούμε ξανά την Κλεό να παραπονιέται ότι όλοι την κακομαθαίνουν, αλλά κανείς δεν την αγαπά στην αριστουργηματική ταινία Cleo from 5 to 7, με πρωταγωνίστρια την Κορίν Μαρσάντ στο ρόλο μιας διάσημης και πολύ αγαπητής τραγουδίστριας που βλέπει τη ζωή της να αναποδογυρίζει όταν η υγεία της κλονίζεται ξαφνικά. «Φοβάμαι τα πάντα», παραδέχεται η Κλεό σε μια σκηνή της ταινίας. «Τα πουλιά, τις καταιγίδες, τα ασανσέρ, τις βελόνες», λίγο πριν συναντηθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τον μεγαλύτερο από όλους τους φόβους, το φόβο του θανάτου. Παρόλα αυτά η ταινία παραμένει αισιόδοξη, ένας αληθινός ύμνος στη ζωή.
