Οι ειδοποιήσεις από εφαρμογές επικοινωνίας, όπως το WhatsApp, στη μέση της νύχτας ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και οδήγησε μία γυναίκα και μητέρα δύο παιδιών στο να θέσει το κινητό της σε κατάσταση «Μην ενοχλείτε», πριν από τρία χρόνια και έκτοτε να αλλάξει τη ζωή της.
Η ίδια γράφει για την εμπειρία της στον Guardian:
«Το τηλέφωνό μου δονείται ενοχλώντας το μωρό μου, το οποίο μόλις έχει κοιμηθεί έπειτα από μια ώρα που προσπαθούσα να το ηρεμήσω, τις πρώτες πρωινές ώρες – μία ακόμη φορά που ξύπνησε μέσα στη νύχτα. Είναι ένα μήνυμα στο WhatsApp από μια φίλη μαμά. Ένα άλλο βουητό σηματοδοτεί ένα ακόμη μήνυμα. Και μετά άλλο ένα. Όλοι είναι ξύπνιοι. Όλοι – και κάθε μωρό – είναι άυπνο. Όλοι δακτυλογραφούν.
Το δικό μου μωρό, όμως, κλαίει καθώς γυρίζω στο κρεβάτι για να το ηρεμήσω, ανοίγοντας τα μηνύματά μου για να ενημερωθώ για τα κουτσομπολιά, τις ειδήσεις και τα σχόλια των φιλενάδων μου.
Μια μαμά ρωτάει για τη σωστή δοσολογία Calpol για ένα παιδί εννέα μηνών που βγάζει δόντια, ενώ μια άλλη θέλει να μάθει τι ώρα θα συναντηθούμε αύριο. Κάποια άλλη έχει προωθήσει ένα γλυκό video από το Instagram για τη μητρότητα και τη δύναμη των γυναικών, και η φίλη της έχει απαντήσει με ένα υποστηρικτικό: “Μπορούμε να το κάνουμε αυτό, μαμάδες!”. Αλλά εγώ δεν αισθάνομαι δυνατή και, αυτή τη στιγμή, πραγματικά δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Είναι 3.07 π.μ. Είμαι κουρασμένη, καταβεβλημένη και, χάρη στο εκτυφλωτικό μπλε φως του τηλεφώνου μου, νιώθω την αδρεναλίνη που καλπάζει στο σώμα μου, ξύπνια.
Αυτή τη στιγμή κάνω την αλλαγή. Σέρνω το δάχτυλό μου προς τα κάτω από την επάνω δεξιά γωνία του τηλεφώνου μου για να εμφανιστεί το κέντρο ελέγχου του και πατώντας, άγρια, το μικρό εικονίδιο με το μισοφέγγαρο που σταματάει τις ειδοποιήσεις αποδέχομαι το μήνυμα: “Η συσκευή θα τεθεί σε κατάσταση Μην ενοχλείτε”.
Αυτό συνέβη πριν από τρία χρόνια, και έχω ανειρέσει την απόφασή μου μόνο σε λίγες περιπτώσεις: όταν περιμένω απάντηση από γιατρούς, για παράδειγμα, ή όταν έχω κανονίσει εκ των προτέρων ένα τηλεφώνημα με μια επαφή.
Αντιθέτως, κατά κύριο λόγο, οι ειδοποιήσεις μου παραμένουν σταθερά και αποφασιστικά απενεργοποιημένες. Δεν θέλω να με ενοχλούν- ούτε, στην πραγματικότητα, θέλω το τηλέφωνό μου να απαιτεί τόση προσοχή από μένα όση απαιτούν το μικρό μου παιδί ή το νέο του αδελφάκι.
Σίγουρα, είναι πολύ δύσκολο να με βρει κάποιος αν θέλει κάτι – και δεν θα έπρεπε ποτέ, μα ποτέ να είμαι η περίπτωση έκτακτης ανάγκης κάποιου, προς μεγάλη απογοήτευση του συντρόφου μου – αλλά είμαι αφάνταστα πιο ήρεμη τώρα που δεν είμαι μονίμως διαθέσιμη.
Έπρεπε, βέβαια, να δουλέψω στην αυτοπειθαρχία μου, ώστε να μην περνάω όλη μου την ώρα ελέγχοντας το τηλέφωνό μου για να δω τι έχω χάσει. Αυτό είναι, αναμφισβήτητα, το δυσκολότερο κομμάτι – το δέλεαρ ενός πιθανού αδιάβαστου μηνύματος μπορεί να είναι βαθύ – αλλά παραμένω πεπεισμένη ότι το καθαρό κέρδος για την ευημερία μου, τον ύπνο μου και την εξέλιξή μου είναι θετικό. Το τηλέφωνό μου εξακολουθεί να αποτελεί σημαντικό μέρος της ζωής μου, αλλά δεν παρεμβαίνει πια σε αυτή όσο κάποτε.
Νομίζω – ελπίζω – ότι η αλλαγή αυτή με έκανε καλύτερη μητέρα. Πιο παρούσα.
Υπάρχουν, άλλωστε, λίγα πράγματα που ζητούν τόση προσοχή όσο τα νήπια και οι ομάδες WhatsApp. Αν έπρεπε να διαλέξω, θα προτιμούσα να δώσω αυτή την προσοχή στο τρίχρονο παιδί που προσπαθεί να σκαρφαλώσει στις κουρτίνες/να βάλει τον σκύλο στο πλυντήριο/να ταΐσει τον μικρό αδελφό του με ένα στικ κιμωλίας, παρά σε ένα τηλέφωνο που σφυρίζει και δονείται με ειδοποιήσεις που μεταμφιέζονται σε επείγουσες αλλά, στην πραγματικότητα, κάθε άλλο παρά επείγουσες είναι».
