Απολαυστικός, ανατρεπτικός, ικανός να διακρίνει πάντα την ουσία μέσα στην πληθωρική επικαιρότητα και να αναδεικνύει εκείνα που οι άλλοι δεν έχουν παρατηρήσει, ο Χρήστος Χωμενίδης είναι εκτός από μεγάλος συγγραφέας και συναρπαστικός συνομιλητής.
Η συζήτηση με την Γαλάτεια Λασκαράκη, διευθύντρια του Marie Claire και curator Utopia Fashion Matters στο Golden Hall, που εξερευνεί τη στενή σχέση μόδας και γυναικείας ενδυνάμωσης, πραγματοποιήθηκε δύο ημέρες πριν το lockdown και κινήθηκε από την Κοκό Σανέλ μέχρι την Σοσιαλδημοκρατία αλλά φυσικά και το νέο του βιβλίο, ένα prequel της Ιλιάδας με πολλά στοιχεία επινοημένα από τον ίδιο, με τίτλο «ο Βασιλιάς Της» και πρωταγωνιστές τον Μένελαο και την Ωραία Ελένη.
Ξεκινώντας, μας αποκάλυψε ότι η σχέση του με την υψηλή ραπτική είναι οικογενειακή, καθώς η γιαγιά του που είχε έρθει από τη Σμύρνη, «διατηρούσε μαζί με την αδελφή της οίκο μόδας το 1920, στην οδό Διδότου στην Αθήνα. Μάλιστα, έχουν σωθεί τα “επισκεπτήρια”, δηλαδή δημοσιευμένες διαφημίσεις, όπου αναφέρεται ότι «η κυρία Γληνού και η αδελφή της σας δέχονται για να σας ράψουνε σύμφωνα με τις επιταγές της τελευταίας Παρισινής μόδας.»
«Η Κoκό Σανέλ είναι ίνδαλμα της κόρης μου. Την γνώρισε μέσα από αυτές τις σειρές παιδικών βιβλίων με τις γυναίκες που άλλαξαν τον κόσμο, της άρεσε η μόδα, και έχει ακούσει και από εμένα την ιστορία της γιαγιάς μου».
Και ο ίδιος όμως έχει πάντα προσεγμένο στυλ: «Πολλές φορές βγαίνω από το σπίτι το πρωί με κοστούμι και γραβάτα χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Μου αρέσει και νιώθω και πιο άνετα».
Στυλ που ενισχύεται από την συνήθειά του να παραγγέλνει τα ρούχα του σε ράφτη:
«Ράβομαι, είναι κάτι που έχω μάθει από τον πατέρα μου. Να αποκαλύψω στους άνδρες θεατές μας ότι το να ράβεσαι είναι πιο φθηνό, γιατί ένα ρούχο που έχεις ράψει πάνω σου είναι κλασικό και διαρκεί περισσότερα χρόνια και επιπλέον η διαδικασία του να επισκέπτεσαι τον ράφτη και να κάνεις τις πρόβες και να βλέπεις το ρούχο να δημιουργείται, είναι καταπληκτικό, εμένα μου δίνει μεγάλη χαρά. Με στεναχωρεί που το επάγγελμα του ράφτη χάνεται γιατί δεν υπάρχει νέα γενιά να το συνεχίσει.»
Τι πιστεύει για τον φεμινισμό;
«Νομίζω ότι η μόνη επανάσταση η οποία πέτυχε στον 20ό αιώνα ήταν η φεμινιστική επανάσταση. Και βεβαίως θεωρώ ότι υπάρχουν πράγματα που θεωρούμε αυτονόητα αλλά εγώ πρόφτασα, έζησα την εποχή που δεν ήταν. Όταν ο πατέρας μου πέθανε το 1979 που εγώ ήμουν 13 και η μητέρα μου ήταν 40 δεν μπορούσε να έχει την επιμέλειά μου, έπρεπε να δημιουργηθεί ένα συμβούλιο συγγενών, να οριστεί ένας άντρας παρεπίτροπος που είχε το δικαίωμα να περνάει από το σπίτι μας και να ελέγχει πώς η μητέρα μου ξοδεύει τα χρήματα, πώς είναι το δωμάτιο μου, τι τρώμε, τα πάντα. Ξεχνάμε δηλαδή πως η μεγάλη μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου που έκανε τις γυναίκες αυτόνομες συνέβη μόλις το 1982.
Μιλώντας για τα σύγχρονα κινήματα ενδυνάμωσης και ισότητας όπως το #metoo, τη συμπερίληψη και τα role models στην δημόσια σφαίρα, είπε ότι «Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι παιδεία, ανοιχτή παιδεία, δημοκρατική, η οποία θα είναι η κοινή μας αφετηρία. Και ένα κοινωνικό δίχτυ από το οποίο να μην μπορεί κανείς να πέσει όσο κι αν έχει ατυχήσει στην ζωή του. Αυτό που μόλις σου περιέγραψα είναι η καλή, παλιά Σοσιαλιστική Δημοκρατία, της οποίας παραμένω ένθερμος οπαδός».
Μιλώντας για την «φενιμιστική» ματιά που διακρίνουμε στο νέο βιβλίο του, ο Βασιλιάς της», και το πώς σκιαγραφούνται ο Μενέλαος και η Ωραία Ελένη μακριά από στερεότυπα, μας εξηγεί πως αυτό οφείλεται στην προσωπική του ρομαντική φιλοσοφία:
«Πίστεψα από μικρό παιδάκι ότι τα κορίτσια είναι επιταγές ευτυχίας. Ότι αν υπάρχει στην επίγεια ζωή ένας θησαυρός εν κινήσει αυτός είναι το κορίτσι που κοιτάς στα μάτια.»
«Η λέξη σύζυγος δεν μου αρέσει καθόλου. Σημαίνει ότι είμαστε κάτω από τον ίδιο ζυγό, λες και είμαστε βόδια που οργώνουμε το χωράφι. Προτιμώ την ομηρική λέξη “σύνευνος” που σημαίνει εκείνος με τον οποίο μοιράζεσαι το ίδιο κρεβάτι. Προτιμώ από τον ζυγό, το κρεβάτι.
Δεν χρειάστηκε να κάνει περαιτέρω έρευνα για το μυθιστόρημα, σχετική με την αφήγηση της γνωστής μας από τις αρχαίες τραγωδίες αλλά και τα Ομηρικά έπη υπόθεση, γιατί είναι πηγές στις οποίες ανατρέχει συνεχώς ούτως ή άλλως και τις έχει διαβάσει ξανά και ξανά. Η Οδύσσεια και η Ιλιάδα βρίσκονται πάντα σε απόσταση αναπνοής, στο προσκέφαλό του. Πράγμα που μας συστήνει να κάνουμε κι εμείς.
«Συνιστώ στον καθένα να έχει τα ομηρικά έπη στο κομοδίνο του. Η μετάφραση του Μαρωνίτη είναι ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει, αλλά και οι παλιές μεταφράσεις του Πάλλη και του Εφταλιώτη που έχουν κάτι από δημοτικό τραγούδι».
Και τέλος, ζητήσαμε να ορίσει την δική του Ουτοπία, μια που βρισκόμαστε στο Utopia: «Να τελειώσει όλο αυτό και να ζούμε πάλι σαν άνθρωποι»! είπε κλείνοντας αισιόδοξα.
Δείτε ολόκληρο το Talk με τον Χρήστο Χωμενίδη στο βίντεο.
Δες όλόκληρη τη συνέντευξη:
