Η ομάδα Ελλήνων ακροβατών και χορευτών «κι όμΩς κινείται» επέστρεψε φέτος στο Θέατρο Ροές και παρουσιάζει κάθε Σάββατο και Κυριακή, και για 10 μόνο παραστάσεις, τη νέα της παραγωγή με τίτλο «Όνειρο». Μια παράσταση αφιερωμένη στο «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» του Σαίξπηρ.
Το έργο αποτελεί μια ωδή στο παιχνίδι, την ελαφρότητα, την ψευδαίσθηση. Μια χαρμόσυνη κωμωδία,όπου όλα μπορούν να συμβούν και να ανατραπούν ανώδυνα, χωρίς συνέπειες, χωρίς φθορά. Τόσο εύκολα, όσο σε ένα παιχνίδι: απλά, σταματάς να το παίζεις.
Η δημοφιλής ομάδα, που μετρά ήδη 20 χρόνια ζωής, έχει ανεβάσει στη μέχρι τώρα πορεία της πολλές και ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Αξίζει να αναφέρουμε πως την περασμένη χρονιά καταπιάστηκε μέχρι και με την αρχαία τραγωδία, ανεβάζοντας τις Βάκχες του Ευριπίδη.
Η Χριστίνα Σουγιουλτζή, χορογράφος, χορεύτρια και ιδρύτρια της ομάδας ακροβατών και χορευτών, μιλά στο Marie Claire, τόσο για τη νέα τους δουλειά όσο και για τα σχέδιά τους για το μέλλον.
Όνειρο: Μια παράσταση βασισμένη και αφιερωμένη στο Όνειρο Θερινής Νυκτός του Σαίξπηρ. Τι σας ενέπνευσε να την ανεβάσετε φέτος; Τι ήταν αυτό το κάτι που σας έκανε να επιλέξετε το συγκεκριμένο έργο;
Είναι καιρό τώρα στο πρόγραμμα. Από την εποχή του ιού. Πρόκειται για ένα παιγνιδιάρικο παραμύθι, μια καταπληκτική μυθοπλασία προορισμένη να παρουσιαστεί σε μία γαμήλια γιορτή αυλικών, την εποχή της πανούκλας.
Ένα φωτεινό γιορτινό παιγνιδιάρικο παραμύθι, μαγικών επιλύσεων, σε μια εποχή όπου το θέατρο δε μπορούσε να συμβεί (στην Αγγλία της εποχής του Ονείρου, η πανούκλα θερίζει, το θέατρο έχει απαγορευτεί). Μέσα σε αυτό το σκοτάδι γεννιέται αυτό το παιγνιδιάρικο, αντιφατικό και ίσως διφορούμενο έργο, το αποθεωμένο, το διαλεγμένο όσο λίγα. Μου φαίνεται μαγικό.
Ποιο είναι το πιο δυνατό μήνυμα που περνά στο κοινό κατά τη γνώμη σας;
Η μαγική διάσταση της πραγματικότητας. Δεν είναι όλα ορατά και εξηγήσιμα, υπάρχουν πράγματα κρυφά και παντοδύναμα.
Πώς προσεγγίζετε ένα τόσο κλασικό έργο μέσα από τον χορό;
Η αφετηρία μας είναι η χορευτική του απόδοση. Το έργο A Midsummer Night’s Dream (Όνειρο Θερινής Νυκτός) είναι ένα μπαλέτο δύο πράξεων βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.
Η διασημότερη παραγωγή είναι σε χορογραφία George Balanchine (Τζορτζ Μπαλανσίν) και σε μουσική Felix Mendelssohn (Φέλιξ Μέντελσον).
Παρουσιάστηκε σε πρεμιέρα από το New York City Ballet στις 17 Ιανουαρίου 1962. Έκτοτε έχει επανέλθει επανειλημμένα από σημαντικούς χορογράφους.
Παιχνίδι, ψευδαίσθηση, κωμωδία: Θεωρείτε πως αυτά τα στοιχεία λείπουν από την κοινωνία μας σήμερα;
Βιώνουμε μια τρομερή αντίφαση. Από τη μία παίρνουμε τους εαυτούς μας πολύ στα σοβαρά. Ασχολούμαστε όλη την ώρα με τις έννοιες της επιτυχίας και της προόδου. Έννοιες που σχετίζονται με μία γραμμική άποψη του χρόνου. Μιας χρονικής γραμμής που προχωράει προς τα εμπρός.
Από την άλλη, αν αντιληφθούμε το χρόνο της ζωής με αυτόν τον τρόπο, αναπόφευκτα είναι σαν να τρέχουμε προς τη φθορά. Άγχος , κατάθλιψη και τρόμος. Το φωνάζουν όλοι: ότι το μοναδικό πράγμα που έχουμε, στα σίγουρα, είναι το παρόν.
Κι όμως θυσιάζεται αβίαστα, στο χρυσό και παγωμένο βωμό του μέλλοντος. Το παιχνίδι, η ψευδαίσθηση φτάνουν να θεωρηθούν χάσιμο χρόνου. Ανήκουν σε μια περιοχή που επιτρέπεται μόνο στα παιδιά, τους αργόσχολους ή τους ασθενείς.
Είναι ο αυθορμητισμός και το χιούμορ απαραίτητα για να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες;
Ναι πιστεύω, ο αυτοσχεδιασμός γενικά. Ωραίο το πρόγραμμα και τα πλάνα και φυσικά χρήσιμα, αλλά η ζωή απρόβλεπτη και πολλές φορές φορές, ίσως τις περισσότερες, απρόβλεπτα βίαιη. Πώς να προχωρήσεις υγιής ή σχετικά υγιής χωρίς χιούμορ; Ποιος άλλος τρόπος υπάρχει να κατέβει λίγο το “ εγώ”. Να ξορκιστεί το δράμα. Να ξεπλυθεί ο κόπος και η κούραση.
Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τη ζωή με ένα παιχνίδι; Υπάρχει περίπτωση, θαρρείτε, οι πράξεις μας να γλιτώσουν τις συνέπειες ή κάποτε να ανατραπούν τα πάντα δίχως επιπτώσεις;
Τις συνέπειες των πράξεων μας διαχειριζόμαστε. Σίγουρα. Με βοηθάει όμως καμιά φορά να σκέφτομαι «τι θα συνέβαινε αν…». Αν ήταν οι πράξεις ελεύθερες από επιπτώσεις, από επιδιώξεις. Αν ο φόβος δεν ήταν ο βασικός οδηγός της συμπεριφοράς και ο βασικός λόγος της συνύπαρξης. Πού είναι η ισορροπία μεταξύ “πρέπει” και “θέλω”. Υπάρχει “θέλω”; Αν ναι, πώς διαμορφώνεται; Πρέπει να υπάρχει “θέλω”; Τι είναι η φυσική παρόρμηση; Πόσο επιτρέπεται; Πόσο πρέπει να επιτρέπεται; Ποιος τελικά ορίζει τα πρέπει;
Ομάδα «Κι όμως κινείται»: 20 χρόνια πορείας – Ποιο είναι το μυστικό σας;
Εμείς νομίζουμε ότι διαλυόμαστε συνέχεια. Ούτε υπήρξε, ούτε υπάρχει μακριά ματιά στο μέλλον. Να συμβεί το παρόν μόνο. Να πάει καλά το όνειρο. Να πάνε όλα καλά με το θέατρο. Να είναι καλά οι άνθρωποι. Να βρίσκουν λόγο να ‘ναι μαζί.
Με ποια κριτήρια επιλέγετε τα έργα με τα οποία καταπιάνεστε;
Τυχαία, έρχονται οι αφορμές, από προηγούμενα έργα. Από ελλείψεις, αναφορές, πρόσωπα.
Ο χορός, πιστεύετε, εξαγνίζει; Ποια η σημασία του για εσάς;
Ο χορός είναι μια απόλυτη κατάσταση. Έναν τρόπο κίνησης ψάχνουμε στις παραστάσεις και ένα τρόπο συνύπαρξης που να είναι αφηγηματικός. Η χορευτική γλώσσα είναι πολύ προσωπικό θέμα. Ο κάθε χορευτής έχει τον τρόπο του, το πεδίο του. Δεν έχει για μένα πολύ νόημα η ομοιομορφία και η φόρμα του χορευτικού συνόλου. Μ’ αρέσουν οι μεγάλες ομάδες, αλλά με την ελευθερία της προσωπικής ιδιαιτερότητας.
Πρόσφατα, καταπιαστήκατε και με την αρχαία τραγωδία. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία και τι σχεδιάζετε για το μέλλον;
Ακόμα την κρατάω ανοιχτή την παράσταση των Βακχών. Δε θεωρώ ότι έχει κλείσει τον κύκλο της. Πρόκειται να ανεβάσουμε τους Βατράχους. Το Μάιο του 2024.
Πληροφορίες παράστασης:
Ερμηνεύουν:
Γιαγκούσης Αλέξανδρος, Δαμοπουλος Νώντας, Λινάρδου Αντιγόνη, Μπαρούς Αγλαΐα, Παζιργιαννίδη Δανάη, Παππά Ιλεάννα, Σολδάτος Πάνος, Σουγιουλτζή Χριστίνα, Σταθούλη Ξένια, Τόκα Χριστιάννα, Χαμηλοθώρη Λία.
Συντελεστές:
- Χορογραφία – σκηνοθεσία; κι όμΩς κινείται
- Μουσική Κλέωνας; Αντωνίου
- Σκηνικά: κι όμΩς κινείται
- Κοστούμια: Μουζάκη Φανή
- Φωτισμοί: Αθανασοπούλου Μαρία
- Αφίσα: Αλτάνη Μυρτώ
- Φωτογραφίες: Αρναούτογλου Μάρθα
Ημερές και ώρες παραστάσεων
Σάββατο και Κυριακή, 21:00 (και για 10 μόνο παραστάσεις)
Διάρκεια: 70 λεπτά
Εισιτήρια βρείτε εδώ.
Θέατρο Ροες,
Ιακχου 16, Γκάζι
