Ο γνωστός Αμερικανός σκιτσογράφος μεγάλων περιοδικών, Chris Ware* εμπνέεται από μια κουβέντα της 15χρονης κόρης του και αποφασίζει να δει μια άλλη πτυχή της πανδημίας, δίνοντας έμφαση στους άτυπους φύλακες του πλανήτη, τους εργαζόμενους στην υγειονομική περίθαλψη κάθε χώρας.
Μήπως ήρθε η στιγμή να εξαλλείψουμε ό,τι υπολείμματα εγωισμού υπάρχουν στις σκέψεις μας και να σκεφτούμε πως η κοινωνική αυτο – απομονωση δεν είναι ό,τι χειρότερο μάς έχει συμβεί;
“Πρόσφατα ζήτησα από τη 15χρονη κόρη μου να μου προτείνει τι θέμα θα μπορούσε να έχει το κόμικ που θα κάνω για το περιοδικό – όχι ότι δεν είχα έμπνευση, αλλά επειδή τα περισσότερα παιδιά της νέας γενιάς δίνουν μεγάλη προσοχή στον κοσμό. Έτσι, για να δημιουργήσω το εξώφυλλο αυτού του τεύχους, ρώτησα τη γνώμη της.”
“Σκέψου απλά, ότι οι περισσότεροι γιατροί έχουν τη δική τους οικογένεια”, μού είπε.
“Καλή ιδέα. Σκέφτηκα, ότι οι γονείς μιας φίλης της είναι και οι δύο γιατροί. Αυτή η φίλη, μού ανέφερε ότι η μαμά της είχε σταματήσει προσωρινά να δουλεύει, εν αναμονή των αποτελεσμάτων του τεστ του Covid-19.”
“Η τελευταία δουλειά που έκανα πριν γίνω σκιτσογράφος, ήταν η παράδοση αίματος στα νοσοκομεία, στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Αυτή η δουλειά με έκανε να βρεθώ σε τοπικές αίθουσες έκτακτης ανάγκης, όπου γνώρισα κουρασμένους, αλλά και αποφασισμένους ιατρούς εργαστηρίων και νοσηλευτές. Αφού υπέγραφαν την απαιτούμενη γραφειοκρατία για να παραλάβουν τους τόνους αίματος που κουβαλούσα, συνέχίζαμε κάνοντας ολιγόλεπτες συζητήσεις για τις ταινίες που θα μπορούσαν να δουν ή μου μιλούσαν για τις οικογένειές τους. Αμέσως μετά πήγαινα σπίτι, αμήχανος από τη φιλοδοξία μου να γίνω καλλιτέχνης, αλλά ευγνώμων που τουλάχιστον θα μπορούσα να κοιμάμαι ήσυχα, έχοντας αυτούς σαν προστάτες.”
“Ενώ μερικοί από εμάς προβληματιζόμαστε για το ποια shows στο Netflix θα παρακολουθήσουμε, μια πληθώρα άρθρων, δοκίμιων και συνεντεύξεων περιγράφουν πώς αντιμετωπίζει το ιατρικό προσωπικό τις προσεχείς κρίσιμες εβδομάδες. Τα νοσοκομεία είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα μπορούν να υποστηρίξουν όλους τους ασθενείς. Οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι ράβουν μάσκες για να καλύψουν την έλλειψη προστατευτικού εξοπλισμού. Οι γιατροί απομονώνονται από τα σπίτια τους για να μην μολύνουν τις οικογένειές τους. Αυτά φαίνονται σαν λεπτομέρειες σε ένα κακό σενάριο ταινιών. Όμως, σε τι είδους εφιάλτη έχουμε ξυπνήσει; ”
*Η συγκεκριμένη ιστορία του Chris Ware είναι εμπνευσμένη από το cover του για το περιοδικό New Yorker.
