“Καθόλου ηρωίδα δεν ήμουν, ζούσα τη ζωή μου. Απλώς κάποιες καθημερινές πράξεις τότε μοιάζουν ηρωικές σήμερα: να γράψεις ένα σύνθημα στον τοίχο, να φτύσεις έναν ναζί. Η Αντίσταση ήταν παιχνίδι για τα παιδιά που μεγάλωναν στην Κατοχή”, είχε πει η σπουδαία Άλκη Ζέη σε μια συνέντευξη στο Marie Claire πριν από μία διετία, σχολιάζοντας το γεγονός ότι τα παιδιά του σχολείου που μάθαιναν για τη ζωή της μέσα από το βιβλίο της, Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο, την έβλεπαν σαν μια ηρωίδα της Αντίστασης.
Η κυρία Άλκη Ζέη, η γιαγιά όλων μας, η γυναίκα που μάς έκανε να αγαπήσουμε ένα καπλάνι σε μια βιτρίνα, να βολτάρουμε με τον πιτσιρικά Πέτρο και να κλάψουμε για την Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα, δεν είναι πια ανάμεσά μας.
Γεννημένη στην Αθήνα, με καταγωγή από την Κρήτη και τη Σάμο, λάτρεψε το δεύτερο νησί εξαιτίας του Σαμιώτη παππού της πλάι στον οποίο πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και Σενάριο στο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας. Παντρεύτηκε τον θεατρικό συγγραφέα και σκηνοθέτη Γιώργο Σεβαστίκογλου (1913 – 1991) και μαζί του απέκτησε την Ειρήνη και τον Πέτρο.
Η οικογένεια έζησε από το 1954 έως το 1964 σαν πολιτικοί πρόσφυγες στη Σοβιετική Ένωση, αλλά και στη Γαλλία, εξαιτίας της Χούντας, από το 1967 έως και την πτώση της. Πρώτο της μυθιστόρημα είναι Το καπλάνι της βιτρίνας (1963). Σταθμός στη συγγραφική της πορεία το πρώτο της βιβλίο για μεγάλους, Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα (1987), αλλά και το Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο (2013).
Το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου της.
Το 2017 κυκλοφόρησε στις αίθουσες η ταινία της Μαργαρίτας Μαντά, Ο Μεγάλος Περίπατος της Άλκης, στην οποία η ίδια η κυρία Άλκη μιλά για τη ζωή της. Περισσότερα για τη ζωή της εδώ.
Με αφορμή το βιβλίο της, Πόσο ακόμη θα ζήσεις γιαγιά;, ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα αγάπης προς τα εγγόνια της με έναν τίτλο που χώρεσε όλο το κοφτερό της χιούμορ, η σπουδαία συγγραφέας έδωσε μία συνέντευξη στο Marie Claire περίπου δύο χρόνια πριν.
Η κυρία Άλκη ήταν μία σπάνια ψυχή, ένα υπέροχο, αγέραστο μυαλό, σοφή σαν κουκουβάγια και χαρούμενη σαν κοριτσάκι κι όσοι είχαμε την τύχη να τη συναντήσουμε, γίναμε καλύτεροι άνθρωποι, πιο πλούσιοι και θα κρατήσουμε την ανάμνησή της σαν θησαυρό.
