Συνάντησα την Little Miss Grumpy πολύ πρόσφατα σε μία εκδήλωση-έκπληξη που είχε σαν αποτέλεσμα να αποκτήσω ένα συλλεκτικό σημειωματάριο Moleskine με το σκίτσο μου στην πρώτη σελίδα. Εντυπωσιάστηκα από τις γλυκές γραμμές που τράβηξαν τα μολύβια της και την ταχύτητα που τα χρώματα ήρθαν να συμπληρώσουν αυτό που γεννήθηκε στο μυαλό της από την εικόνα μου μέσα σε μία στιγμή αν και, όπως θα μου έλεγε αργότερα η ίδια, της αρέσει να μαθαίνει πράγματα για τους ανθρώπους που ζωγραφίζει και να προσθέτει λεπτομέρειες στα ανθρωπάκια της.
Η Little Miss Grumpy δηλαδή η Μαρία Παγκάλου, είναι ηθοποιός (απόφοιτος της σχολής θεάτρου Δήλος), που έβαλε για λίγο στην άκρη την υποκριτική για να επιβιώσει, αφού τα σκιτσάκια που την τραβούν από το μανίκι είναι τόσο δημοφιλή που δεν σταματά να δέχεται παραγγελίες. Αυτοδίδακτη στη ζωγραφική, υπογράφει ήδη πέντε παιδικά βιβλία (Ο Διαφορετικός Μισομπουκίτσας, Ταξίδεψε μαζί μου, Μέλι με Μέλλει, Ώς την Άκρη του Νερού και Εγωτοτροπίες), ως εικονογράφος, μαζί με τον καλό της φίλο Μιχάλη Βαλάσογλου.
Που μεγάλωσες και με τι (καλλιτεχνικά) ερεθίσματα; Μπορείς να βρεις ίχνη από τη δουλειά σου σήμερα ως Little Miss Grumpy στην παιδική σου ηλικία;
Μεγάλωσα στην αυλή της γιαγιάς μου της Πιπίνας, μέσα στη φύση και στον καθαρό αέρα. Επινοούσα συνεχώς παιχνίδια με ό, τι είχα μπροστά μου, ζωγράφιζα με τις ώρες, τάιζα τα ζώα. Ανέκαθεν παρατηρούσα τα πάντα γύρω μου και αντλούσα έμπνευση από το καθετί. Στο σχολείο, όταν κοιτούσα τη δασκάλα να παραδίδει μάθημα, το μυαλό μου ταξίδευε, οπότε ζωγράφιζα στα βιβλία για να μπορέσω να συγκεντρωθώ και να ακούσω. Οι συμμαθητές μου μού ζήταγαν να ζωγραφίσω και στα δικά τους βιβλία και το ίδιο συνέβαινε αργότερα στη σχολή. Κάτι παρόμοιο κάνω σήμερα και στη δουλειά μου, με ελαφρώς διαφορετικούς όρους.
Τι σχέση έχεις με τις καμπύλες; Αν σου έλεγα να μου ζωγραφίσεις έναν χαρούμενο άνθρωπο, τι χρώματα θα διάλεγες; Κι έναν γκρινιάρη;
Ξέρεις, όταν μιλάμε στο τηλέφωνο και μουτζουρώνουμε ταυτόχρονα σ’ ένα χαρτί; Ε, όταν νιώθω καλά σχεδιάζω ανάλαφρες καμπύλες, όταν έχω τα νεύρα μου σχεδιάζω αυστηρά τρίγωνα. Ο κύκλος είναι «γλυκό» σχήμα, αρκεί να γίνεται με το χέρι και όχι με τον διαβήτη. Δεν μου αρέσουν τα τέλεια σχήματα, τα τέλεια γενικά. Με ευχαριστεί η ανθρώπινη στραβή γραμμή, το ανθρώπινο στο σχέδιο. Δεν θα βρεις ποτέ καλοσχηματισμένο κεφάλι στους ανθρώπους που φτιάχνω. Αν μου ζητούσες να ζωγραφίσω έναν χαρούμενο άνθρωπο, θα χρησιμοποιούσα κόκκινο, κίτρινο, ίσως κάτι βεραμάν. Για τον γκρινιάρη θα χρησιμοποιούσα ακριβώς τα ίδια χρώματα απλώς πιο «πεθαμένα». Άλλωστε ο γκρινιάρης από τον χαρούμενο απέχει μόνο μερικούς φωτεινότερους τόνους, αρκεί να το πάρει απόφαση και να ανάψει τα φώτα. Όσο για τα χαρακτηριστικά, για μύτη κάνω μια γραμμή, τα μάτια είναι κλειστά, το στόμα ίσα που φαίνεται. Οι χαρακτήρες στα σχέδιά μου ξεχωρίζουν περισσότερο από τα μαλλιά, τη στάση του σώματος και τα ρούχα τους.
Με τι έχεις κολλήσει τώρα τελευταία, με τι έχεις ενθουσιαστεί; Ποιος είναι ο δικός σου ορισμός του χιούμορ;
Πριν από κάποιους μήνες άρχισα να μαθαίνω πιάνο, οπότε έχω κολλήσει με το πώς θα παίξω με τη μία όλα τα αγαπημένα μου κομμάτια χωρίς να πάθω τενοντίτιδα απ’ την υπερπροσπάθεια. Έχω κολλήσει επίσης με τα βιβλία, τον τελευταίο καιρό διαβάζω περισσότερο από ποτέ. Στην πορεία ανακάλυψα τον Ζισκίντ και τον Σαραμάγκου. Εκεί να μιλήσουμε για χιούμορ. Όπως έμαθα στη σχολή, δεν υπάρχει δραματική σκηνή χωρίς χιούμορ, αλλά και το αντίστροφο. Άμα πας όλη τη σκηνή τίγκα στο δράμα θα βαρεθείς πρώτα εσύ ο ίδιος. Το θέλω στη ζωή μου το χιούμορ, στις δύσκολες στιγμές, στις μαυρίλες μου. Με το χιούμορ συγχωρώ, αποδέχομαι, ξεχνάω, δημιουργώ, επινοώ. Δεν έχει όρια, εμείς τα θέτουμε.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αρετή για έναν εικονογράφο;
Αυτό που δημιουργεί ο εικονογράφος πρέπει πρωτίστως να αρέσει στον ίδιο, αλλιώς είναι καλύτερα να μην το κάνει καθόλου. Το να αρνηθείς μια δουλειά που, για οποιονδήποτε λόγο, δεν σε κάνει χαρούμενο είναι ζήτημα σεβασμού όχι μόνο προς το έργο σου, αλλά και προς τον αποδέκτη του. Καταλαβαίνω ότι, λόγω συνθηκών, οι περισσότεροι αναλαμβάνουμε και δουλειές που μπορεί να μην μας αντιπροσωπεύουν αισθητικά. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αρκεί κατά τη διαδικασία να μην απομακρυνόμαστε από το προσωπικόμας καλλιτεχνικό όραμα. Πρέπει να βρίσκουμε το θάρρος να βάζουμε τους όρους και την ταυτότητά μας σ’ αυτά με τα οποία καταπιανόμαστε. Αυτή ας είναι η αρετή μας.
Τι κάνει την Little Miss Grumpy χαρούμενη;
Ας μην κρυβόμαστε, ένα ωραίο γεύμα! Κι ένα επιδόρπιο μετά.
Δείτε τη δουλειά της Little Miss Grumpy εδώ
