To Voguing δεν είναι απλά ένας χορός, αλλά ένα κίνημα με ιστορία και κουλτούρα πίσω του. Ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980 και προέρχεται από τις μεγάλες αίθουσες χορού του Harlem, στη Νέα Υόρκη. Ανήλθε εκεί τη δεκαετία του 60 σε ερασιτεχνικούς διαγωνισμούς μεταξύ των drag queens, με κοινό και κριτές. Κρίνονταν για τον συνδυασμό των ικανοτήτων και του style τους, πάντα όμως ο καθένας ως μοναδική προσωπικότητα. Ο πιο εκθαμβωτικός και κομψός νικούσε.
Οι διαγωνιζόμενοι επρόκειντο για lgbtq νέους, μη αποδεκτούς από τις οικογενειές τους για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Τα ballrooms του Harlem ήταν γι’ αυτούς ένα καταφύγιο και το voguing αυτό που τους κράταγε ενωμένους απέναντι στην ωμότητα της ζωής. Νέοι τους “γονείς” ήταν οι επικεφαλείς των οίκων των drag queens. Από τους πιο γνωστούς οίκους είναι ο οίκος LaBeija, Xtravaganza, Ninja και Dupree. Αφροαμερικάνοι, λατίνοι και ασιάτες νέοι ένιωθαν αποδεκτοί από τις drag mothers τους και ανέπτυξαν μία νέα κουλτούρα, μέσα στην οποία μπορούσαν επιτέλους να νιώσουν ελεύθυροι καταρρίπτοντας τα στερεότυπα περί θηλυκότητας και αρρενοπώτητας. Οι διαγωνισμοί αυτοί τους έδιναν κίνητρο να συνεχίσουν να προσπαθούν.
Το voguing πρόκειται για έναν χόρο έντονα στυλιζαρισμένο και μοντέρνο, που χορεύεται με ένα είδος ηλεκτρονικής “house” μουσικής. Ο χορός αυτός σε απότομες και έντονες κινήσεις συνδυάζει πόζες εμπνευσμένες από περιοδικά μόδας και από ιερογλυφικά της Αιγύπτου, τις οποίες εναλλάσσει τόσο γρήγορα, όπως τις πόζες ενός μοντέλου στο κάθε κλικ του φωτογραφικού φακού.
Η εκφραστικότητα και η δραματικότητα είναι βασικά χαρακτηριστικά του voguing. Οι κινήσεις βασίζονται κυρίως στα χέρια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εμπλέκεται και το υπόλοιπο σώμα. Η ευλυγισία και η ταχύτητα είναι ευπρόσδεκτες για τις “ρομποτικές” κινήσεις του. Οι χορευτές μπορούν μέσα στα πλαίσια του χορού να αυτοσχεδιάσουν και ακόμη και να προσποιηθούν ότι βάφονται ή ότι μιλούν στο τηλέφωνο, παρά τη φαινομενική αυστηρότητα που εκπέμπουν.
O χoρός αυτός απέκτησε τη αναγνώριση που του αξίζει και έγινε mainstream μετά το τραγούδι και το βίντεοκλιπ “Vogue” της Madonna. Η τραγουδίστρια υπερασπίστηκε με την στάση της τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και μάλιστα συνεργάστηκε στο βίντεό της με τον Willie Ninja, τον καλύτερο χορευτή voguing όλων των εποχών και Μητέρα του Οίκου Ninja.
To παράδειγμά της ακολούθησαν πολλοί influencers όπως η Beyonce, η Rihanna, οι FKA Twigs, η Azealia Banks και η Ariana Grande.
Πλέον ο χορός αυτός μετά την εξέλιξή του στο βάθος δεκαετιών έχει αποκτήσει τρία διαφορετικά styles, το Old Way, το New Way και το Vogue Fem.
To Old Way, πιστό στις ρίζες του είναι κομψό αλλά και ταυτόχρονα ανταγωνιστικό αφού χορεύεται με δύο “αντιπάλους”, οι οποίοι προσπαθούν να “καρφιτσώσουν” ο ένας τον άλλον στο πάτωμα.
Στο New Way, ο χορευτής λειτουργεί πολλές φορές ως μίμος και δίνει βάση περισσότερο στις κινήσεις των χεριών του, σχηματίζοντας νοητά γεωμετρικά σχήματα.
Το Vogue Fem, το πιο διαδεδομένο είδος voguing σήμερα, είναι πιο “ρευστό” ως προς τις κινήσεις του, καθώς αντλεί στοιχεία από ποικιλία άλλων γυναικείων χορών, όπως το μπαλέτο και το σύγχρονο, αποκτώντας μία διάσταση με μεγαλύτερη χάρη.
Το Voguing είναι πλέον κουλτούρα και ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα χορού ως προς την ιστορία και τη σημασία του για ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Είναι ένα από τα πολλά βήματα που έχουν γίνει ως σήμερα για την αποδοχή της διαφορετικότητας και σίγουρα έχει προσθέσει το δικό του “λιθαράκι” στην προσπάθεια αυτή. Σήμερα αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο και μπορεί να βρεθεί μέχρι και στην Ελλάδα γι’ αυτούς και αυτές που τους αρέσουν τα “Βογκήματα”. Keep Voguing.
Από την Ιωάννα Σπυροπούλου
