Το τρέξιμο θα μπορούσε να είναι εξίσου αποτελεσματικό στη θεραπεία της κατάθλιψης με τη φαρμακευτική αγωγή, διαπίστωσε μια πρωτοποριακή μελέτη με ευρήματα που θα μπορούσαν να αλλάξουν ριζικά τον τρόπο θεραπείας των ασθενών.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν επίσης ότι το τρέξιμο είχε περισσότερα οφέλη στη σωματική υγεία ενός ατόμου από ό,τι τα αντικαταθλιπτικά, τα οποία είχαν ελαφρώς αρνητική επίδραση με την πάροδο του χρόνου. Παρόλα αυτά, η μελέτη έδειξε ότι η προσκόλληση στο τρέξιμο ήταν χαμηλότερη από ό,τι στη φαρμακευτική αγωγή, πράγμα που σημαίνει ότι περισσότεροι συμμετέχοντες θεωρούσαν ευκολότερο να ακολουθήσουν ένα ιατρικό πρωτόκολλο παρά ένα πρόγραμμα γυμναστικής.
Η μελέτη συνέκρινε τις επιδράσεις των αντικαταθλιπτικών με το τρέξιμο για το άγχος, την κατάθλιψη και τη συνολική υγεία σε περισσότερους από 140 ασθενείς. Ενώ και τα δύο έχουν τα ίδια οφέλη για την ψυχική υγεία, ένα πρόγραμμα 16 εβδομάδων τρεξίματος για την ίδια περίοδο σημείωσε υψηλότερη βαθμολογία όσον αφορά στη βελτίωση της σωματικής υγείας, ενώ τα αντικαταθλιπτικά οδήγησαν σε ελαφρώς χειρότερη σωματική κατάσταση.
Ωστόσο, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το ποσοστό εγκατάλειψης της άσκησης ήταν πολύ υψηλότερο στην ομάδα που αρχικά την είχε επιλέξει. Τα ευρήματα, που δεν έχουν ακόμη αξιολογηθεί πλήρως, παρουσιάστηκαν πρόσφατα στο 36ο συνέδριο του ECNP στη Βαρκελώνη.
Στη μελέτη, οι ασθενείς είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν είτε αντικαταθλιπτική αγωγή για 16 εβδομάδες, είτε ομαδική δρομική θεραπεία, δηλαδή τρέξιμο, για 16 εβδομάδες. Σαράντα πέντε από τους συμμετέχοντες επέλεξαν τα αντικαταθλιπτικά, ενώ 96 συμμετείχαν στην άσκηση που περιελάμβανε συνεδρίες 45 λεπτών δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα για την ίδια περίοδο.
Οι ερευνητές λένε ότι τα μέλη της ομάδας που επέλεξαν τα αντικαταθλιπτικά ήταν ελαφρώς πιο «πεσμένα» από τα μέλη της ομάδας που επέλεξαν το τρέξιμο.
«Αυτή η μελέτη έδωσε σε αγχωμένους και καταθλιπτικούς ανθρώπους μια πραγματική επιλογή, φαρμακευτική αγωγή ή άσκηση. Είναι ενδιαφέρον ότι η πλειονότητα επέλεξε την άσκηση, γεγονός που οδήγησε στο να είναι μεγαλύτερος ο αριθμός στην ομάδα του τρεξίματος από ό,τι στην ομάδα της φαρμακευτικής αγωγής», δήλωσε η Brenda Penninx, από το Πανεπιστήμιο VU του Άμστερνταμ.
Η αντικαταθλιπτική θεραπεία απαιτούσε από τους ασθενείς να τηρούν τη συνταγογραφούμενη φαρμακευτική αγωγή και δεν διαπιστώθηκε ότι επηρέαζε άμεσα τις καθημερινές συμπεριφορές.
Ωστόσο, φάνηκε ότι η άσκηση μπορεί να αντιμετωπίσει τον καθιστικό τρόπο ζωής που συναντάται συχνά σε ασθενείς με καταθλιπτικές και αγχώδεις διαταραχές, ενθαρρύνοντάς τους να βγουν έξω, να θέσουν προσωπικούς στόχους, να βελτιώσουν τη φυσική τους κατάσταση και να συμμετάσχουν σε μια ομαδική δραστηριότητα.
Το μεγάλο «αλλά» έρχεται στην τήρηση του πρωτοκόλλου, αφού λιγότεροι συμμετέχοντες έμειναν πιστοί στο τρέξιμο και περισσότεροι στην φαρμακευτική αγωγή.
Ενώ στο τέλος της δοκιμής, περίπου ο μισός αριθμός συμμετεχόντων και στις δύο ομάδες παρουσίασε βελτίωση στην κατάθλιψη και το άγχος, η ομάδα τρεξίματος είχε βελτιώσεις σε δείκτες σωματικής υγείας, όπως η αρτηριακή πίεση, η καρδιακή λειτουργία και το βάρος.
Η ομάδα των φαρμάκων, από την άλλη πλευρά, παρουσίασε ελαφρά επιδείνωση σε αυτούς τους μεταβολικούς δείκτες, σημειώνεται στη μελέτη.
«Τα αντικαταθλιπτικά είχαν γενικά χειρότερη επίδραση στο σωματικό βάρος, στον καρδιακό ρυθμόύ και στην αρτηριακή πίεση, ενώ η θεραπεία με τρέξιμο οδήγησε σε βελτιωμένα αποτελέσματα στη γενική φυσική κατάσταση και στον καρδιακό ρυθμό για παράδειγμα», δήλωσε η Δρ. Penninx.
Τώρα, ενώ οι επιστήμονες αναγνωρίζουν τη σημασία των αντικαταθλιπτικών, φαρμακευτικών αγωγών ζητούν να επεκταθεί το «θεραπευτικό οπλοστάσιο» με την εφαρμογή της θεραπείας με άσκηση.
«Το να λέμε στους ασθενείς να πάνε να τρέξουν δεν αρκεί. Η αλλαγή της συμπεριφοράς και της σωματικής δραστηριότητας απαιτεί κατάλληλη επίβλεψη και ενθάρρυνση», κατέληξε η Δρ Pennix.
Με πληροφορίες από: indipendent.co.uk
