«Η σύντομη ζωή του Milo», όπως ονομάζεται το νέο θέμα που δημοσίευσε η Washington Post, αφηγείται όχι μόνο τη δοκιμασία μιας οικογένειας αλλά, κυρίως, τα δράματα, μικρά και μεγαλύτερα, που προκαλεί η απαγόρευση των αμβλώσεων στις ΗΠΑ και η επιστροφή της νομοθεσίας μισό αιώνα πίσω.
Η εγκυμοσύνη της Deborah Dorbert εξελισσόταν φυσιολογικά, μέχρι που μετά από έναν υπέρηχο ρουτίνας το έμβρυο διαγνώστηκε με το σπάνιο σύνδρομο Potter, όπου το προσδόκιμο ζωής κυμαίνεται ανάμεσα σε 20 λεπτά και μερικές ώρες. Ο μικρός Milo, συγκεκριμένα, δεν είχε νεφρά και τα πνευμόνια του δεν ήταν επαρκώς αναπτυγμένα. Ο νέος νόμος απαγόρευε τις αμβλώσεις μετά τη 15η εβδομάδα κύησης και παρόλο που υπήρχε μια εξαίρεση, για τα έμβρυα με θανατηφόρες ανωμαλίες, όσο η καρδιά του Milo χτυπούσε κανένας γιατρός δεν αναλάμβανε να τερματίσει την εγκυμοσύνη.
Έτσι, η οικογένεια έπρεπε να περιμένει ακόμα τρεις μήνες, μέχρι να προκληθεί φυσιολογικός τοκετός στις 37 εβδομάδες. Στο μεταξύ προετοιμάστηκαν ώστε να αξιοποιήσουν όσο μπορούσαν περισσότερο τον ελάχιστο χρόνο που θα μοιράζονταν με το μωρό τους και να εξηγήσουν στο μεγαλύτερο παιδί τους, τον 4χρονο Kaiden, ότι δεν θα γνώριζε ποτέ το αδερφάκι του.
Έτσι, η οικογένεια έπρεπε να περιμένει ακόμα τρεις μήνες, μέχρι να προκληθεί φυσιολογικός τοκετός στις 37 εβδομάδες. Στο μεταξύ προετοιμάστηκαν ώστε να αξιοποιήσουν όσο μπορούσαν περισσότερο τον ελάχιστο χρόνο που θα μοιράζονταν με το μωρό τους και να εξηγήσουν στο μεγαλύτερο παιδί τους, τον 4χρονο Kaiden, ότι δεν θα γνώριζε ποτέ το αδερφάκι του.
Όταν γεννήθηκε ο Milo, εκ πρώτης όψης έμοιαζε με ένα οποιοδήποτε μωράκι: μάλιστα το βάρος του, σχεδόν δύο κιλά, πλησίαζε το φυσιολογικό ενός τελειόμηνου βρέφους. Όμως αμέσως φάνηκε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν απέκτησε ποτέ το υγιές κόκκινο χρώμα της επιδερμίδας άλλων μωρών, ούτε έκλαψε ούτε προσπάθησε να θηλάσει ούτε καν άνοιξε τα μάτια του. Για 99 λεπτά προσπαθούσε να πάρει ανάσες, ενώ οι γονείς και οι παππούδες του το κρατούσαν αγκαλιά, του τραγουδούσαν και του διάβαζαν παραμύθια, προσπαθώντας να χωρέσουν όσο περισσότερη αγάπη προλάβαιναν στη σύντομη ζωή του.
Λίγο μετά τις έντεκα το βράδυ, ο Milo άφησε την τελευταία του ανάσα. Τα όργανά του δεν είχαν κριθεί κατάλληλα για δωρεά. Η μικροσκοπική σορός του αποτεφρώθηκε.
«Για μένα, ήταν καθαρό βασανιστήριο. Ο νόμος προκάλεσε αυτό το βασανιστήριο» θα έλεγε αργότερα ο παππούς του στο ρεπορτάζ της αμερικανικής εφημερίδας.
«Για μένα, ήταν καθαρό βασανιστήριο. Ο νόμος προκάλεσε αυτό το βασανιστήριο» θα έλεγε αργότερα ο παππούς του.
Η μητέρα του από τότε υποφέρει από άγχος και κατάθλιψη. Δεν έχει καταφέρει ακόμα να επιστρέψει στη δουλειά της. Και δεν ξέρει τι να απαντήσει στις ερωτήσεις του μεγαλύτερου παιδιού της. Η θλίψη της είναι ανάμεικτη με το θυμό, που δεν της δόθηκε το δικαίωμα να τερματίσει την εγκυμοσύνη της. Το κόστος της οικογένειας, μάλιστα, πέρα από το προφανές συναισθηματικό είναι και οικονομικό, αφού καλείται να πληρώσει δεκάδες χιλιάδες δολάρια για τα έξοδα τοκετού, νοσηλείας, κηδείας και αποτέφρωσης του μωρού που σχεδόν δεν πρόλαβε να γνωρίσει.
Δείτε τη σχετική ανάρτηση της Washington Post:
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
