Λένε ότι η εφηβεία των παιδιών είναι δύσκολη, ωστόσο η μητέρα ενός αγοριού, η Tawnya Gibson, στην προσωπική εμπειρία που μοιράζεται στο Today.com γράφει ότι αυτό που τη δυσκολεύει στην πραγματικότητα, τουλάχιστον συναισθηματικά, δεν είναι η εφηβεία αλλά η προοπτική της αναχώρησης του γιου της από το πατρικό μετά την αποφοίτησή του. Μέσα από τη μαρτυρία της, παρουσιάζει μια εκδοχή του λεγόμενου συνδρόμου της άδειας φωλιάς, που αντιμετωπίζουν οι γονείς όταν το σπίτι αδειάσει από παιδιά:
«Είδα το μοναχοπαίδι μου, μέσα σε μία εβδομάδα, να ξεσκαρτάρει κάθε ένα αντικείμενο του δωματίου του. Ένα ένα, τα ντοκουμέντα της παιδικής ηλικίας του μοιράστηκαν σε κουτιά για δωρεές και σε κάδους ανακύκλωσης και σκουπιδιών. Άνοιξα πολλές φορές το στόμα μου, για να το ξανακλείσω προτού πω κάτι, υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου ότι δεν είχα το δικαίωμα να πω οτιδήποτε παρά μόνο να του κάνω, απλά, την ερώτηση που έκανα σε κάθε ξεκαθάρισμα: Θα το κρατήσεις στο δωμάτιό σου, θα το βάλεις στην αποθήκη ή θα το ξεφορτωθείς;».
Μέχρι το τέλος της εβδομάδας, το δωμάτιο του παιδιού της έδινε την εντύπωση ότι η οικογένεια μετακομίζει, τόσο άδειο που ήταν, με τις τρύπες από τα καρφιά στους τοίχους να χάσκουν. Το κενό στο δωμάτιό του τής θύμιζε το κενό στην καρδιά της. «Κανένας δεν σε προετοιμάζει ότι αισθάνεσαι σαν να χωρίζεις. Σαν να προχωράς σε αργή κίνηση. Σαν να σχηματίζεται στην οικογένεια ένα ρήγμα που δεν μπορείς να σταματήσεις».
Μέχρι το τέλος της εβδομάδας, το δωμάτιο του παιδιού της έδινε την εντύπωση ότι η οικογένεια μετακομίζει, τόσο άδειο που ήταν, με τις τρύπες από τα καρφιά στους τοίχους να χάσκουν. Το κενό στο δωμάτιό του τής θύμιζε το κενό στην καρδιά της.
Ενάντια στο δημοφιλές αφήγημα που θέλει την εφηβεία εφιαλτική για πολλούς γονείς, για εκείνη η εφηβεία του γιου της ήταν «η αγαπημένη μου φάση της μητρότητας». Βρήκε κουραστικά τα πρώτα χρόνια, με τα παιδικά παιχνίδια και την έλλειψη ύπνου. Ανυπομονούσε ο γιος της να φτάσει σε μια ηλικία στην οποία θα μπορούσαν να κάνουν μια κανονική συζήτηση. Στην οποία θα είχε αφήσει πίσω της την εκπαίδευση τουαλέτας, τα tantrum στο σουπερμάρκετ, το άγχος αποχωρισμού. «Τότε ήθελα ο χρόνος να επιταχύνει, μέχρι να φτάσει στην εποχή που θα μπορούσε εκείνος να σχηματίσει μια ολοκληρωμένη πρόταση και να μετακινείται μόνος του με το αυτοκίνητο. Ειλικρινά, ποτέ δεν είχα φανταστεί πόσο λίγο θα κρατούσαν εκείνα τα χρόνια. Ποτέ, ούτε μία φορά δεν είχα φανταστεί πώς θα ήταν η ζωή όταν θα τελείωνε το λύκειο».
Στην εφηβεία ο γιος της δεν ήταν ο στερεοτυπικός, μελαγχολικός έφηβος που δεν μιλάει σε κανέναν, αλλά ένας «συνοδός σε συναυλίες και σε βραδιές γέλιου με ατελείωτα βιντεάκια στο YouTube. Ακόμα και όταν υπήρχαν κουραστικές συμπεριφορές και αποφάσεις που έπρεπε να παρθούν, τις προτιμούσα από την αϋπνία και από τους νταήδες της παιδικής χαράς. Ως οικογένεια τα βγάλαμε πέρα με υποτιθέμενους φίλους και πιεστικά κορίτσια και πληγωμένες καρδιές, ενώ έκανε άλματα προς την ανεξαρτησία του».
Στην εφηβεία ο γιος της δεν ήταν ο στερεοτυπικός, μελαγχολικός έφηβος που δεν μιλάει σε κανέναν, αλλά ένας «συνοδός σε συναυλίες και σε βραδιές γέλιου με ατελείωτα βιντεάκια στο YouTube. Ακόμα και όταν υπήρχαν κουραστικές συμπεριφορές και αποφάσεις που έπρεπε να παρθούν, τις προτιμούσα από την αϋπνία και από τους νταήδες της παιδικής χαράς».
Μέχρι που μια μέρα συνειδητοποίησε ότι τα σχέδια που έκανε ο γιος της για μια ζωή μακριά από το πατρικό του ήταν αυτά που θα της στερούσαν «όλα όσα είχα μάθει να αγαπάω». Τίποτα δεν την είχε προετοιμάσει αρκετά γι’ αυτό.
«Ενώ γράφω αυτό το κείμενο, απέχουμε λίγες εβδομάδες από την αποφοίτησή του και δεν μπορώ να δω καθαρά τι ακολουθεί μετά. Υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν μπορούσα να δω ούτε τη ζωή μετά τα σαράντα, ούτε τον γιο μου μετά τη βρεφική ηλικία του ή ακόμα και τι θα ακολουθούσε μετά τη δική μου αποφοίτηση, αλλά κατάφερα να περάσω στην άλλη πλευρά. Υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που το ζω. Υπενθυμίζω ότι φέτος το καλοκαίρι θα βάψουμε το δωμάτιό του και θα το ετοιμάσουμε για όποτε θα έρχεται σπίτι. Υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι θα έχει μια εκπληκτική ζωή και, παρόλο που νιώθω σαν να ζω έναν χωρισμό σε αργή κίνηση, το κενό στο στήθος μου θα γεμίσει και ο γιος μου θα επιστρέφει πάντα.
»Για την ώρα όμως δεν μπορώ να το πιστέψω. Κλαίω γιατί ήταν μόλις την περασμένη εβδομάδα που άρχιζε το νηπιαγωγείο, στα πέντε του. Σχεδόν πείθω τον εαυτό μου ότι εκείνα τα χρόνια δεν ήταν τόσο άσχημα. Για την ώρα, αμφισβητώ κάθε απόφαση που έχω πάρει και αναρωτιέμαι για όλες τις επιλογές που με οδήγησαν εδώ. Δεν μετανιώνω που έκανα ένα παιδί. Ήταν η σωστή απόφαση για εμάς, για πολλούς λόγους. Αλλά αυτή τη στιγμή ζηλεύω κάπως όσους εστιάζουν την προσοχή τους στην επόμενη σχολική χρονιά αντί να έχουν αυτό το αίσθημα κενού στην καρδιά».
