Η ερωτική σχέση της Penelope και του Colin στην τρίτη σεζόν της σειράς Bridgerton έφερε στην επιφάνεια τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία κρίνονται γυναίκες και άνδρες πρωταγωνιστές της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Μια μερίδα φαν της σειράς (ή και όχι) εξέφρασε τη δυσπιστία της απέναντι στο κατά πόσο μια υπέρβαρη γυναίκα και ένας αδύνατος άνδρας μπορούν να ερωτευτούν και παρόμοιες σκέψεις διαπότισαν και τη διεθνή αρθρογραφία.
Στο Forbes δημοσιεύτηκε πρόσφατα ένα κείμενο με τίτλο: «Ακόμα δεν είμαστε έτοιμη για μια τηλεοπτική σχέση ‘ανάμεικτου βάρους’;» και παρότι εκ πρώτης όψης φαίνεται πως θέλει να προωθήσει τη συζήτηση για την παράλογη απαίτηση τα τηλεοπτικά ζευγάρια να έχουν παρόμοιες – και άρα ταιριαστές – σωματικές διαστάσεις, στην πραγματικότητα δεν θέτει το ζήτημα στη βάση που πρέπει, παραλείποντας να διευκρινίσει ότι η γυναίκα πρωταγωνίστρια πρέπει πάντα, στο συλλογικό υποσυνείδητο, να είναι η αδύνατη της σχέσης.
Η φράση «σχέσεις ανάμεικτου βάρους» παραπέμπει, για να είμαστε ειλικρινείς, σε παραγγελία που κάνουμε σε κρεοπωλείο: την εξέφρασε, όμως, online κάποιος που παρακολούθησε τη σειρά και στη συνέχεια τη δανείστηκαν κι άλλοι. Εξαιτίας λοιπόν των κυρίαρχων προτύπων βάρους, ο τηλεθεατής αντιδρά όταν βλέπει μπροστά του ένα ζευγάρι που του φαίνεται «ασύμμετρο» από εξωτερικής άποψης. Και για τον άνδρα που έχει παραπάνω κιλά, δεν υπάρχει θέμα: άνδρας είναι, θα φάει και θα πιει λίγο παραπάνω. Αν αυτό συμβεί, όμως, με τη γυναίκα, ο τηλεθεατής απευθείας θεωρεί πως δεν είναι ρεαλιστικό να αποτελεί αντικείμενο του πόθου κάποιου άλλου. Τέτοιες απόψεις εκφράστηκαν σε διάφορα μέσα, όπως το Spectator, ενώ ακόμα και ο Guardian έπρεπε να δικαιολογήσει ότι η πρωταγωνίστρια Nicola Coughlan ήταν όμορφη, παρότι υπέρβαρη.
Η απαίτηση να παραμένουν αδύνατες οι γυναίκες ακόμα και σε φανταστικά σύμπαντα διατρέχει την τηλεόραση εδώ και δεκαετίες και από ό,τι φαίνεται, όσα Bridgerton κι αν βγουν, το κοινό, αλλά και οι δημιουργοί που έχουν στα χέρια τους τη διαμόρφωση των τηλεοπτικών προϊόντων, θα συνεχίσουν για χρόνια να θεωρούν μη ρεαλιστικά τα ρομάντζα ανάμεσα σε μια υπέρβαρη κι έναν αδύνατο.
H Helen Coffey του The Independent αναφέρει σε άρθρο της ότι μεγάλωσε παρακολουθώντας στην τηλεόραση ζευγάρια με διαφορά βάρους, για τα οποία κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ, αναφερόμενη στον Homer και την Marge Simpson, τον Tony και την Carmela Soprano, καθώς και τον George Costanza και οποιαδήποτε γυναίκα βγήκε ποτέ μαζί του στη σειρά Seinfeld. Στο σημείο αυτό πρέπει να πούμε ότι είναι ξεκάθαρο πως το από χρόνια αναγνωρισμένο δικαίωμα του άνδρα να είναι υπέρβαρος εκτείνεται και στις animated σειρές.
Τι θα συνέβαινε όμως αν τα πράγματα ήταν ανάποδα;
Ενδεχομένως να είχε καλλιεργηθεί από χρόνια στο κοινό η αίσθηση πως μπορούν να υπάρξουν ζευγάρια όπου ο ένας είναι πιο αδύνατος από τον άλλο (όχι αυτός που θα περίμεναν), πιο όμορφος, πιο ψηλός, πιο κοντός, διαφορετικός σε κάθε περίπτωση. Είναι αστείο να συζητάμε σήμερα γιατί ένας μέτριος (εξωτερικά μιλώντας) άνδρας πρέπει οπωσδήποτε να βρίσκει μια γυναίκα πανέμορφη, ενώ το αντίθετο «κλοτσάει», ακόμα κι αν αποτελεί μέρος ενός φανταστικού σύμπαντος.
Η εξιδανίκευση του άνδρα στην τηλεόραση και το σινεμά θα συνεχιστεί, και μαζί του οι αρνητικές συνέπειες για τις γυναίκες, αν η ματιά του τηλεθεατή δεν αλλάξει παράλληλα με τη ματιά του δημιουργού. Η κυκλοφορία παραγωγών όπως το Bridgerton ταράζει τα νερά, το κοινό όμως εξακολουθεί και αντιστέκεται. Ίσως μελλοντικά το παραπανίσιο βάρος της Nicola Couglan να καταφέρει να το μετακινήσει προς τα εκεί που πρέπει.
