Η Ann Malik ήταν 39 ετών όταν άρχισε να νιώθει «κάπως», χωρίς να μπορεί να περιγράψει ακριβώς τα συμπτώματα και χωρίς να έχει κάποιο ιδιαίτερο ιατρικό ιστορικό. Μετά από μερικές εβδομάδες αδιαθεσίας πήγε σε γιατρό που διέγνωσε αναιμία και της συνταγογράφησε συμπληρώματα σιδήρου. Δύο μήνες μετά, ωστόσο, το ασαφές αίσθημα δυσφορίας της επιδεινώθηκε.
Ως μητέρα τριών παιδιών, τότε 3, 5 και 7 ετών, και συνιδιοκτήτρια δύο μικρών επιχειρήσεων με τον σύζυγό της, η διαρκής κόπωσή της έμοιαζε να δικαιολογείται από τους ρυθμούς ζωής της. Όταν όμως σε αυτήν προστέθηκε και ένα ανεξήγητο άγχος, παρόλο που δεν είχε παρελθόν ούτε στις ψυχικές διαταραχές, συνέχισε τις επισκέψεις στους γιατρούς και άρχισε να παίρνει αντικαταθλιπτικά. Πείστηκε ότι όλα ήταν στο μυαλό της.
Η κατάστασή της συνέχισε να επιδεινώνεται. Κόπηκε η όρεξή της για φαγητό, άρχισε να χάνει βάρος, παρουσίασε προβλήματα αϋπνίας και νυχτερινές εφιδρώσεις και ήταν συνέχεια κακοδιάθετη. Οι γιατροί υπέθεσαν ότι όλα αυτά είχαν να κάνουν με διαταραχές στη λειτουργία του θυρεοειδή της, αλλά διαψεύστηκε και αυτό το σενάριο. Προσπάθησε να κάνει κάποιες αλλαγές στον τρόπο ζωής της, βελτιώνοντας τη διατροφή της, ξεκινώντας γιόγκα και δοκιμάζοντας τεχνικές διαχείρισης του στρες. «Ένιωθα ότι εγώ έφταιγα για τα συμπτώματά μου» θυμάται σήμερα.
Μέσα στον Ιούλιο, έφτυσε αίμα βήχοντας. Η ακτινογραφία έδειξε πνευμονία. Άρχισε να παίρνει αντιβιοτικά και ένιωσε κάπως καλύτερα αλλά δεν συνήλθε εντελώς. Όταν, έναν μήνα αργότερα, επαναλήφθηκε η αιμόπτυση, έσπευσε στα επείγοντα του νοσοκομείου. Μια ακόμα ακτινογραφία έδειξε ότι η πνευμονία είχε υποτροπιάσει. «Ο σύζυγός μου σχολίασε ότι αυτό δεν είναι φυσιολογικό» λέει. Επισκέφτηκαν λοιπόν έναν πνευμονολόγο και μετά από μια σειρά εξετάσεων, εννέα μήνες μετά τα πρώτα συμπτώματα, διαγνώστηκε με μη μικροκυτταρικό αδενοκαρκίνωμα, έναν κοινό τύπο καρκίνο του πνεύμονα.
«Ήμουν μια 39χρονη γυναίκα που δεν είχε καπνίσει ποτέ. Πριν από αυτό ποτέ κανένας δεν είχε αναφέρει τη λέξη “καρκίνος”» λέει. Ένας παππούς της είχε πεθάνει από τη νόσο, αλλά είχε υπάρξει καπνιστής.
«Ήμουν μια 39χρονη γυναίκα που δεν είχε καπνίσει ποτέ. Πριν από αυτό ποτέ κανένας δεν είχε αναφέρει τη λέξη “καρκίνος”» λέει. Ένας παππούς της είχε πεθάνει από τη νόσο, αλλά είχε υπάρξει καπνιστής.
Την επόμενη κιόλας μέρα, δεν μπορούσε με τίποτα να κοιμηθεί το βράδυ. Άρχισε να έχει διπλωπία, δεν ήταν καν σε θέση να ξεκουμπώσει το σουτιέν της. Νόμισε ότι πάθαινε κρίση πανικού, αλλά όταν διακομίστηκε στο νοσοκομείο οι γιατροί διαπίστωσαν εγκεφαλικό. Ο καρκίνος του πνεύμονα βρισκόταν στο τέταρτο στάδιο και είχε κάνει μετάσταση στον εγκέφαλο. Η Ann μπήκε στη μονάδα εντατικής θεραπείας και οι γιατροί δεν της έδιναν πάνω από έναν μήνα ζωής.
Όμως η συνέχεια της ιστορίας της, που μοιράστηκε με τη Washington Post, μοιάζει ακόμα πιο απίστευτη. Δέκα χρόνια μετά, έχει διαψεύσει όλα τα προγνωστικά και ετοιμάζεται να γιορτάσει τα γενέθλια των 50 χρόνων της.
Ειδικές εξετάσεις έδειξαν ότι είχε μια γενετική μετάλλαξη (ROS1) που αύξανε τον κίνδυνο καρκίνου του πνεύμονα. Ξεκίνησε μια στοχευμένη θεραπεία, με την καθοδήγηση της γιατρού της, της ογκολόγου Zofia Piotrowska. Το 2016, όταν εντοπίστηκαν νέες μεταστάσεις στον εγκέφαλό της, υποβλήθηκε σε ακτινοθεραπεία με επιτυχία και, στη συνέχεια, σε επέμβαση για την αφαίρεση των νεκρών ιστών.
Το ποσοστό επιβίωσης στο μη μικροκυτταρικό αδενοκαρκίνωμα τετάρτου σταδίου μετά από πέντε χρόνια είναι περίπου 8%, αλλά η Ann βρίσκεται ήδη στα δέκα. «Η Ann είναι εκπληκτική στο να ισορροπεί» ανάμεσα στην ασθένεια και τη ζωή της, λέει η ογκολόγος της. «Η ιστορία της είναι τρομακτική αλλά από πολλές απόψεις και ελπιδοφόρα».
Το ποσοστό επιβίωσης στο μη μικροκυτταρικό αδενοκαρκίνωμα τετάρτου σταδίου μετά από πέντε χρόνια είναι περίπου 8%, αλλά η Ann βρίσκεται ήδη στα δέκα. «Η Ann είναι εκπληκτική στο να ισορροπεί» ανάμεσα στην ασθένεια και τη ζωή της, λέει η ογκολόγος της. «Η ιστορία της είναι τρομακτική αλλά από πολλές απόψεις και ελπιδοφόρα».
«Είμαι υπό στενή ιατρική επίβλεψη, αλλά δεν ζω πλέον σαν ασθενής με καρκίνο» προσθέτει η Ann, η οποία αποδίδει μεγάλο μέρος της επιτυχίας της στον διαλογισμό. Προσπαθεί να βλέπει τη θετική πλευρά των πραγμάτων: ακόμα και τα προβλήματα υγείας της, σαν ένα μάθημα ζωής για τα παιδιά της, για τα οποία λέει: «Νομίζω ότι έμαθαν τι σημαίνει να είσαι ανθεκτικός και να αντιμετωπίζεις δύσκολες καταστάσεις. Και ξέρουν πόσο ευγνώμων νιώθω που βρίσκομαι ακόμα εδώ».
