Η αρθρογράφος του Cosmopolitan, Ilana Kaplan καταθέτει την προσωπική της εμπειρία με την μάχη που έδωσε με την κατάθλιψη και το άγχος που με έναν τρόπο την προετοίμασαν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, όλοι πια, με την ατέρμονη πανδημία:
Την πρώτη φορά που κατέρρευσα ήταν κατά τη διάρκεια του δεύτερου έτους μου στο κολλέγιο. Είχα μόλις γυρίσει στο σχολείο από τις χειμερινές διακοπές και ο μπαμπάς μου, που είχε χάσει τη δουλειά του, μυ είπε ότι μπορεί να μην αντέξουμε το κόστος του να συνεχίσω να ζω στην εστία. Το επανέλαβε τόσες φορές που πέρασε στο δέρμα μου. Έπειτα ένα αγόρι από τον όροφό μου, με τον οποίο ήμουν ερωτευμένη και είχαμε φιληθεί το προηγούμενο εξάμηνο, βρήκε κοπέλα.
Ξαφνικά ένιωσα μια τεράστια κι απροσδιόριστη πίεση να χτίζεται μέσα μου. Η αυπνία μου χτύπησε την πόρτα και περνούσα τα βράδια περιπλανώμενη στους διαδρόμους της εστίας του πανεπιστημίου Rutgers σαν ζόμπι. Σταμάτησα να πηγαίνω στα μαθήματα και να τρώω -ακόμα και μια μπανάνα μου ανακάτευε το στομάχι. Ήμουν ένα ανθρώπινο Gumby και πίστευα ότι δεν θα βρω ποτέ ξανά τη χαρά. Με οραματίστηκα να παρατάω τις σπουδές για το επόμενο διάστημα και να μην βγαίνω από το κρεβάτι μου. Όσο δελεαστικό κι αν ήταν αυτό, αναζήτησα την βοήθεια ενός ειδικού, ξεκίνησα ένα αντικαταθλιπτικό και με τη βοήθεια των φίλων έκανα μικρά βήματα για την θεραπεία μου.
Όταν περνάς ένα επεισόδιο στρες ή άγχους νιώθεις ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Στα 31 μου, έχω διαχειριστεί αρκετές περιόδους κρίσης, οι οποίες κράτησαν από αρκετούς μήνες μέχρι ένα χρόνο, αλλά όχι για πάντα. Ανεξάρτητα από το πόσες φορές ο θεραπευτής μου, ψυχίατρος, ο υπνοθεραπευτής, η οικογένεια και οι φίλοι με επιβεβαίωναν, πραγματικά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι τα πράγματα θα άλλαζαν για μένα. Ωστόσο, λίγο λίγο, άλλαξαν. Τη μια μέρα ένα μπάνιο, την άλλη μια βόλτα έξω, την επόμενη μάθημα yoga και πάει λέγοντας.
Το πιο περίεργο κομμάτι της πανδημία ήταν ότι το OCD μου, το άγχος και η κατάθλιψη που πέρασα μαζί με την μετατραυματική αγχώδη διαταραχή με εξόπλισαν για τη ζωή που ζούμε τον τελευταίο χρόνο. Ο αγώνας αντοχής του να παλεύω με αυτά τα προβλήματα με προετοίμασε για αυτή τον χρόνο αβεβαιότητας που είναι παρόμοιος με τη ζωή μου σε κατάθλιψη.
Έχει περάσει παραπάνω από ένας χρόνος και δεν είμαστε σίγουροι πότε (ή αν) θα υπάρξει κάποιου είδους κανονικότητας ξανά -είτε αυτό σημαίνει να πηγαίνουμε σε πραγματικά πάρτι ή να πηγαίνουμε στο μανάβικο χωρίς δύο μάσκες (τις οποίες πρέπει όλοι να φοράμε παρεμπιπτόντως) Συγκεκριμένες στρατηγικές -και η σωστή αγωγή- από το παρελθόν μου με βοήθησαν να κάνω την πανδημία βιώσιμη. Και μπορεί να βοηθήσουν κι εσένα.
Μία από τις πιο σοφές συνήθειες που απέκτησα από τον ψυχολόγο ήταν να κρατάω τακτικά ημερολόγιο. Κάθε μέρα επί μήνες, έγραφα ό,τι είχα στο μυαλό μου μέχρι που άρχισα να νιώθω ξανά ο εαυτός μου, Κατά τη διάρκεια του Covid-19, πήγα αυτή την συνήθεια ένα βήμα πιο πέρα δουλεύοντας πάνω σε μια πρόταση βιβλίου. Μου έδωσε στόχο, συγκέντρωση και μα διέξοδο της δημιουργικότητάς μου.
Ο υπνωτισμός παρέμεινε ένα στρατηγικό κλειδί για να μένω στα λογικά μου (κάτι για το οποίο έχω ξαναγράψει). Όταν ήμουν σε περίοδο κρίσης κάποια χρόνια πριν, ξεκίνησα υπνωτισμό -δύο φορές την εβδομάδα. Τα ραντεβού έγιναν λιγότερο συχνά καθώς βρήκα ισορροπία μέσα στο πέρασμα του χρόνου αλλά με την πανδημία, ξεκίνησα διαδικτυακές συνεδρίες και άκουγα ηχογραφημένα μηνύματα για να βελτιώσω τον ύπνο μου και να κατευνάσω το άγχος μου.
Στο παρελθόν, το να σπρώχνω τον εαυτό μου να ασκείται με 20λεπτο περπάτημα ή μάθημα yoga μου έδωσε σκοπό και με βοήθησε με χημική ανισορροπία. Ασφαλώς υπήρξαν μέρες αυτό τον τελευταίο χρόνο που έμοιαζαν με βασανιστήριο αλλά πληρώνοντας για έναν καθημερινό πρόγραμμα γυμναστικής που απαιτούσε να ανεβάζω “γλυκές selfies” στο facebook ως επιβεβαίωση μου έφτιαξε με έναν τρόπο τη διάθεση, τον ύπνο και την αυτοεκτίμηση. Για να καταλάβεις.
Η απόδραση ήταν επίσης καίριας σημασίας για να ξεφύγω από τις σκέψεις μου. Ξοδεύοντας πολλές ώρες μπροστά από την τηλεόραση τα τελευταία χρόνια με έκανε να νιώθω ότι έχω δει κάθε πρόγραμμα σε κάθε ψηφιακή πλατφόρμα (ναι, έκανε εγγραφή σε όλες). Ωστόσο, ξαναβλέποντας τις αγαπημένες σειρές της εφηβείας μου όπως το The O.C. και Dawson’s Creek είναι ο τέλειος συνδυασμός γλυκιάς νοσταλγίας -εκτός από κάθε τηλεοπτικό πρόγραμμα που μου θύμιζε τι μπορεί να κάνει η αισιόδοξη πλευρά του εαυτού μου.
Συνοψίζοντας, ο τελευταίος χρόνος ήταν ένα roller coaster παραγωγικότητας: Κάποιες μέρες πηγαίνω για βόλτες, γυμνάζομαι και τηρώ μια καθημερινή ρουτίνα φροντίδας του δέρματός μου. Άλλες, λιώνω στο κρεβάτι που παλεύοντας με την κατάθλιψη.
Ανεξάρτητα από το τι κάνε ή δεν κάνω, προσπαθώ να δώσω στον εαυτό μου λίγη εύνοια. Δεν νιώθω τόσο άσχημα που παραγγέλνω απ’ έξω αντί να μαγειρεύω όταν απλά δεν μπορώ να το κάνω. Και είμαι εντελώς καλά με το γεγονός ότι το στυλ μου περιστρέφεται γύρω από μαύρες φόρμες και το φαρδιά μπλουζάκια του συντρόφου μου (νιώθοντας όσο πιο άνετα μπορείς είναι σημαντικό ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει).
Νιώθω ευγνώμων και μόνο που ξέρω ότι όλα ΑΥΤΑ δεν είναι μόνιμα. Τίποτα δεν κρατά για πάντα.
