Η αρθρογράφος της Washington Post Marisa Kashino μοιράζεται μια προσωπική εμπειρία από το πώς άλλαξε η ζωή και ο τρόπος σκέψης της με την υιοθεσία ενός κατοικίδιου ζώου. Ίσως να αναγνωρίσουμε σε αυτήν κάτι από τον εαυτό μας.
Η Marisha υιοθέτησε τον Bexley πριν από δεκαπέντε χρόνια όταν, 24 ετών τότε, τον είδε για πρώτη φορά σε ένα καταφύγιο ζώων. Είχε εντοπιστεί από εθελοντές κουλουριασμένος σε ένα βενζινάδικο, σε απομονωμένη περιοχή μιας πόλης. Χωρίς μικροτσίπ, χωρίς λουράκι, απίστευτα βρόμικος. «Τον αγάπησα αμέσως» θυμάται σήμερα.
Η Marisha υιοθέτησε τον Bexley πριν από δεκαπέντε χρόνια όταν, 24 ετών τότε, τον είδε για πρώτη φορά σε ένα καταφύγιο ζώων. Είχε εντοπιστεί από εθελοντές κουλουριασμένος σε ένα βενζινάδικο, σε απομονωμένη περιοχή μιας πόλης. Χωρίς μικροτσίπ, χωρίς λουράκι, απίστευτα βρόμικος. «Τον αγάπησα αμέσως» θυμάται σήμερα.
Όταν τον πήρε σπίτι της, αρχικά το σκυλάκι ήταν πολύ διστακτικό. Και μαζί της και, ακόμα περισσότερο, με τον τότε σύντροφό της, Nate. Δοκίμασαν να τον πάρουν στο κρεβάτι τους και δεν πήγε πολύ καλά: το σκυλάκι μεταμορφώθηκε σε Γκρέμλιν, γρυλίζοντας και δείχνοντας τα δόντια του.
«Εγώ σκεφτόμουν ότι δεν θα εγκατέλειπα με τίποτα αυτό το σκυλί. Τι θα γινόταν όμως αν ο Nate δεν αισθανόταν το ίδιο; Αν έπρεπε να διαλέξω, η σχέση μας δεν θα επιβίωνε. Πέρασα εκείνη τη νύχτα στο πάτωμα του υπνοδωματίου, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο ζώο που νόμιζα ότι θα με αγαπούσε τόσο εύκολα όσο το είχα αγαπήσει εγώ, κάνοντας πανικόβλητες αναζητήσεις στην Google του τύπου “τι μπορείς να κάνεις με ένα επιθετικό σκυλί”».
Η απάντηση, εκείνο το καλοκαίρι του 2009, ήρθε με κόστος πολλών εκατοντάδων δολαρίων, όπως προσθέτει: δύο ειδικούς στη συμπεριφορά των ζώων – ο ένας, ψυχολόγος ζώων – που έκαναν κατ’ οίκον επισκέψεις. Μέχρι τότε, «ο Bexley είχε δαγκώσει και εμένα και τον Nate, σε σημείο να ματώσουμε».
Το συμπέρασμα των ειδικών ήταν ότι ο σκύλος είχε πέσει θύμα σοβαρής κακοποίησης. Καθώς άρχισαν να αναζητούν τα ερεθίσματα που τον τρόμαζαν κάνοντάς τον επιθετικό, η λίστα άρχισε να μεγαλώνει όλο και περισσότερο – και περιλάμβανε πράγματα τόσο απλά όσο ένα ποτήρι που ακουμπάς με θόρυβο στο τραπέζι.
«Ο Nate είχε μεγαλώσει με ένα μεγαλόσωμο, χαρούμενο λαμπραντόρ. Εγώ είχα ένα σκυλί για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ως παιδί. Δηλαδή, κανένας μας δεν ήταν ούτε στο ελάχιστο προετοιμασμένος για αυτό. Έτσι, ο ειδικός στη συμπεριφορά των ζώων χρειάστηκε να μας εκπαιδεύσει στο να του δίνουμε λιχουδιές τη σωστή στιγμή, ώστε ο Bexley να άρχιζε να συνδέει τους ήχους και τα άλλα ερεθίσματα που τον τρόμαζαν με κάτι θετικό».
Η ζωή του ζευγαριού άλλαξε. Έπρεπε να κάνουν χώρο στο πρόγραμμά τους για περιπάτους με τον σκύλο μετά τη δουλειά και να υπολογίσουν στον προϋπολογισμό τους τις σκυλοτροφές και τον κτηνίατρο.
«Παρ’ όλα αυτά, ο Nate δεν με έβαλε ποτέ να διαλέξω. Αφοσιώθηκε σε αυτό. Θυμάμαι αχνά εκείνη την πρώτη χρονιά. Ήμασταν και οι δύο πολύ στρεσαρισμένοι. Αλλά αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι το πόσο πολύ άλλαξε ο τρόπος σκέψης μου. Όταν μετακομίσαμε μαζί, δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα ήθελα να παντρευτώ (οι γονείς μου είχαν πάρει διαζύγιο και ένιωθα ότι ο γάμος είναι κάτι υπερεκτιμημένο). Ο Nate το ήξερε και δεν είχε πρόβλημα με αυτό. Αλλά ενώ τον παρακολουθούσα να αφοσιώνεται στον Bexley, άλλαξαν τα συναισθήματά μου. Άλλαξε και η συμπεριφορά του, σε θεμελιώδες επίπεδο. Μιλούσε, ακόμα και γελούσε, πιο χαμηλόφωνα. Πρόσεχε τις χειρονομίες που έκανε όταν μιλούσε. Έκανε τον εαυτό του πιο μικρό, ώστε ο Bexley να νιώθει λίγο πιο δυνατός».
«Ενώ τον παρακολουθούσα να αφοσιώνεται στον Bexley, άλλαξαν τα συναισθήματά μου. Άλλαξε και η συμπεριφορά του, σε θεμελιώδες επίπεδο. Μιλούσε, ακόμα και γελούσε, πιο χαμηλόφωνα. Πρόσεχε τις χειρονομίες που έκανε όταν μιλούσε. Έκανε τον εαυτό του πιο μικρό, ώστε ο Bexley να νιώθει λίγο πιο δυνατός».
Δύο μήνες μετά, είδαν τα πρώτα σημάδια αλλαγής. Σε μια απογευματινή βόλτα τους με τον Bexley, όταν ο Nate κάθισε σε ένα παγκάκι, ο σκύλος πήγε και φώλιασε για πρώτη φορά στα πόδια του. «Ήταν ό,τι πιο ξεκάθαρο είχαμε δει ότι είχε αρχίσει να βλέπει τον Nate ως προστάτη του και όχι σαν απειλή».
Οι τρεις τους άρχισαν να νιώθουν όλο και περισσότερο σαν αληθινή οικογένεια. «Κάθε πρόοδο τη μοιραζόμασταν σαν μια νίκη. Κάθε πισωγύρισμα γινόταν ευκολότερο γιατί το περνούσαμε μαζί με τον Nate. Συνειδητοποίησα ότι κάπως έτσι είναι ο γάμος. Όποιος έχει αγαπήσει έναν σκύλο ξέρει ότι μετά δεν είσαι ποτέ πια ο ίδιος. Αλλά αυτό νομίζω ότι ισχύει ακόμα περισσότερο για τους πρώτους σκύλους της ενήλικης ζωής μας – που μας μαθαίνουν πώς να βάζουμε τις ανάγκες ενός άλλου πλάσματος πάνω από τις δικές μας. Πώς να μεγαλώνουμε.
«Όποιος έχει αγαπήσει έναν σκύλο ξέρει ότι μετά δεν είσαι ποτέ πια ο ίδιος. Αλλά αυτό νομίζω ότι ισχύει ακόμα περισσότερο για τους πρώτους σκύλους της ενήλικης ζωής μας – που μας μαθαίνουν πώς να βάζουμε τις ανάγκες ενός άλλου πλάσματος πάνω από τις δικές μας. Πώς να μεγαλώνουμε».
»Τα τελευταία χρόνια του Bexley ήταν πιο ήρεμα. Έμαθε πώς να δέχεται την τρυφερότητα και να την ανταποδίδει. Το γεγονός ότι έπρεπε να κερδίσουμε την αγάπη του μάς έκανε να την εκτιμούμε περισσότερο. Ήταν ήδη 7-8 ετών όταν τον υιοθετήσαμε, οπότε είχαμε ακόμα έξι χρόνια μαζί.
»Τελικά, με τον Nate παντρευτήκαμε. Σήμερα έχουμε υιοθετήσει δύο σκύλους και δύο γάτες, πρώην αδέσποτα όλα. Χάρη στον Bexley, θα μοιραζόμαστε πάντα το σπίτι μας με ζώα που το χρειάζονται. Τις στιγμές που νιώθω τη μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη για τη ζωή που δημιουργήσαμε μαζί, σκέφτομαι συχνά: Ο Bexley ήταν κάποτε εδώ».
