Είναι πολύτιμη, αναμφίβολα, οι συμβολή των παππούδων στην ανατροφή των εγγονών τους, ωστόσο τι γίνεται όταν η συμπεριφορά τους όχι μόνο γίνεται υπερβολικά παρεμβατική αλλά και ανησυχούμε ότι ασκεί μια άσχημη επιρροή στα παιδιά μας; Αυτή την εμπειρία μοιράστηκε η μαμά διδύμων 18 μηνών, που ανήκει στη γενιά των μιλένιαλς, για τη δική της, boomer μητέρα.
«Έχει κανένας άλλος μια boomer μαμά που η βασική γλώσσα της αγάπης της είναι το άγχος; Γιατί νιώθω ότι χρειαζόμαστε υποστήριξη» είπε στην αρχή ενός βίντεο που μοιράστηκε η Gabi Day, όπως ονομάζεται. Παρόλο που αναγνώρισε ότι η συμπεριφορά της μητέρας της πηγάζει από την αγάπη, χαρακτηρίζει «υπερβολικά εξαντλητικό» τον τρόπο με τον οποίο την είχε εισπράξει στη δική της παιδική ηλικία: «Ανέκαθεν ήταν πολύ παρεμβατική, νευρική και αγχώδης. Και η αδερφή μου κι εγώ απορροφήσαμε αυτή την ένταση και, τι έκπληξη, έχουμε γίνει αγχώδεις ενήλικες. Φρόντισε να είναι σίγουρη ότι καταλαβαίναμε με κάθε λεπτομέρεια την ανησυχία της για κάτι».
«Ανέκαθεν ήταν πολύ παρεμβατική, νευρική και αγχώδης. Και η αδερφή μου κι εγώ απορροφήσαμε αυτή την ένταση και, τι έκπληξη, έχουμε γίνει αγχώδεις ενήλικες. Φρόντισε να είναι σίγουρη ότι καταλαβαίναμε με κάθε λεπτομέρεια την ανησυχία της για κάτι».
Σήμερα βλέπει την ιστορία να επαναλαμβάνεται, στην παρέμβαση της μητέρας της στην ανατροφή των δικών της παιδιών. Φέρνει ως παράδειγμα ένα μικροατύχημα που είχαν τα νήπια, όταν έπεσαν από τον καναπέ, σε ένα στρώμα στο πάτωμα, και οι σωματικές αντιδράσεις ήταν «ακραίες», που φοβάται ότι θα μεταφέρει και στα εγγόνια της. Η ίδια, από την άλλη, όπως διευκρινίζει προσπαθεί να είναι «η ψύχραιμη στο δωμάτιο, με συναισθηματικό αυτοέλεγχο, ενώ εκείνη με κοιτάει μπερδεμένη». Πρόσθεσε ότι η μητέρα της δεν καταλαβαίνει ότι η ηρεμία είναι ένα καλύτερο μοντέλο ανατροφής των παιδιών, ειδικά σε δύσκολες καταστάσεις.
«Πώς το διαχειρίζεται αυτό κάποιος; Ειδικά όταν ο γονιός σου συμμετέχει και ως παππούς. Αγαπάει πάρα πολύ τα παιδιά μου, δεν το αμφισβητώ. Αλλά πώς τα προστατεύω ώστε να μη γίνουν αγχώδη όπως έγινα εγώ;».
Κάποια διαδικτυακά σχόλια αφορούσαν το «boomer panic», τον πανικό της γενιάς των boomer, σε καταστάσεις όπου δυσκολεύονταν να αντιμετωπίσουν τα συναισθήματά τους. Ένας χρήστης έγραψε, ενδεικτικά, ότι οι boomers αντιμετωπίζουν «τον πανικό ενός νηπίου γιατί δεν μπορούν να ελέγξουν τα συναισθήματά τους».
Μια θεραπεύτρια, η Eli Hardwood, εξήγησε ότι ως ενήλικες πολλοί έχουμε κάνει τη «συναισθηματική θεραπεία» που δεν είχαν κάνει οι δικοί μας γονείς. Έτσι, τουλάχιστον πολλοί σύγχρονοι γονείς γνωρίζουν πώς να ελέγχουν τα συναισθήματά τους μπροστά στα παιδιά τους.
«Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε εμείς για να διαχειριστούμε αυτή την παράξενη πραγματικότητα; Να διαχειριστούμε τις δικές μας προσδοκίες απέναντί τους. Αν οι γονείς μας δεν έχουν ξεκινήσει τη δική τους θεραπεία, πρέπει να αποδεχθούμε ότι πιθανότατα παραμένουν στάσιμοι στο δικό τους επίπεδο συναισθηματικής κατανόησης και ανωριμότητας. Έτσι θα ελέγξουμε τις καθημερινές απογοητεύσεις μας από εκείνους».
«Αν οι γονείς μας δεν έχουν ξεκινήσει τη δική τους θεραπεία, πρέπει να αποδεχθούμε ότι πιθανότατα παραμένουν στάσιμοι στο δικό τους επίπεδο συναισθηματικής κατανόησης και ανωριμότητας. Έτσι θα ελέγξουμε τις καθημερινές απογοητεύσεις μας από εκείνους».
Η ειδικός συμβούλευσε επίσης την ανήσυχη μητέρα να περιορίσει τον χρόνο που περνούν τα παιδιά της με τη γιαγιά: «Λίγες μέρες την εβδομάδα με τους αγχώδεις γονείς μας δεν επηρεάζουν τη συναισθηματική εξέλιξή τους. Τα παιδιά απορροφούν μοτίβα από τους ανθρώπους με τους οποίους συνδέονται στενότερα (που συνήθως είμαστε εμείς), με αυτούς που περνούν τον περισσότερο χρόνο».
Η ίδια συμβούλευσε επίσης τη μαμά να εξηγήσει στα παιδιά ότι η γιαγιά έχει άγχος, μέσα από φράσεις όπως «η γιαγιά φοβάται πολύ και κάποιες φορές βγαίνει σε στιγμές που εσείς κι εγώ αντιδράμε πιο ήρεμα. Όταν το κάνει σε εμένα προσπαθώ να σκέφτομαι ότι είμαι ασφαλής και ότι δεν χρειάζεται να νιώθω όπως αυτή».
