Το καλό με το πέρασμα του χρόνου είναι ότι, αν μη τι άλλο, συμφιλιωνόμαστε περισσότερο με τον εαυτό μας και τα θέλω μας και παύουμε να αφήνουμε τους άλλους και τις προσδοκίες τους -ή τις προσδοκίες που κάποτε τρέφαμε εμείς από τον εαυτό μας- να μας καθορίσουν. Αυτή την εμπειρία έζησε μια γυναίκα μετά τα σαράντα της που ξαφνικά, όταν διέσχισε το συγκεκριμένο ηλικιακό κατώφλι, σταμάτησε να «δίνει δεκάρα» για κάποια πράγματα. Ο λόγος για τη συγγραφέα Kerala Taylor, η οποία όπως αφηγείται στο Yourtango.com, από τη στιγμή που έκανε αυτό το μεγάλο βήμα αισθάνεται πιο απελευθερωμένη.
Μπορεί να μην ταυτιζόμαστε και με τα πέντε πράγματα που παραδέχεται ότι δεν αντέχει αλλά μάλλον θα ταυτιστούμε με αυτή την εμπειρία μετάβασης, από μια ζωή πιο προδιαγεγραμμένη εξωτερικά σε εκείνη που βρίσκεται πιο κοντά στις αληθινές επιθυμίες μας.
«Αυτά τα πέντε πράγματα μού πήρε 40 χρόνια να συνειδητοποιήσω ότι απεχθάνομαι:
»1. Τους περισσότερους χώρους εργασίας. Από τότε που ξεκίνησα την καριέρα μου, μου πήρε 13 χρόνια να καταλάβω ότι δεν μου αρέσει να δουλεύω για εταιρείες με πάνω από 25 εργαζόμενους και τουλάχιστον επτά ακόμα να συνειδητοποιήσω ότι μισώ να δουλεύω για τις περισσότερες εταιρείες. Γιατί παρόλο που εκτιμώ το πιο προσωπικό στοιχείο των μικρότερων εταιρειών, ανακάλυψα ότι πολλές συνεχίζουν να χρησιμοποιούν πατριαρχικά μοντέλα εξουσίας, παραγωγικότητας και ανάπτυξης.
»2. Τους άντρες που με θεωρούν “χαριτωμένη”. Ως μια γυναίκα μέσης ηλικίας, που έχει φέρει στον κόσμο δύο μωρά, θα έπρεπε να απαγορεύεται να με χαρακτηρίζουν “χαριτωμένη”. Αλλά ακόμα και αν ένας άντρας δεν αναφέρει ποτέ ξεκάθαρα αυτή τη λέξη, μπορώ να ξεχωρίσω αμέσως ποιοι με παίρνουν στα σοβαρά και ποιοι με θεωρούν χαριτωμένη. Ευτυχώς, καθώς δεν δίνω πλέον δεκάρα για επαίνους από άντρες, συνδέομαι με λίγους. Αυτό δεν συνέβαινε ανέκαθεν, στο παρελθόν επιζητούσα την αποδοχή τους για να προχωρήσω στη ζωή και προσπαθούσα να τους εντυπωσιάζω είτε καταφεύγοντας σε χαριτωμενιές είτε επιχειρώντας να επιδείξω την ευφυΐα μου.
»3. Τα φορέματα. Στις αρχές των 40 μου φορούσα κατά μέσο όρο τρία με τέσσερα φορέματα τον χρόνο. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με οποιαδήποτε γυναίκα, ή και άντρα, σκίζει με ένα φόρεμα. Ο σύντροφός μου όμως, για παράδειγμα, απελευθερώνεται όταν φοράει καφτάνι, κι αυτό είναι υπέροχο. Όμως εμένα μου πήρε 40 χρόνια να καταλάβω ότι σπάνια νιώθω άνετα μέσα σε ένα φόρεμα. Όταν είναι μακρύ, δεν απολαμβάνω την αίσθηση του υφάσματος στις γάμπες μου. Όταν είναι πιο κοντό, δεν θέλω να πρέπει να σκεφτώ πώς θα τοποθετήσω τα πόδια μου κάθε φορά που κάθομαι. Ναι, μου αρέσει να κάθομαι με ανοιχτά τα πόδια και δεν θα απολογηθώ γι’ αυτό, παρόλο που ποτέ δεν θα επιχειρήσω να πιάσω δύο θέσεις στο μετρό.
»4. Τα πλήθη. Όταν ήμουν μια νεότερη και κάπως ανασφαλής μαμά έκανα όλα όσα υποτίθεται ότι θα ήταν διασκεδαστικά. Πήγαινα τα παιδιά μου σε υπαίθριες γιορτές, παρελάσεις και πισίνες γιατί υποτίθεται ότι αυτά αρέσουν στα παιδιά – άλλωστε, προσπαθούσα απελπισμένα να βγω από το σπίτι. Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι απολάμβανα αυτά τα πράγματα, παρόλο που με έκαναν να γκρινιάζω, να ζαλίζομαι και να νιώθω εξαντλημένη. Ακόμα και πριν από τα παιδιά, αισθανόμουν την πίεση να αναζητώ τέτοιες “διασκεδαστικές εμπειρίες” για να έχω μια ικανοποιητική κοινωνική ζωή. Ανέκαθεν ήξερα ότι ήμουν εσωστρεφής, αλλά έλεγα στον εαυτό μου ότι “φορτίζω μπαταρίες” όταν είμαι μόνη και “διασκεδάζω” όταν είμαι με φίλους. Κάποιες φορές σκέφτομαι πόσα χρήματα θα είχα γλιτώσει αν είχα παραδεχτεί, απλά, στον εικοσάχρονο εαυτό μου ότι το ιδανικό μου Σαββατόβραδο το περνάω στο σαλόνι του σπιτιού μου με μια χούφτα φίλους.
»5. Τις τηγανίτες. Έχω όμορφες αναμνήσεις, από τον πατέρα μου να μαγειρεύει τις “διάσημες” τηγανίτες του, τις οποίες έτρωγα χωρίς να παραπονιέμαι. Τις θεωρούσα κυρίως ως μια αφορμή για να γεμίσω το στόμα μου με σιρόπι σφενδάμου. […] Όταν απέκτησα παιδιά ένιωσα ξαφνικά πιεσμένη να αισθανθώ ενθουσιασμένη με τις τηγανίτες. Όλοι οι κουλ γονείς τις έφτιαχναν. Σε μια προσχολική κατασκήνωση, παρακολούθησα μια μαμά να τις φτιάχνει σε ένα γκαζάκι και η σύγκριση με έκανε να νιώσω ανάξια. Τα παιδιά μου πήραν ένα δύσκολο μάθημα δικαιοσύνης εκείνης της ημέρας – ότι ο κόσμος είναι ένα ψυχρό, σκληρό μέρος, όπου κάποια παιδιά στην κατασκήνωση τρώνε τηγανίτες και άλλα βρόμη. Αλλά ξέρετε κάτι; Ο γιος μου πλέον λατρεύει τη βρόμη και η κόρη μου προτιμάει το τηγανισμένο ψωμί, το οποίο φτιάχνει μόνη. Παρόλο που στο σπίτι μου ποτέ δεν τρώμε τηγανίτες και σπανίως μιλάμε γι’ αυτές, πιστεύω ότι τα παιδιά μου θα καταφέρουν να εξελιχθούν σε υγιή και παραγωγικά μέλη της κοινωνίας».
