Ο εκπαιδευτικός Μάριος Μάζαρης, δάσκαλος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, έχει ξεχωρίσει και για την παρουσία του στα social media και κυρίως για τις πρωτοβουλίες που έχει πάρει στο δημοτικό σχολείο όπου διδάσκει.
Αυτή τη φορά έκανε μια ανάρτηση που έχει συγκεντρώσει ήδη πολλές εκατοντάδες likes καθώς αναφέρεται στο «καυτό» θέμα των ορίων, που απασχολεί ιδιαίτερα τους νέους γονείς. Σε αυτήν μοιράζεται τη σύντομη ιστορία ενός τρίχρονου παιδιού, το οποίο μια φίλη του είδε να αλλάζει εντυπωσιακά μέσα σε λίγες μέρες, από τη στιγμή που ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με την οριοθέτηση:
«Μιλάω με μια φίλη μου για παιδιά και πόσο δυσκολεύονται οι νέοι γονείς να βάλουν όρια. Είναι κάτι που παρατηρώ πολύ και σε παιδιά που συνεργάζομαι και γύρω μου. Ίσως δεν έχουν καταλάβει οι γονείς τι θα πει όριο, ίσως φοβούνται ότι θα είναι πολύ αυστηροί, ίσως δεν έχουν κουράγιο κιόλας. Το ζήτημα είναι ότι βλέπεις όλο και πιο πολύ παιδιά να θεωρούν ότι όλος ο κόσμος τους ανήκει και όλες οι συμπεριφορές είναι επιτρεπτές παντού. Δεν είναι υποχρεωμένα να τα ξέρουν αυτά από πριν, είναι παιδιά, εκεί όμως μπαίνουν οι ενήλικες ως αυτοί που θα τα εκ-παιδεύσουν.
«Μιλάω με μια φίλη μου για παιδιά και πόσο δυσκολεύονται οι νέοι γονείς να βάλουν όρια. Είναι κάτι που παρατηρώ πολύ και σε παιδιά που συνεργάζομαι και γύρω μου. Ίσως δεν έχουν καταλάβει οι γονείς τι θα πει όριο, ίσως φοβούνται ότι θα είναι πολύ αυστηροί, ίσως δεν έχουν κουράγιο κιόλας».
»Θα σου πω ένα παράδειγμα, μου λέει η φίλη. Πριν λίγες μέρες φιλοξενήσαμε ένα συγγενικό ζευγάρι με το παιδί τους στο σπίτι μας, κοντά στα τρία το παιδί. Με το που μπήκε το παιδί στο σπίτι, άρχισε να τα κατεβάζει όλα. Ντουλάπια, συρτάρια, αντικείμενα, πήγαινε από δωμάτιο σε δωμάτιο, έμπαινε κι έβγαινε, εξερευνούσε τον χώρο, ενώ οι γονείς του δεν του έλεγαν τίποτα. Έτσι του αρέσει του μικρού, έλεγαν, είναι ζωηρούλης. Εγώ από φόβο μην παρεξηγηθώ δεν είπα τίποτα, είχα όμως το άγχος μη σπάσει κάτι, να μαζέψω όσα ανακάτευε, μην τραυματιστεί, όλα αυτά. Κάποια στιγμή ήρθε ο σύντροφός μου και είδε το χάος του μικρού, τα έχασε.
»Άκου να σου πω φίλε μου, πλησίασε το παιδί και του είπε, εδώ μέσα δε λειτουργούμε έτσι. Αυτό εδώ δεν το πειράζουμε, γιατί είναι εύθραυστο και θα σπάσει. Αυτό είναι παλιό και το προσέχουμε, αυτό όχι για να μην τραυματιστούμε. Αυτό εδώ ναι, γιατί… αυτό όχι, γιατί… για καθετί στο σπίτι του εξηγούσε αν επιτρέπεται να το αγγίζουμε ή όχι.
»Το παιδί στην αρχή σάστισε. Δεν είχε συνηθίσει να του μιλάνε έτσι, να του εξηγούν κανόνες ή να του βάζουν όριο. Ο φίλος μου σκέφτηκε μήπως τον φόβισε τον μικρό. Σε πληροφορώ ότι για τις επόμενες τέσσερις μέρες ο μικρός ήταν από πίσω του και έκανε ό,τι κι εκείνος. Πήγαινε μαζί του το πρωί στον φούρνο, στο σούπερ μάρκετ, τακτοποιούσαν μαζί τα πράγματα στο σπίτι, του μιλούσε και του εξηγούσε τα πάντα κι ο μικρός τα επαναλάμβανε κι έδινε κι ο ίδιος μετά τις ίδιες οδηγίες στον εαυτό του για να τα μάθει. Αυτό το κάνουμε έτσι…αυτό δεν το αγγίζουμε…όχιιιι…αυτό το πιάνουμε έτσι… Οι γονείς του το έβλεπαν και το σχολίασαν. Πώς το κάνατε αυτό; ρώτησαν.
«Το παιδί στην αρχή σάστισε. Δεν είχε συνηθίσει να του μιλάνε έτσι, να του εξηγούν κανόνες ή να του βάζουν όριο. Ο φίλος μου σκέφτηκε μήπως τον φόβισε τον μικρό. Σε πληροφορώ ότι για τις επόμενες τέσσερις μέρες ο μικρός ήταν από πίσω του και έκανε ό,τι κι εκείνος».
»Τα παιδιά θέλουν κουβέντα και χρόνο. Να τους δείξεις τι επιτρέπεται και τι όχι. Με ποιον τρόπο και με ποιον όχι. Να το κάνετε παρέα. Τα όρια δεν είναι τιμωρία, είναι καθοδήγηση. Τα παιδιά τα έχουν ανάγκη. Να νιώσουν ασφάλεια, ότι κάποιος τους δίνει οδηγίες πώς να ζήσουν τον κόσμο. Ότι κάποιος τους δίνει οδηγίες τι να προσέξουν. Ότι έχει την έννοια τους μην τραυματιστούν. Ότι κάποιος τα βλέπει και τους μιλάει. Βήμα βήμα».
Δείτε την ανάρτηση:
