Η Ελένη Ανδρεάδη, που εμπνέει χιλιάδες παιδιά σε όλο τον κόσμο και που επέστρεψε με το ολοκαίνουριο βιβλίο «Ένα σύννεφο για τα γενέθλιά μου», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και απευθύνεται σε νήπια, γράφει για τις μικρές ευτυχίες της ζωής. Μέσα από μια πρωτότυπη ιστορία, η βραβευμένη με Κρατικό Βραβείο συγγραφέας δείχνει στην εκκολαπτόμενη γενιά αναγνωστών ποια είναι τα πιο όμορφα κι ουσιαστικά πράγματα σ’ αυτή τη ζωή. Η ίδια περιγράφει στο marieclaire.gr:
Κοιτώ τα παιδιά μου. Είναι μικρά κουβαράκια ευτυχίας, με μια έμφυτη γνώση του πώς να ζουν χαρούμενα. Και αναρωτιέμαι: πότε το χάνουμε αυτό άραγε; Θα έπρεπε σίγουρα ο κόσμος μας και το εκπαιδευτικό σύστημα να έχει ως στόχο να μεγαλώσει ευτυχισμένες γενιές. Έρευνες υποστηρίζουν πως οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι πιο πετυχημένοι από τους δυστυχείς και στην δουλειά, στις προσωπικές τους σχέσεις και στην αγάπη.
Ένας από τους σημαντικότερους τρόπους να είναι το παιδί ευτυχισμένο είναι αρκετά απλός και ταυτόχρονα εγωιστικός. Να είσαι και εσύ ευτυχισμένος, ο γονιός. Αυτό υποστηρίζουν οι ψυχολόγοι και ερευνητές. Πώς όμως;
Ζούμε στην εποχή που αισθανόμαστε συνεχώς πως αρκετά δεν έχουμε και αρκετοί δεν είμαστε, ακόμα και στις πιο πλούσιες γωνιές του πλανήτη. Δεν ξοδεύουμε αρκετό χρόνο ώστε να βρούμε την πραγματική και ουσιαστική ευτυχία, και συγχρόνως είναι το μόνο που νομίζουμε ότι αποζητούμε. Έχουμε ρημάξει τον πλανήτη σε μια εσφαλμένη αναζήτηση.
Πού όμως να ψάξουμε; Ένα μικρό μυστικό της ευτυχίας, σύμφωνα με τους ειδικούς και πνευματικούς, είναι η ευγνωμοσύνη. Κάτι που συναντώ ξανά και ξανά σε μελέτες και βιβλία, είναι να κρατάς ένα καθημερινό ημερολόγιο ευγνωμοσύνης. Να καταγράφεις σε μια σελίδα τρία μικρά ή μεγάλα πράγματα που σου ζέσταναν την καρδιά την ημέρα που πέρασε.
Σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο, τώρα αργά το βράδυ που τα παιδιά κοιμήθηκαν, μου έρχονται αβίαστα.
Ένα. Η κούπα με το πράσινο τσάι μου που πίνω το πρωί. Δεν είναι το τσάι βέβαια. Είναι η τελετουργία. Ιδανικά το πίνω στους 80 βαθμούς. Η κούπα είναι εκείνη η παλιά, ακριβώς το σωστό μέγεθος. Μαγεία το πώς διαχέεται η ζέστη στις παλάμες μου καθώς την κρατώ στα χέρια μου. Κάποτε έπινα το τσάι μόνη μου, βλέποντας τα πρώτα email. Τώρα πια το πίνω στο πρωινό, παρέα με τις νεράιδες του δάσους, το λιοντάρι που πήγε παρέα με την Έλλη στο σχολείο και τον ραφτάκο των λέξεων, με την τρίχρονη κόρη μου.
Δύο. Ο μπαχτσές μου. Σήμερα πάλι μας δώρισε πολλούς καρπούς που άρπαξαν με χαρά τα παιδιά. Ποιος θα το φανταζόταν ότι τα αγγουράκια, τα τοματίνια και ο ξεχασμένος δυόσμος στις τρεις αυτές ξύλινες γλάστρες, παρά την αμέλεια από πλευράς μας, θα καρποφορούσαν τόσο;
Τρία. Άσκηση. 35 λεπτά τρέξιμο. Τα κατάφερα πάλι σήμερα να έχω λίγες στιγμές μοναχή μου. Το ηλιοβασίλεμα που είδα καθώς έτρεχα. Η χαρά του σώματος που πραγματοποιεί αυτό που ήταν φτιαγμένο να κάνει: να κινείται. Πάνω από όλα η γιορτή της υγείας, αυτού του τόσο πολύτιμου δώρου, που ίσως εκτιμήσαμε εκ νέου αυτές τις ημέρες του κορωνοιού.
Ένας αγαπημένος πνευματικός συγγραφέας και δάσκαλος, ο Τζακ Κόρνφιλντ έχει πει πως η συμπόνια είναι σημαντική. Πως η έγνοια μας για τον τόσο πόνο που υπάρχει στον κόσμο είναι απαραίτητη, αλλά και η χαρά επίσης – τόσο που ο Γάλλος φιλόσοφος André Gide την αποκάλεσε «ηθική υποχρέωση». Το δώρο μας στον κόσμο, λέει ο Κόρνφιλντ, προέρχεται από την ύπαρξη και παρουσία μας. Μπορούμε να είμαστε φάρος ευημερίας, αγάπης και φροντίδας που όχι μόνο αγγίζει, αλλά ανεβάζει όσους συναντάμε. Δίνω εκ νέου την υπόσχεση στον εαυτό μου να μνημονεύσω αύριο άλλα τρία μικρά δώρα της ζωής πριν κοιμηθώ, εξαντλημένη από την δουλειά και τις υποχρεώσεις της οικογένειας.
Μικρά, που είναι όμως τεράστια. Θα το ξεχάσω, ίσως. Δεν πειράζει. Αρκεί να το ξαναθυμηθώ σύντομα. Αρκεί να το θυμάμαι συχνά.
Μέσα από την bestseller σειρά βιβλίων της «Πράκτορες του Πλανήτη» η Ελένη Ανδρεάδη έχει καταφέρει να δημιουργήσει με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο μια συνειδητοποιημένη επίλεκτη ομάδα παιδιών- αναγνωστών σε Ελλάδα, Αμερική, Κίνα, Κορέα, Τουρκία και Αίγυπτο, που αναλαμβάνει καθημερινά δράση για το περιβάλλον, βάζοντας τα γυαλιά στους ενήλικες.
Αυτό που φαντάστηκε και περιέγραψε στο βιβλίο της «Ο Τζάστιν Γκρέι και οι Φύλακες της Γης», δηλαδή τα παιδιά και τους εφήβους να διαδηλώνουν ώστε να πείσουν τους ηγέτες να σταματήσουν την κλιματική αλλαγή, δεν ήταν τελικά μακρινό όνειρο, ούτε αποκλειστικά προϊόν μυθοπλασίας. Το είδαμε να γίνεται πράξη μέσα από την πρωτοβουλία της Γκρέτα Τούνμπεργκ. Τα παιδιά είναι το μέλλον. Χάρη σ’ αυτά μπορούμε να ελπίζουμε σ’ ένα καλύτερο αύριο, γι’ αυτό και οφείλουμε να τους παρέχουμε τα πιο ισχυρά όπλα. Μέσα από ιστορίες που εκπαιδεύουν και εμπνέουν. Σ’ αυτά τα παιδιά, τους αυριανούς ενεργούς πολίτες, αφιερώνει τα βιβλία της η χαρισματική Ελένη Ανδρεάδη.
