Μπορεί το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα να απέχει από την τελειότητα, ωστόσο στις ΗΠΑ, μετά από γεγονότα όπως η πρόσφατη σφαγή στο Τέξας που είχε ως θύματα δεκάδες μικρά παιδιά και δύο δασκάλες, το σχολείο δεν βιώνεται ως ένα περιβάλλον μάθησης, παιχνιδιού και κοινωνικοποίησης, αλλά σαν πεδίο μάχης.
Στη χώρα με αδιανόητες ελευθερίες στην οπλοκατοχή και την οπλοχρησία, καθημερινά περνάει η πιο τρομακτική σκέψη από το μυαλό των εκπαιδευτικών: «Κι αν είμαστε οι επόμενοι;». Μερικοί από αυτούς μοιράστηκαν με το αμερικανικό Marie Claire τους προβληματισμούς τους, σε ένα αφιέρωμα που έκανε το περιοδικό σε συνεργασία με τις ΜΚΟ The Trace και The Hechinger Report, για την βία των όπλων στην Αμερική και για την ανισότητα στην εκπαίδευση, αντίστοιχα.
Διαβάστε παρακάτω τι είπαν μερικοί από τους εκπαιδευτικούς.
«Την ημέρα που θα πρέπει να πάρω μαζί μου όπλο για να διδάξω, έχω τελειώσει»
Ο Harley Brook είναι εδώ και δώδεκα χρόνια φιλόλογος σε δημόσιο σχολείο στο Σικάγο.
«Στο δωμάτιό μου έχω ένα ράφι με βιβλία. Στο παρελθόν σκεφτόμουν, θα το γεμίσω με βιβλία, σε περίπτωση που κάποιο παιδί χρειαστεί κάτι να διαβάσει. Πλέον, κάθε χρόνο, όταν ανανεώνω το απόθεμά του, ένα κομμάτι του εαυτού μου σκέφτεται: Ένα βιβλίο είναι κάτι που θα μπορούσε ένα παιδί να πάρει και να πετάξει σε κάποιον εισβολέα στην τάξη του. Είναι σοκαριστικό και μόνο που μπαίνω στη διαδικασία να το σκεφτώ.
»Την ημέρα που θα πρέπει να πάρω μαζί μου όπλο για να διδάξω, έχω τελειώσει. Θα βρω κάποιον άλλο τρόπο να αξιοποιήσω την εκπαίδευση και την εμπειρία μου».
«Πρέπει να είσαι ειλικρινής με τους μαθητές σου, να πεις ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί και σε εμάς»
Η Nivia Vizurraga είναι ειδική παιδαγωγός εδώ και δώδεκα χρόνια σε ένα δημοτικό σχολείο στην Καλιφόρνια.
«Όταν κάνουμε μια άσκηση, κλείνουμε τα στόρια, κλειδώνουμε τις πόρτες και ζητάμε από τους μαθητές μας να κρυφτούν κάτω από τα θρανία ή σε κάποιο άλλο ασφαλές μέρος. Η άσκηση είναι από μόνη της τρομακτική. Μετά από 15-20 λεπτά ο διευθυντής μάς λέει ότι τελείωσε, αλλά στην τάξη ακολουθεί συζήτηση.
»Τα παιδιά κάνουν ερωτήσεις όπως: “Αν κάποιος χτυπήσει την πόρτα, να ανοίξουμε;”, “Σε ποιες περιπτώσεις ειδοποιούνται οι γονείς μας;”, “Θα είμαστε καλά;”.
»Είναι δύσκολο για ένα δάσκαλο. Θέλεις τα παιδιά να νιώσουν ασφαλή. Αλλά και να είσαι ειλικρινής μαζί τους, λέγοντάς τους ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί και σε εμάς».
«Τα παιδιά κάνουν ερωτήσεις όπως: “Αν κάποιος χτυπήσει την πόρτα, να ανοίξουμε;”, “Σε ποιες περιπτώσεις ειδοποιούνται οι γονείς μας;”, “Θα είμαστε καλά;”. Είναι δύσκολο για ένα δάσκαλο. Θέλεις τα παιδιά να νιώσουν ασφαλή. Αλλά και να είσαι ειλικρινής μαζί τους, λέγοντάς τους ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί και σε εμάς».
«Θα ζητούσα από έναν δάσκαλο να ρισκάρει τη ζωή του για τα παιδιά μου;»
Η Melissa Dorcemus είναι ειδική παιδαγωγός και διδάσκει μαθηματικά εδώ και επτά χρόνια σε γυμνάσιο.
«Ο άντρας μου είναι στην αστυνομία. Έχουμε συζητήσει το γεγονός ότι ρισκάρει τη ζωή του για τη δουλειά του. Όταν άρχισα να διδάσκω, δεν είχα σκεφτεί κάτι τέτοιο για μένα. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσα να είμαι αυτή που θα υπερασπιζόμουν μια αίθουσα γεμάτη αθώα παιδιά. Αλλά όσο συνεχίζουν να συμβαίνουν τραγωδίες, αυτή η σκέψη έχει αρχίσει να περνάει από το μυαλό μου.
»Τώρα είμαι έγκυος. Με πλημμυρίζουν συναισθήματα κάθε φορά που σκέφτομαι ότι, μια μέρα, θα στείλω και το δικό μου παιδί στο σχολείο. Θα ζητούσα από έναν δάσκαλο να ρισκάρει τη ζωή του για τα παιδιά μου; Θα το έκανα εγώ για τα παιδιά των άλλων; Τα αγαπάς σαν να είναι δικά σου αλλά στην τελική, δεν είναι.
»Και αν το έκανα αυτό για την τάξη μου, θα επέστρεφα ποτέ στο σπίτι και στο μωρό μου;».
«Τώρα είμαι έγκυος. Με πλημμυρίζουν συναισθήματα κάθε φορά που σκέφτομαι ότι, μια μέρα, θα στείλω και το δικό μου παιδί στο σχολείο. Θα ζητούσα από έναν δάσκαλο να ρισκάρει τη ζωή του για τα παιδιά μου; Θα το έκανα εγώ για τα παιδιά των άλλων; Τα αγαπάς σαν να είναι δικά σου αλλά στην τελική, δεν είναι».
«Οι δικοί μου μαθητές δεν ανησυχούν για μαζικούς πυροβολισμούς. Φοβούνται τους κινδύνους που υπάρχουν έξω από το σχολείο».
Ο Isaiah Sago, αφού δίδαξε μαθηματικά για δέκα χρόνια σε υποβαθμισμένη συνοικία του Λος Άντζελες, πρόσφατα έγινε σχολικός σύμβουλος για θέματα ασφαλείας στις αίθουσες.
«Ποτέ δεν είχαμε επιθέσεις με όπλα στο σχολείο. Είχαμε όμως μαθητές που έμεναν περισσότερες ώρες στο σχολείο γιατί ένιωθαν μεγαλύτερη ασφάλεια εκεί παρά στην κοινότητά τους.
»Η βία των όπλων δεν είναι ασυνήθιστη στην περιοχή μου. Είτε προέρχεται από την αστυνομία είτε από τις συμμορίες, οι μαθητές την έχουν συνηθίσει. Έτσι, για τα περισσότερα παιδιά μου, το σχολείο είναι ένα καταφύγιο. Αν οπλίζονταν οι εκπαιδευτικοί, τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο δύσκολα για τους μαθητές μου».
