Ένας γονιός μπορεί σίγουρα να κακομάθει με διάφορους τρόπους το δεκάχρονο ή δεκαπεντάχρονο παιδί του. Παρά την αντίθετη επικρατούσα άποψη, όμως, δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο όταν το παιδί του είναι νεογέννητο.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες που ασχολούνται με την ανάπτυξη των παιδιών, η αντίληψη ότι όσο κρατάμε στην αγκαλιά μας ένα μωρό το κακομαθαίνουμε είναι ανακριβής. Κατά τον παιδοψυχολόγο J.Kevin Gugent, διευθυντή του Ινστιτούτου Brazelton στο Νοσοκομείο Παίδων της Βοστώνης, η βασική πρόκληση που αντιμετωπίζει ένα νεογέννητο είναι το αν μπορεί να εμπιστευτεί τον κόσμο στον οποίο ήρθε και ότι οι βασικές του ανάγκες σε τροφή, ύπνο και προστασία θα ικανοποιηθούν.
«Είναι ζήτημα κάλυψης αυτών των αναγκών», επισημαίνει ο παιδοψυχολόγος, ο οποίος διαχωρίζει κάθετα το πώς κακομαθαίνει ένα παιδί από το χρόνο που περνάει στην αγκαλιά ενός γονιού.
Συνεχίζοντας, τονίζει ότι όταν τα μωρά λίγων μηνών κλαίνε, δεν το κάνουν επειδή αναπτύσσουν μία χειριστική προσωπικότητα. Δεν μπορούν να το κάνουν αυτό ακόμα. Κλαίνε επειδή πεινάνε, αισθάνονται μοναξιά, πόνο, οτιδήποτε μπορεί να τους κάνει να νιώσουν περίεργα, αλλά όχι για να μας κάνουν μία μέρα ό,τι θέλουν.
Σύμφωνα με την αναπληρώτρια καθηγήτρια Παιδιατρικής του Πανεπιστημίου Johns Hopkins Dr. Barbara Howard,, «Ένα κακομαθημένο παιδί είναι χειριστικό, αλλά μέχρι ένα μωρό να γίνει εννέα μηνών δεν είναι σε θέση να κλάψει για να μας εξαναγκάσει να κάνουμε ή να μην κάνουμε κάτι».
Όταν, λοιπόν, ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες ενός μωρού, του μαθαίνουμε πως υπάρχει εκεί έξω ασφάλεια και ζεστασιά, κάτι που τα βοηθάει σταδιακά να αναπτύξουν αυτοπεποίθηση, σύμφωνα με τη Διευθύντρια Νεογνολογίας του Ιατρικού Κέντρου Montefiore της Νέας Υόρκης, Dr. Deborah Campbell. Η ίδια επισημαίνει ότι σύμφωνα με τις μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί, όταν ικανοποιούνται οι ανάγκες ενός μωρού από το πρώτο έτος της ζωής του, θα μεγαλώσει και θα είναι πιο ανεξάρτητο και πιο χαρούμενο.
Φυσικά, δεν παθαίνει κάτι ένα παιδί αν το αφήσουμε να κλάψει λίγο μόνο του, αλλά όπως και να έχει πρέπει να ξεχάσουμε για πάντα τον μύθο του κακομαθημένου παιδιού, που περνάει από γενιά σε γενιά.
Εξάλλου, σύμφωνα με την Campbell, όταν ένας γονιός κρατάει το μωρό του πάνω του, εκείνο ακούει την καρδιά του και ησυχάζει, ενώ η θερμοκρασία του γονιού βοηθάει στο να το κρατήσει ζεστό.
Η Howard επισημαίνει ότι οι γονείς πλέον ενδιαφέρονται πολύ για τις επιδόσεις των παιδιών τους, στα πάντα, από ηλικία μερικών μηνών και έτσι ανησυχούν μήπως αυτά δεν γίνουν ανεξάρτητα μέσα σε μία τόσο ανταγωνιστική κοινωνία. Αν, όμως, δεν τα βοηθήσουμε να αναπτυχθούν συναισθηματικά, τότε δεν θα τα καταφέρουν στον έξω κόσμο, και αυτού του είδους η ανάπτυξη έρχεται μόνο μέσα από την αγάπη και τη φροντίδα.
Με δυο λόγια, την επόμενη φορά που το μωρό σας κλάψει, μη διστάσετε να πάτε κοντά του.
με πληροφορίες από το webmd.com
