Η σειρά αληθινών ιστοριών Humans of New York είναι μοναδική στο είδος της. Ξεκίνησε από το ομώνυμο πρότζεκτ ενός φωτογράφου, που άρχισε να φωτογραφίζει καθημερινούς ανθρώπους της Νέας Υόρκης και να τους ζητάει να αφηγηθούν την ιστορία της ζωής τους, κάθε μία εκπληκτικά ενδιαφέρουσα. Στη συνέχεια, άρχισε να τις μοιράζεται στα social media και σταδιακά η ιδέα του άρχισε να βρίσκει όλο και μεγαλύτερη απήχηση στο διαδίκτυο, οδηγώντας ακόμα και σε μπεστ σέλερ βιβλία.
Μια από αυτές τις ιστορίες προήλθε από φυσιοθεραπεύτρια που εργάζεται στο Μπρονξ, με παιδιά με βαριά αναπηρία. Καθώς εκείνη η γυναίκα άρχισε να γίνεται μάρτυρας της δύσκολης καθημερινότητας αυτών των παιδιών, που συνήθως είναι στερημένη από ερεθίσματα, πήρε μια σχετικά απλή πρωτοβουλία, η οποία ωστόσο ομόρφυνε τη ζωή τους. Πηγή έμπνευσής της έγινε ένα κορίτσι, η Tamisha, καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο, παιδί μονογονεϊκής οικογένειας. Διαβάστε τη μαρτυρία της γυναίκας που της άλλαξε τη ζωή:
«Είμαι φυσιοθεραπεύτρια για παιδιά με βαριές αναπηρίες στο Μπρονξ. Η παρατηρητικότητά τους είναι εκπληκτική. Καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα από όσα γνωρίζουμε. Αλλά σπάνια τους απευθύνει κάποιος το λόγο ή τα αγκαλιάζει. Συχνά δεν αντιμετωπίζονται καν σαν άνθρωποι. Όταν ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τι θέλεις, σε αγνοεί, με κάποιον τρόπο.
»Είχα μια μαθήτρια, την Tamisha, που ήταν καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο. Μόνο τα μάτια της μπορούσε να κουνήσει. Δεν μιλούσε, αλλά εγώ μπορούσα να διαβάσω το μυαλό της. Ήταν πολύ έξυπνη και με σαρκαστικό πνεύμα. Αν κάποιος με πολύ στενά ρούχα έμπαινε στο ασανσέρ, γύριζε τα μάτια της και γελούσε. Κι εγώ έπρεπε να προσποιηθώ ότι δεν καταλάβαινα γιατί γελάει.
»Με το πέρασμα των χρόνων ήρθαμε πολύ κοντά. Στο Χάλογουιν τη μεταμφίεσα σε πεταλούδα, γιατί έτσι την έβλεπα. Ήταν παγιδευμένη σε αυτό το σώμα, μια ψυχή με τόσο βάθος και τόσες προοπτικές. Πολλά από αυτά τα παιδιά δεν έχουν να πάνε πουθενά όταν τελειώνουν το σχολείο. Χάνουν την κοινωνική ζωή τους και το αίσθημα του σκοπού τους. Φυλακίζονται στην κρεβατοκάμαρά τους για το υπόλοιπο της ζωής τους. Όταν η Tamisha τελείωσε το σχολείο ήθελα να κάνω κάτι για εκείνη. Η οικονομική κατάστασή της δεν ήταν καλή. Τη φρόντιζε ο πατέρας της. Δεν μπορούσε να μετακινηθεί, οπότε δεν είχε νόημα να της αγοράσω κάτι κουλ από το Amazon. Αλλά με τον σύζυγό μου είχαμε μια άλλη ιδέα.
«Πολλά από αυτά τα παιδιά δεν έχουν να πάνε πουθενά όταν τελειώνουν το σχολείο. Χάνουν την κοινωνική ζωή τους και το αίσθημα του σκοπού τους. Φυλακίζονται στην κρεβατοκάμαρά τους για το υπόλοιπο της ζωής τους».
»Πήγαμε σε ένα κατάστημα με είδη σπιτιού και αγοράσαμε χρώματα, πεταλούδες και ουράνια τόξα. Και μεταμορφώσαμε το δωμάτιό της. Δεν την αφήναμε να το δει: τη βάλαμε να κοιμάται στο σαλόνι. Όμως στο τέλος του Σαββατοκύριακου, όταν ο πατέρας της την κουβάλησε στο δωμάτιό της, ξετρελάθηκε. Τα μάτια της έλαμψαν από χαρά. Έβγαζε όλων των ειδών τις φωνές. Ο πατέρας της την κρατούσε κλαίγοντας. Ήταν ένα θαύμα.
«Αγοράσαμε χρώματα, πεταλούδες και ουράνια τόξα. Και μεταμορφώσαμε το δωμάτιό της. Δεν την αφήναμε να το δει: τη βάλαμε να κοιμάται στο σαλόνι. Όμως στο τέλος του Σαββατοκύριακου, όταν ο πατέρας της την κουβάλησε στο δωμάτιό της, ξετρελάθηκε».
»Κάθε ανακαίνιση είναι ένα θαύμα. Μέχρι τώρα έχουμε κάνει περίπου είκοσι. Πάντα καταφέρνουμε να βρούμε τα χρήματα. Πάντα καταφέρνουμε να βρούμε εθελοντές. Με κάποιον μαγικό τρόπο, μαζεύονται. Η διαδικασία αρχίζει πάντα με μια συνέντευξη. Ρωτάμε κάποιον: Τι σε κάνει χαρούμενο; Ποια χρώματα αγαπάς; Ποια είναι τα αγαπημένα σου πράγματα; Ανακαλύπτουμε ακριβώς τι θέλουν. Τους αφήνουμε να σχεδιάσουν το δωμάτιο των ονείρων τους. Και μετά γινόμαστε τα εργαλεία που κάνουμε αυτό το όνειρο πραγματικότητα».
Δείτε τη σχετική ανάρτηση:
