Η αρθρογράφος Gracia Kleijnen και συγγραφέας του βιβλίου «The Bumble Diaries: How To Make Online Dating Fun Again» μοιράζεται μια προσωπική μαρτυρία από μια ιδιαίτερα δύσκολη παιδική και εφηβική ηλικία στην οικογένειά της, όπου σχολιάζει πως ήταν, χωρίς να το έχει επιλέξει, το «μαύρο πρόβατο». Κάπως έτσι νιώθεις όταν «είσαι μέρος ενός κοπαδιού, αλλά στην πραγματικότητα δεν ανήκεις εκεί».
«Στην εφηβεία, μια από τις σπάνιες φορές που εισέπραττα ίχνη επαίνων, στη μορφή μιας ματιάς και ενός σχολίου που ακουγόταν σαρκαστικό του τύπου “πολύ καλά, μπράβο” ήταν όταν επέστρεφα από το σχολείο με καλούς βαθμούς. Αλλά μετακομίζαμε συχνά και όταν αλλάζεις σχολεία, δεν μπορείς να πάρεις τους βαθμούς μαζί σου. Αρχίζεις από το μηδέν.
»Όταν αυτό συνέβη ξανά, ένιωσα ηττημένη. Τόση προσπάθεια για το τίποτα. Προσθέστε τον απόηχο ενός διαζυγίου και δύο “ενήλικες” φιγούρες που μιλούσαν άσχημα ο ένας για τον άλλο, ηχηρές απουσίες σε οικογενειακές συγκεντρώσεις, να νιώθεις ότι δεν σε βλέπουν ή δεν σε εκτιμούν, ότι δεν σε παίρνουν στα σοβαρά ή δεν σε αποδέχονται για ό,τι είσαι και έχεις τα απαραίτητα συστατικά της συνταγής ενός θυμωμένου εφήβου.
»Στη δυσλειτουργική οικογένειά μου, όταν δεν μου ανέθεταν άλλους ρόλους γινόμουν Επαναστάτρια ή Μαύρο Πρόβατο. Ο αποδιοπομπαίος τράγος είναι αυτός που κατηγορεί η οικογένεια για τα προβλήματά της για να αποσπάσει την προσοχή από αυτά. Σκεφτείτε έναν σάκο του μποξ.
«Στη δυσλειτουργική οικογένειά μου, όταν δεν μου ανέθεταν άλλους ρόλους γινόμουν Επαναστάτρια ή Μαύρο Πρόβατο. Ο αποδιοπομπαίος τράγος είναι αυτός που κατηγορεί η οικογένεια για τα προβλήματά της για να αποσπάσει την προσοχή από αυτά. Σκεφτείτε έναν σάκο του μποξ».
»Ως πρωτότοκη, κατηγορούσαν εμένα. Δεν είχε καμία σημασία αν έκανα κάτι λάθος ή όχι: “Σκάσε!”, “Χαζό παιδί”, “Εσύ φταις”, “Να γιατί είσαι [εδώ προσθέστε κάποια προσβολή]”.
»Εγώ εισέπραττα τα χτυπήματα των λεκτικών κακοποιήσεων και των εξαφανίσεων στην οικογένεια, αν και τότε δεν μπορούσα να δώσω ένα όνομα σε ό,τι ζούσα.
»Έτσι έμαθα να μη μιλάω.
»Καταπίεσα τα συναισθήματά μου. Δεν ήθελα να επιτρέψω σε κανέναν να συνεχίσει να με προσβάλλει. Με το πέρασμα του χρόνου έγινα αναίσθητη απέναντι στις φωνές, τα ξεσπάσματα και το gaslighting. Και γύρω στα 14-15, άρχισα να μιλάω. Ο φόβος να βάλω τις φωνές άρχισε να εξανεμίζεται. Ήξερα ό,τι έρχεται. Ήταν το ίδιο, παλιό παιχνίδι, που είχε αρχίσει να γίνεται βαρετό.
»Στο σχολείο, δεν άφησα κανέναν να καταλάβει τι περνούσα. Το έκρυψα πίσω από την εικόνα ενός σκληρού κοριτσιού, μιας αντάρτισσας με θράσος. Κάποιας με την οποία δεν ήθελες να μπλέκεις. Και κανένας δεν τολμούσε να το κάνει.
«Στο σχολείο, δεν άφησα κανέναν να καταλάβει τι περνούσα. Το έκρυψα πίσω από την εικόνα ενός σκληρού κοριτσιού, μιας αντάρτισσας με θράσος. Κάποιας με την οποία δεν ήθελες να μπλέκεις. Και κανένας δεν τολμούσε να το κάνει».
»Κυκλοφορούσα γεμάτη συσσωρευμένη οργή, περιμένοντας ανυπόμονα οποιαδήποτε ευκαιρία να την απελευθερώσω. Έτσι δεν έμπαινε κανένας εμπόδιο στο δρόμο μου».
Εκείνη την εποχή, δεν την απασχολούσαν οι πιθανές συνέπειες της συμπεριφοράς της, όπως γράφει. Εκμεταλλευόταν άλλωστε το γεγονός ότι ως ανήλικη, δεν θα φορτωνόταν τις ευθύνες της. Στο μεταξύ, περίμενε να ενηλικιωθεί για να φύγει από το σπίτι της. Και όπως αποδείχθηκε, ήταν αυτή ακριβώς η αλλαγή που χρειαζόταν στη ζωή της. Ξέκοψε από την οικογένειά της:
«Τα πρώτα χρόνια προσπάθησαν να επικοινωνήσουν μαζί μου μέσω email ή στα social media, όπου έβρισκαν ακόμα πρόσβαση. Τους μπλόκαρα από παντού. Τώρα μπορούσε να γίνει κάποιος άλλος μαύρο πρόβατο ή σάκος του μποξ. Ποτέ δεν τους είπα ότι απομακρύνομαι, απλά εγκατέλειψα αυτόν το ρόλο.
»Συνεχίζοντας τη ζωή μου χωρίς εκείνους, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να κάνω κάτι με το μίσος για τον εαυτό μου που είχα εσωτερικεύσει. Έτσι άρχισα ένα ταξίδι θεραπείας.
»Έπεισα τον εαυτό μου ότι μπορούσα να μιλήσω και να μη συμβεί τίποτα κακό. Ότι μπορούσα να έχω μια άποψη και να την εκφράσω.
»Πλέον ακολουθώ τα ενδιαφέροντά μου και νοιάζομαι πολύ λιγότερο για ό,τι σκέφτονται, περιμένουν ή θέλουν να πουν οι άλλοι για εμένα. Η ψυχοθεραπεία με βοήθησε πολύ.
»Σε αντίθεση με τον θυμωμένο εαυτό μου στην εφηβεία, δεν νιώθω πλέον την ανάγκη να κλωτσήσω, να ουρλιάξω ή να επαναστατήσω απέναντι σε κάτι.
»Έχω αρχίσει επίσης να βαριέμαι να επαναλαμβάνω τις ίδιες, αρνητικές ιστορίες στον εαυτό μου. Δεν χρειάζεται να είμαι αόρατη και δεν ρισκάρω να με προσβάλουν αν μιλήσω. Αυτό πλέον δεν συμβαίνει, παρόλο που το σώμα μου το θυμάται και πιστεύει ότι θα μπορούσε να συμβεί.
«Έχω αρχίσει να βαριέμαι να επαναλαμβάνω τις ίδιες, αρνητικές ιστορίες στον εαυτό μου. Δεν χρειάζεται να είμαι αόρατη και δεν ρισκάρω να με προσβάλουν αν μιλήσω. Αυτό πλέον δεν συμβαίνει, παρόλο που το σώμα μου το θυμάται και πιστεύει ότι θα μπορούσε να συμβεί».
»Να θυμάστε ότι ως ενήλικες μπορείτε να επιλέξετε ανάμεσα στο να κολλήσετε στους παλιούς ρόλους που σας είχαν φορέσει οι άλλοι και στο να τους αφήσετε και να αναλάβετε καινούριους.
»Και αν πιστεύετε ότι μπορεί να υποφέρετε από κατάθλιψη ή άγχος εξαιτίας συναισθηματικής κακοποίησης, δεν συμβαίνει μόνο σε εσάς.
»Η ενδοοικογενειακή κακοποίηση μπορεί να συμβεί στον καθένα και δεν αντικατοπτρίζει το ποιοι είστε ή αν έχετε κάνει κάτι λάθος».
