Διαβάζουμε διάφορες ιστορίες γυναικών που επέζησαν από την ενδοοικογενειακή βία και κατάφεραν να δραπετεύσουν από αυτήν. Τι γίνεται όμως με εκείνες που συνεχίζουν να τη βιώνουν χωρίς φως στο τούνελ; Μια από αυτές μοιράστηκε τη μαρτυρία της με το Scarymommy.com, σκιαγραφώντας τους λόγους για τους οποίους κάποια μπορεί να προσκολληθεί με νύχια και με δόντια στο δυνάστη της.
«Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα που τον είδα. Δεν νομίζω ότι πίστευα στον έρωτα με την πρώτη ματιά – μέχρι που τον είδα.
»Από εκείνη τη στιγμή, αρχίσαμε να μοιραζόμαστε τα πάντα. Όλες οι πρώτες μας φορές ήταν συναρπαστικές και αναζωογονητικές, όπως συμβαίνει συχνά με έναν μεγάλο έρωτα. Θα ορκιζόμουν ότι με κάθε μέρα που περνούσε και τον γνώριζα, έδειχνε όλο και πιο όμορφος στα μάτια μου. Τον ερωτεύτηκα γρήγορα και με πάθος. Συχνά αναρωτιόμουν τι είχα κάνει για να αξίζω έναν τόσο απίστευτο άνθρωπο στη ζωή μου. Ήμασταν ευτυχισμένοι. Η ζωή μας δεν ήταν τέλεια, αλλά ήταν αληθινά όμορφη. Δεν θα μπορούσα να ονειρευτώ τίποτα παραπάνω.
«Συχνά αναρωτιόμουν τι είχα κάνει για να αξίζω έναν τόσο απίστευτο άνθρωπο στη ζωή μου. Ήμασταν ευτυχισμένοι. Η ζωή μας δεν ήταν τέλεια, αλλά ήταν αληθινά όμορφη. Δεν θα μπορούσα να ονειρευτώ τίποτα παραπάνω».
»Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς άρχισε να αλλάζει η σχέση μας. Τη μια στιγμή τα πράγματα ήταν όπως πριν και, μέχρι να κλείσω και να ανοίξω ξανά τα μάτια μου, είχα βρεθεί σε μια εναλλακτική πραγματικότητα που θύμιζε όλο και λιγότερο, με κάθε εβδομάδα που περνούσε, τη ζωή που ήξερα. Φυσαλίδες θυμού και οργής άρχισαν να αναβλύζουν στην επιφάνεια, μέχρι που έγιναν ανεξέλεγκτες. Από τότε, νιώθω διαρκώς σαν να προσπαθώ να δαμάσω τα κύματα.
»Αυτή τη στιγμή ζω σε μια κατάσταση φόβου και άγχους, αβέβαιη για το τι θα φέρει η επόμενη μέρα. Όταν ξυπνάω, κάθε πρωί, ελπίζω σιωπηρά ότι σήμερα θα είναι μια “καλή” μέρα, ότι εκείνος δεν θα είναι θυμωμένος. Ότι δεν θα με πληγώσει. Κάποιες φορές είμαι τυχερή. Άλλες, νιώθω σαν να ζω σε ένα πεδίο μάχης.
«Όταν ξυπνάω, κάθε πρωί, ελπίζω σιωπηρά ότι σήμερα θα είναι μια “καλή” μέρα, ότι εκείνος δεν θα είναι θυμωμένος. Ότι δεν θα με πληγώσει. Κάποιες φορές είμαι τυχερή. Άλλες, νιώθω σαν να ζω σε ένα πεδίο μάχης».
»Ειλικρινά, νιώθω συχνά σαν να είμαι μόνη μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Βρίσκω δικαιολογίες για εξωτερικές δουλειές, ώστε να βρεθούμε σε δημόσιους χώρους. Εκεί είναι λιγότερο πιθανό να μου κάνει κακό, λέω από μέσα μου ενώ κάνουμε τα ψώνια μας. Μου χαμογελάει καθώς τσουλάμε το καροτσάκι του σουπερμάρκετ, ο ένας δίπλα στον άλλο, και σχεδόν πείθω τον εαυτό μου ότι είμαστε ένα φυσιολογικό ζευγάρι. Τουλάχιστον εκεί, σε εκείνο το δημόσιο χώρο, μπορούμε να διατηρήσουμε την εύθραυστη εικόνα της συζυγικής ευτυχίας. Πόσο απελπισμένα θα ήθελα να είναι έτσι πάντα. Τον αγαπώ τόσο πολύ, που πονάω μέσα μου.
»Η σωματική κακοποίηση είναι δύσκολη. Μετατρέπω το σώμα μου σε ασπίδα για να προστατευτώ από τις ασταμάτητες επιθέσεις βίας. Όταν είναι θυμωμένος, προσπαθώ να κρατάω απόσταση από εκείνον. Αν είμαι τυχερή, θα κουλουριαστώ σαν μπάλα, σε κάποια γωνιά του φωτογενούς σπιτιού μας στα προάστια, περιμένοντας μέχρι να υποχωρήσει η οργή του. Μόνο να ήξεραν οι άλλοι τι συμβαίνει πίσω από αυτούς τους τοίχους. Κάποιες φορές δεν είμαι τόσο τυχερή και βρίσκομαι στο μάτι του κυκλώνα. Είναι λεπτή η ισορροπία ανάμεσα στο να δείχνω ήρεμη και συγκροτημένη και να τον αφήσω να καταλάβει πόσο τον φοβάμαι.
»Αλλά η συναισθηματική κακοποίηση είναι ακόμα πιο δύσκολη. Όταν είναι πραγματικά θυμωμένος, απειλεί ότι θα κάνει κακό είτε σε εμένα είτε στον εαυτό του. Έχει φτάσει σε σημείο να κρεμαστεί από την κουπαστή και να με απειλεί ότι θα πέσει στο πάτωμα με το παγωμένο πλακάκι. Ο ψυχοθεραπευτής του λέει ότι το κάνει για να με χειριστεί, ότι είναι μέρος της ψυχικής του ασθένειας. Είναι δύσκολο να ζω με αυτό.
Έχει φτάσει σε σημείο να κρεμαστεί από την κουπαστή και να με απειλεί ότι θα πέσει στο πάτωμα με το παγωμένο πλακάκι. Ο ψυχοθεραπευτής του λέει ότι το κάνει για να με χειριστεί, ότι είναι μέρος της ψυχικής του ασθένειας.
»”Έχεις να καθαρίσεις πολλά εδώ” λέει ενώ σπρώχνει στο πάτωμα ό,τι υπάρχει πάνω στον πάγκο της κουζίνας και αυτά καταλήγουν στο πάτωμα με έναν δυνατό κρότο. Πρέπει να σκανάρω γρήγορα την περιοχή για το λάπτοπ και τη φωτογραφική μηχανή μου, απομακρύνοντάς τα στα κλεφτά μόλις γυρίσει την πλάτη του. Διαφορετικά, θα προσπαθήσει να μου τα αρπάξει κι αυτά. Πρέπει να κρύψω εύθραυστα αντικείμενα και οτιδήποτε θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ως όπλο. Ακόμα και κάτι τόσο αθώο όσο ένα λαστιχάκι μπορεί να γίνει επικίνδυνο αν βρεθεί στα χέρια του σε μια κακιά στιγμή. Κάποιες φορές ξαφνιάζομαι από το πόσο δυνατός είναι.
»Το πιο δύσκολο με την κακοποίηση είναι ότι έχει αναπόφευκτα επιδεινωθεί. Κάποτε, σε μια στιγμή μεγάλης οργής, έσπρωξε από τις σκάλες τον τετράχρονο σήμερα γιο μας. Επίσης απολαμβάνει να τον τρομοκρατεί, ενώ εκείνος ζαρώνει τρέμοντας σε κάποια γωνιά. Έχει την τάση να τσακώνεται μέχρι τελικής πτώσης με την έφηβη κόρη μου, που δεν καταλαβαίνει πάντα ότι πρέπει να υποχωρήσει. Πώς θα μεγαλώσω ένα δυνατό κορίτσι σε αυτή την κατάσταση; Πώς θα της μάθω να υπερασπίζεται τον εαυτό της, ενώ ταυτόχρονα την εκλιπαρώ να κρατήσει το στόμα της κλειστό για να μην προκαλέσει εκρήξεις οργής;
»Ευτυχώς, υπάρχουν και καλές στιγμές. Πολλές αληθινά καλές στιγμές.
»Τότε, γίνεται ο πιο υπέροχος άνθρωπος. Το χαμόγελό του φωτίζει ολόκληρο το δωμάτιο. Έχει μια απίστευτα μεγάλη καρδιά και μου φέρνει πάντα λουλούδια όταν επιστρέφει από μια βόλτα. Μου λέει συχνά ότι είμαι όμορφη και είναι αξιαγάπητο το πόσο ανυπομονεί να περάσουμε χρόνο μαζί, μόνο οι δυο μας. Όταν παθιάζεται με κάτι, παθιάζεται πραγματικά.
«Ευτυχώς, υπάρχουν και καλές στιγμές. Πολλές αληθινά καλές στιγμές. Τότε, γίνεται ο πιο υπέροχος άνθρωπος. Το χαμόγελό του φωτίζει ολόκληρο το δωμάτιο».
»Έχω την τιμή να τον αποκαλώ καλύτερο φίλο. Κάποιες φορές περνάμε ώρες ξαπλωμένοι στον καναπέ, απλά συζητώντας και διαβάζοντας μαζί. Καταλαβαίνει πάντα τα σαρκαστικά αστεία μου. Είναι πάντα έτοιμος για περιπέτεια και απολαμβάνει να διαλέγει τα καλύτερα μέρη για φαγητό. Κάνουμε μαζί περιπάτους και συζητάμε αβίαστα για όλα τα όμορφα της ζωής. Είναι ο άνθρωπός μου. Συχνά με συμπληρώνει με κάθε πιθανό τρόπο.
»Κρατιέμαι γερά από αυτό που είναι κατά βάθος – ο πιο όμορφος, αξιαγάπητος, πληγωμένος άνθρωπος, για τον οποίο θα έκανα τα πάντα. Το αγόρι που αγαπάω γιατί είναι πολύ περισσότερα από την ψυχική ασθένειά του – είναι σύζυγος και παιδί μου και αρνούμαι να τον αφήσω».
