Ο λόγος που ο φωτορεπόρτερ Ilvy Njiokiktjien επισκέφτηκε το Geel του Βελγίου είναι αρκετά ενδιαφέρων: Θέλησε να καταγράψει στιγμιότυπα από ένα πρόγραμμα που εφαρμόζεται στη μικρή πόλη, στο πλαίσιο του οποίου οικογένειες φιλοξενούν άτομα με ψυχιατρικά προβλήματα. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα η φιλοξενία παρατείνεται για δεκαετίες, με αποτέλεσμα ο ωφελούμενος να γίνεται πλέον κανονικό μέλος της οικογένειας.
Στόχος του προγράμματος είναι να προσφέρει σε άτομα με ψυχικές νόσους μια όσο το δυνατόν πιο κανονική ζωή μακριά από το ιδρυματικό περιβάλλον μιας δομής, αξιοπρέπεια και συμπερίληψη. Οι απαρχές του μάλιστα ανάγονται στον 13ο αιώνα, όταν χτίστηκε στην πόλη ένας ναός για την Αγία Δάφνη, προστάτιδα της ψυχικής υγείας. Ασθενείς άρχισαν να συρρέουν εκεί αναζητώντας βοήθεια και χιλιάδες κατέληξαν να ζουν σε τοπικά αγροκτήματα, όπου βοηθούσαν στις καθημερινές εργασίες, σύμφωνα με το νέο φωτογραφικό αφιέρωμα της Guardian.
Στόχος του προγράμματος είναι να προσφέρει σε άτομα με ψυχικές νόσους μια όσο το δυνατόν πιο κανονική ζωή μακριά από το ιδρυματικό περιβάλλον μιας δομής, αξιοπρέπεια και συμπερίληψη.
Οκτώ αιώνες μετά, ο Njiokiktjien επισκέφτηκε έξι οικογένειες που φιλοξενούν άτομα με ψυχικές ασθένειες και κατέγραψε με τον φακό του στιγμιότυπα της καθημερινότητάς τους, όπου παίζουν επιτραπέζια, κάνουν δουλειές στο σπίτι ή βλέπουν τηλεόραση. Για πολλούς από τους φιλοξενούμενους είναι ζωτικής σημασίας η τήρηση μιας ρουτίνας, η οποία ωστόσο σε ένα σπίτι διαμορφώνεται πιο φυσικά και αβίαστα από ό,τι στο ίδρυμα.
Οι απαρχές του ανάγονται στον 13ο αιώνα, όταν χτίστηκε στην πόλη ένας ναός για την Αγία Δάφνη, προστάτιδα της ψυχικής υγείας. Ασθενείς άρχισαν να συρρέουν εκεί αναζητώντας βοήθεια και χιλιάδες κατέληξαν να ζουν σε τοπικά αγροκτήματα.
Μια από τις ωφελούμενες στις οποίες εστίασε ο φακός του φωτορεπόρτερ είναι η 71χρονη Heidi, που φιλοξενείται από τη Maria Dierckx. Νωρίς το πρωί περίμενε το λεωφορείο, που καθυστέρησε λίγο, με αποτέλεσμα να αρχίσει να γίνεται νευρική, ωστόσο για να ηρεμήσει ήταν αρκετό να την πλησιάσει η Maria και να της πιάσει κουβέντα. Όταν επιτέλους το λεωφορείο ήρθε, η Heidi έτρεξε έξω, αφού πρώτα έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο της Maria. «Είναι αυτές οι μικρές, καθημερινές χειρονομίες που δίνουν στους φιλοξενούμενους ένα αίσθημα ασφάλειας και ανήκειν. Μια οικογένεια στην οποία μπορούν να βασιστούν» σχολιάζει ο Njiokiktjien.
Αυτή τη στιγμή περίπου 120 άτομα φιλοξενούνται από οικογένειες στην πόλη, οι οποίες λαμβάνουν το ημερήσιο επίδομα των 28 ευρώ, που καλύπτει τις βασικές ανάγκες του ωφελούμενου. Γίνονται διαρκώς προσπάθειες για να επεκταθεί το πρόγραμμα και σε άλλες πόλεις και ένα σημαντικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η ένταξή του στο πρόγραμμα άυλης κληρονομιάς της UNESCO.
