Η μεγαλοψυχία είναι μία πολύ σημαντική αρετή στον άνθρωπο και η συγχώρεση προς όσους μας έχουν κατά καιρούς φέρει σε δύσκολη θέση ή μας έχουν προκαλέσει σοβαρά προβλήματα μπορεί να είναι κομμάτι της διαδικασίας με την οποία θα ξεπεράσουμε το τραύμα μας. Ωστόσο, υπάρχουν εκεί έξω ψυχολόγοι και άλλοι ειδικοί που δεν ασπάζονται αυτή την άποψη: Τουναντίον, θεωρούν τελείως περιττή τη συγχώρεση και το αιτιολογούν αρκετά πειστικά.
Η πολύ έμπειρη ψυχολόγος Dr. Ramani Durvasula, που εξειδικεύεται σε περιπτώσεις ψυχικών τραυμάτων που έχουν προκύψει από ναρκισσιστικές συμπεριφορές στο πλαίσιο διαπροσωπικών σχέσεων, αναλύει το ζήτημα ξεκινώντας από το γεγονός πως από μόνο του ένα μότο όπως «η συγχώρεση σε βοηθάει να γίνεις καλά» δεν πρέπει να κυριαρχεί στη σκέψη των ανθρώπων.
«Πώς μπορούμε να συγχωρήσουμε κάποιον που μας έχει πληγώσει τόσο σοβαρά, όντας νάρκισσος;», ήταν η ερώτηση που της έκανε ο οικοδεσπότηε του podcast The School of Greatness, Lewis Howes.
H Dr. Ramani έκανε μία πολύ ξεκάθαρη τοποθέτηση:
«Η πίεση να συγχωρήσουμε έχει οδηγήσει πολλούς ανθρώπους να αισθάνονται ενοχικά σε όλοι τους τη ζωή ή να συγχωρούν πριν έρθει η σωστή στιγμή. Υπάρχει πολλή βιβλιογραφία σε σχέση με το πώς η συγχώρεση κάποιου που εξακολουθεί να μας πληγώνει έχει αρνητικές επιπτώσεις στη ζωή μας»
Η Dr. Ramani τόνισε ότι η συγχώρεση πολλές φορές δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στο ταξίδι της αυτοβελτίωσής μας, ειδικά όταν ο άλλος δεν μας προσέφερε τίποτα καλό, παρά μόνο πόνο. «Αν κάποιος πήρε τον έλεγχο της ψυχής μας και μας αποστέρησε την ειρήνη, δεν μπορεί να αξίζει συγχώρεση».
Η ίδια τόνισε ότι μία τέτοια πράξη δεν μας αφαιρεί απαραίτητα το αντίστοιχο ψυχολογικό βάρος που φέρουμε και πως αν φανούμε μεγαλόψυχοι το συγκεκριμένο πρόσωπο θα μπορεί να παραμείνει στη ζωή μας και να συνεχίσει να μας βλάπτει με τη συμπεριφορά του.
«Κάποιοι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν σχέσεις με μέλη τις οικογένειάς τους … Ίσως να μην έχουν επιλογή, δεν μπορρούν να φύγουν όλοι, καμιά φορά αυτό δεν μπορεί να γίνει», ανέφερε σε σχέση με τις σχέσεις εντός μίας οικογένειας, που είναι πολλές φορές πάρα πολύ δύσκολες, αν κάποιος από τα μέλη της είναι νάρκισσος.
Αλλά να δίνεις τόπο στην οργή είναι καμιά φορά συνώνυμο του να αφήνεις τον άλλο να συνεχίσει να αλωνίζει στη ζωή σου. Είναι τόσο απλό.
Στο ίδιο μήκος κύματος, η κοινωνική λειτουργός Shannon Thomas δήλωσε για το ίδιο ζήτημα ότι η σκέψη της συγχώρεσης μπορεί να επαναφέρει αρνητικά συναισθήματα από το παρελθόν και οι άνθρωποι που επέζησαν από τέτοιες συμπεριφορές, να ξαναζήσουν με παραπλήσιο τρόπο καταστάσεις που θέλουν να αφήσουν για πάντα πίσω τους, κάτι που ακούγεται πάρα πολύ λογικό.
Η Dr. Ramani, στο μεταξύ, παραδέχτηκε ότι τηρεί αυτή τη στάση και στην προσωπική της ζωή, έχοντας επιλέξει να διακόψει επαφές με ανθρώπους και λέγοντας χωρίς περιστροφές πως «δεν τους συγχωρεί και δεν πρόκειται να το κάνει ποτέ».
«Δεν θα τους συγχωρήσω ποτέ για αυτό που έκαναν διότι άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο έβλεπα τον εαυτό μου. Πέρασα χρόνια μέχρι να συνέλθω. Ακόμα με αμφισβητώ. Ακόμα δεν αισθάνομαι ασφάλεια στον κόσμο. Μου την αποστέρησαν. Πώς το συγχωρείς αυτό;»
Στο μεταξύ ο Lewis Howes πήγε την κουβέντα παραπέρα, επισημαίνοντας τη σημασία της εσωτερικής ειρήνης που βιώνει κάποιος άνθρωπος. Αν αυτή υπάρχει, δεν χρειάζεται να γίνει τίποτα που να μπορεί να τη διαταράξει.
Κλείνοντας την τοποθέτησή της στο πιο πάνω ερώτημα, η Dr. Ramani είπε πως πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν ότι οι άνθρωποι που μας έχουν βλάψει και ενδέχεται να συγχωρήσουμε, είναι πιθανό να κάνουν κακό σε άλλους ανθρώπους, και να μην έχουν μάθει να συμπεριφέρονται σωστά, συνεπώς δεν έχουμε κανένα λόγο να τους ενθαρρύνουμε σε αυτή τη διαδικασία.
Η ψυχολόγος είπε μία σκληρή αλήθεια: Αν συγχωρήσεις χωρίς να το έχεις σκεφτεί καλά και πράγματι να έχεις ξεπεράσει το τραύμα, δεν θα το έχεις κάνει στην πραγματικότητα.
Κι αυτό οφείλουμε να το λάβουμε υπόψιν μας, δίνοντας προτεραιότητα στις δικές μας ανάγκες και όχι σε παρακινήσεις ανθρώπων που δεν μπορούν να γνωρίζουν τι μας έχει συμβεί και πόσο μας έχει στοιχίσει.
